تفاوت در روش دشمنی کردن دشمنان با اهل بیت

بسیار تفاوت است بین زمان امیر المومنین علیه الصلاه و السلام که طاغوت زمانش بارها و بارها می*گوید: « َ... نَادَى عُمَرُ وَا عُمَرَاهْ لَوْ لَا عَلِيٌّ لَهَلَكَ عُمَرُ» .... و عمر فریاد زد که وای بر عمر، اگر علی علیه السلام نبود عمر هلاک می*شد (4) و زمان صادقین علیهما السلام که فرقه*ها زیاد شده بودند و هر کسی پرچمی بر افراشته و ادعای علم داشت و گروهی از مردم را به سوی گمراهی خویش فرا می*خواند.

امام باقر علیه السلام به یکی از اصحابش می*فرماید: «کسانی که مانع از دین خدا می*شوند را به تو نشان می*دهم. حضرت به سفیان ثوری و ابوحنیفه که حلقه ای تشکیل داده بودند اشاره کردند ...» سپس فرمودند: «اگر این خبائث در میان خانه خویش می*نشستند به مردم (از روی جهل) از خدا و رسولش خبر نمی*دادند مردم حیران گشته و به سراغ ما اهل بیت می*آمدند و ما (حقیقتا) به ایشان از خدا و رسولش خبر می*دادیم»(5) لذا امام صادق علیه السلام در یک مبارزه تمام عیار علمی با دشمنان دین و اسلام بودند؛ از این رو اعترافات ایشان و اظهار عجز این مخالفان در مقابل امام صادق علیه السلام اهمیتی بسیار دارد و خود حجتی است بر علیه مخالفان امروز شیعه و نکته*ای درخور توجه برای هر محققی که اندک بویی از انصاف را برده است.