شناخت امام بدون تبعیت از ایشان فایده ای ندارد

او دین خویش را بر امام عرضه می کند؛ زیرا نیک می*دانسته است که هر اعتقاد و دینی که از راه شنیدن از اهل بیت به دست نیامده باشد باطل است و اعتقادی که از غیر راه شنیدن از معصوم باشد آن دین مرضی خداوند نخواهد بود. او به خوبی دریافته بود که شناخت امام زمان لوازمی دارد که باید به آن ملتزم بود در غیر این صورت شناخت او از امام زمان در قیامت فایده ای برای او ندارد و یکی از آن لوازم این است که منحصراً از امام خویش اخذ معارف کند نه از شخص دیگر در این صورت است که وی امام زمان خویش را شناخته و به مرگ جاهلیت نمرده است.

شناخت امام زمان باید به همراه اخذ معارف از ایشان باشد

البته در میان تمام اصحاب ائمه و محدثین جلیل القدر این مطلب قطعی است که شناخت امام زمان باید به همراه اخذ معارف دین از ایشان باشد والا این شناخت فایده*ای برای انسان ندارد به طور مثال مرحوم کلینی در بابی به نام «هرکس که بمیرد و برای او امامی نباشد» پس از نقل سه حدیث در مورد مرگ جاهلیت، حدیث چهارم و آخرین حدیث این باب را درباره شنیدن معارف دین از معصوم نقل می*کند، در این حدیث ارزشمند امام صادق علیه السلام می فرماید: «هر کس دینداری کند به غیر از شنیدن از امام معصومی خداوند او را دچار سختی خواهد کرد و هرکس ادعا کند شنیدن از غیر بابی که خداوند باز کرده است (منظور ائمه معصومین) مشرک است.»(5)

بنابر این حدیث شریف که مرحوم کلینی آن را در باب معرفت امام آورده است دینداری فقط باید از طریق شنیدن از امام معصوم باشد، و اگر کسی از راه شنیدن از غیر امام معصوم دینداری کند او مشرک است لذا همانگونه که اگر کسی امام زمان خویش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است؛ هرکسی هم که امام زمان خویش را بشناسد ولی دین خویش را از راه شنیدن از غیر امام زمانش اخذ کند مشرک است.