راز شطرنج

[حسین]

شیعه حقیقی نمی تواند مثل یزید لعین شطرنج بازی کند، یا عرق و آبجو بنوشد

قال الصّدوق فی من لا یَحضُر: و رَوٰی لنا عبدُ الواحد بن محمد بن عُبدُوس النیسابوری (رَضِیَ اللهُ عنه) قال: حدثنا علی بن محمد بن قـُتـَیبَة َ، عن فضل بن شاذان قال: سَمِعْتُ الرَّضا(ع) یَقُولُ: لَمّا حُمِلَ رَأسُ الحُسَیْن ِ(علیه السّلام) اِلَیَ الشّام ِ اَمَرَ یَزیدُ لَعَنَهُ اللهُ فَوُضِعَ وَ نُصِبَ عَلَیْهِ مائِدَة ٌ، فَاَقْبَلَ هُوَ وَاَصْحابَهُ یَأکُلُونَ وَ یَشْرَبُونَ الفُقاعَ؛ فَلَمّا فَرَغُوا أمَرَ بِالرَّأس ِفـَوُضِعَ فی طَسْتٍ تَحْتَ سَریرهِ وَ بُسِطَ عَلَیْهِ رُقْعَة ُ الشَّطْرَنج ِ وَ یُذْکُرُ اَلحُسَیْنَ بْنَ عَلِیًّ و اَباهُ وَ جَدَّهُ (علیهِمُ الصّلاةُ وَ السّلامُ) وَ یَسْتَهْزِءُ بِذِکْرِهِمْ؛ فَمتیٰ قامَرَ صاحِبَهُ تناوَلَ الفُقّاعَ فشَرِبَهُ ثلاثَ مَرّاتٍ ثُمَّ صَبَّ فَضْلَتَهُ عَلی ما یَلِی الطَّسْتَ مِنَ الأَرْض ِ؛فَمَنْ کانَ مِنْ شیعَتِنا فـَلْیَتَوَرَّعْ عَنْ شُرْبِ الْفُقـّاع ِ وَاللَّعْبِ بِالشَّطْرَنْج ِ؛ وَ مَن نَظَرَ اِلیَ الْفُقّاع ِ أَوْ اِلیَ الشَّطْرَنْج ِ فَلْیَذکُرِ الحُسَیْنَ (علیه السّلام) وَ لْیَلْعَنْ یَزیدَ وَ آلَ زِیادٍ، یَمْحُوا اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذلِکَ ذُنُوبَهُ وَ لَو کانتْ بِعَدَدِ النُّجوم ِ.

فضل بن شاذان گوید: شنیدم از امام رضا(ع) که میفرمود: چون سر مقدس امام حسین (علیه السّلام) به شام حمل شد، یزید (لَعَنَهُ اللهُ) دستور داد سفره رنگینی برایش انداخته و آماده ساخته اند، او با اصحابش آمدند و مشغول خوردن، و نوشیدن آب جو(فـُقـّاع) شدند، و چون از خوردن فارغ شدند، دستور داد سر مقدس را داخل تشتی که در زیر تختش بود نهادند و رقعه شطرنج را روی آن تخت پهن کردند. پس یزید لَعَنَهُ الله نشست و شروع کرد به بازی کردن با شطرنج؛ و هنگام بازی، امام حسین و پدر و جدش (علیهِمُ الصّلاةُ وَ السّلام) را یاد میکرد و استهزاء مینمود و هنگامی که بر حریفش غلبه میکرد سه مرتبه آب جو میخورد و باقی مانده شراب را داخل تشتی که سر مقدس امام حسین(علیه السّلام) در آن بود می ریخت.
بعد از نقل این قضیه دلخراش، امام رضا(ع) فرمودند: هر که شیعۀ ما است باید از خوردن آب جو (فُقّاع) و بازی با شطرنج اجتناب کند. و هرکه چشمش به آب جو و شطرنج افتاد باید یاد کند حسین(ع) را و بر آن حضرت صلوات بفرستد، و بر یزید و آل زیاد لعنت کند؛ و اگر چنین کند خداوند عَزَّ وَ جَلَّ گناهانش را بیامرزد اگرچه بعدد ستارگان باشد.

(بحارالانوار، ج45 ص176/ ج44 ص299/ ج66 ص492/ ج79 ص237؛ فقیهُ مَن لا یَحضُرُه الفقیه، شیخ صدوق، ج4 ص419؛ وسائل الشّیعه، ج17 ص290).