قال امام صادق(ع):

[mahdi11]

و بهذا الاسناد، عن سدیر، قال: قلت لأبی عبداللَّه علیه السلام: جعلت فداک
یابن رسول اللَّه هل یکره المومن علی قبض روحه؟ قال: لا [واللَّه انّه اذا أتاه ملک الموت لیقبض روحه جزع عند ذلک، فیقول له ملک الموت: یا ولی اللَّه لا تجزع فو الذی بعث محمّداًصلی الله علیه وآله بالحقّ لأنا أبرّ بک و أشفق علیک من الوالد الرحیم لولده حین یحضره، *افتح عینیک و انظر. قال: و یمثّل له رسول اللَّه صلی الله علیه وآله و أمیرالمومنین و فاطمة و الحسن و الحسین و الأئمّةعلیهم السلام [فیقول له: ] هم رفقاوک.*
قال: فیفتح عینیه و ینظر و تنادی روحه من قبل العرش: *«یا أیتها النفس المطمئنّة ارجعی الی محمّد و أهل بیته الی ربّک راضیة بالولایة، مرضیة بالثواب فادخلی فی عبادی - یعنی محمّداً و أهل بیته - و ادخلی جنّتی».*
قال: فما من شی ء أحب الیه من انسلال روحه و اللّحوق بالمنادی. [۱]
سدیر گفت: به امام صادق علیه السلام عرض کردم: فدایت شوم! آیا مومن از قبض روحش ناراحت می*شود؟
فرمود: نه؛ هنگامی که فرشته مرگ برای گرفتن جانش می*آید، او ناله می*کند، فرشته مرگ به او می*گوید: ای دوست خدا! ناله مکن، قسم به آن خدایی که محمّدصلی الله علیه وآله را به درستی برانگیخته، من از پدرِ دلسوز به پسرش، نسبت به تو دلسوزتر و نیکوکارترم. *نگاه کن که چه می*بینی؟*
*در برابر چشمانش پیغمبر خدا، امیرالمومنین، فاطمه، حسن، حسین و ائمّه ی اطهارعلیهم السلام ظاهر می*شوند.*
*به او می*گویند: اینان دوستان تو هستند. چشمان خود را باز می*کند و به آنها نگاه می*کند. و از عرش به روح می*گویند: ای نفس مطمئن به محمّد و خاندان محمّد! به سوی پروردگارت باز گرد که تو خشنود به ولایت هستی و خداوند نیز رضایت خود را با ثواب دادن ابراز می*کند، پس در میان بندگانم - یعنی محمّد و خاندانش - و در بهشت داخل شو. در چنین حالی هیچ چیزی نزد او محبوب تر از این نیست که جانش از بدنش جدا شده و به ندا کننده بپیوندند.*
----------
[۱]: ۴۵. الکافی: ۳/۱۲۷ ح ۲، عنه البحار: ۶/۱۹۶ ح ۴۹ و ج ۶۱/۴۸ ح ۲۴، تأویل الایات: ۲/۷۹۷ ح ۹، عنه البحار: ۲۴/۹۴ ح ۷، البرهان: ۴/۴۶۰ ح ۲، العوالم: ۳۹/۶۹ ح ۴۲ و ج ۴۲/۴۱۱ ح ۲.