۶٫ امام باقر و زبان سریانى

روایت شده است که عده‏اى از اصحاب، اجازه خواستند تا خدمت امام (ع) شرفیاب گردند. وقتى وارد دهلیز شدند، متوجه شدند که کسى با صداى خوش و به زبان سریانى مى‏خواند و مى‏گرید، تا این که آنها را نیز گریاند ولى نفهمیدند چه مى‏گوید: خیال کردند که یک نفر از اهل کتاب است که مى‏خواند.

وقتى که صدا قطع شد اینها وارد شدند، اما کسى را نزد امام(ع) ندیدند. پرسیدند یا ابن رسول اللَّه! ما صداى زیبایى شنیدیم که به زبان سریانى مى‏خواند.

حضرت فرمود: خودم بودم که مناجات الیاس پیامبر را به یاد آوردم و آن را خواندم و گریستم.