۶٫ امام باقر و زبان سریانى
روایت شده است که عدهاى از اصحاب، اجازه خواستند تا خدمت امام (ع) شرفیاب گردند. وقتى وارد دهلیز شدند، متوجه شدند که کسى با صداى خوش و به زبان سریانى مىخواند و مىگرید، تا این که آنها را نیز گریاند ولى نفهمیدند چه مىگوید: خیال کردند که یک نفر از اهل کتاب است که مىخواند.
وقتى که صدا قطع شد اینها وارد شدند، اما کسى را نزد امام(ع) ندیدند. پرسیدند یا ابن رسول اللَّه! ما صداى زیبایى شنیدیم که به زبان سریانى مىخواند.
حضرت فرمود: خودم بودم که مناجات الیاس پیامبر را به یاد آوردم و آن را خواندم و گریستم.
کوچه های غربت و قحطی یک مرد بود.......
خانه مان در غارتِ،بی غیرتی نامرد بود.......
اشک ما نذر روضه ی زهراست (سلام الله علیها).......
چادر خاکی شروع کربلاست .......
یا علی بن ابی طالب (صلوات الله و سلام علیهما)