ابو جعفر محمد بن جریر طبری در کتاب مسند فاطمه(ع) با اسناد خویش از محمد بن حجارة روایت کرده که گفت:حسن بن علی (ع) را دیدم در حالی که گله ای از آهوان از کنار ایشان عبور می کرد، پس آنها را فرا خواند.تمام آهوان لبیک گویان او را اجابت کردندتا این که از مقابل ایشان گذشتند.
پس ما گفتیم:ای پسر رسول خدا این معجزه ی شما درباره ی وحوش است،نشانه ای (معجزه ای) از آسمان به ما نشان بده.
پس به آسمان اشاره نمود و در های آسمان گشوده شد،نوری پایین آمد تا این که به خانه های مدینه احاطه پیدا کرد و خانه ها به لرزه در آمد و نزدیک بود که خراب شوند.پس گفتیم:ای پسر رسول خدا آن را باز گردان.ایشان فرمودند(ما اولین و آخرین هستیم و ما امر کنندگانیم و ما نور هستیم و اهل معنا را به نور خود منور می کنیم و به وسیله ی روح خدا به آن ها شادی و راحتی را، به آن ها می بخشیم؛جایگاه آن روح در ما و معدنش به سوی؛ ما است؛آخر از ما مثل اول از ما،و اول از ما مثل آخر از ما است.))