براي ره يابي به ایمان و معرفت اهل تقوي، به نقل روايتي از مولي علي (عليه السلام) در نهج البلاغه اكتفا می کنیم.
همام كه مردي عابد و زاهد بود، روزي به ديدار امام علي (سلام الله عليه) نائل آمد و از امام درخواست كرد كه پارسايان را بر او به گونه اي بيان فرمايد كه گويا آن ها را مي بيند. امام پس از درنگي كوتاه اين گونه لب به سخن گشود: ”... فَاِنَّ اللهَ مَعَ الَّذِِينَ اتَّقُوا وَ هُمْ مُحْسِنُونَ“1 اي همام تنها خدا پروا باش و نيكي كن كه خداوند با اهل تقوي و نيكوكاران است. گو اينكه بيان امام كوتاه و تمام بود، ليكن همام به اين اندازه قانع نشد و مكرر اصرار ورزيد كه امام بيش از اين براي او درباره اهل تقوي بگويند.2 سپس امام اهل تقوي را داراي فضائلي دانستند، كه به شرح ذيل است:
در صورتی که در سایت فاقد اکانت هستید می توانید - از این طریق عضو شوید
پاسخ با نقل قول