گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو»- حامد صارم؛* از دست دادن انسان*های باارزش برای بشریت سخت است و تحمل آن دشوار می*باشد. از دست دادن پدر، مادر، استاد و یا رهبر جامعه، اندوهی بزرگ بر قلب انسان می*نشاند؛ اندوه در فراغ پدری پیر از روی احساس و علاقه ما به پدر است اما این اندوه و مصیبت برای از دست دادن استاد مانند از دست دادن پدر نیست؛ چرا که علاوه بر جریحه*دار شدن احساس انسان در فراق یک استاد؛ اندوهی دیگر خاطر را می*آزارد و آن از دست دادن سینه ای است که محل علم بوده است.

همواره همه انسان*ها در فقدان از دست دادن علما این چنین احساسی دارند یعنی علاوه بر اینکه غم از دست دادن شخص محبوبی را دارند، مصیبت از دست دادن عالم را نیز تحمل می*کنند و همه جوامع علمی مرتبط با او در سوگ می*نشینند، اما تفاوتی است بین مرگ اندیشه*وران، صاحبان تفکر و علما؛ هنگامی*که عالمی از علمای دین اسلام رحلت کند اسلام نیز دچار مصیبت از دست دادن آن عالم می*شود نه فقط جوامع علمی،*حتی غم و اندوه دین و اسلام سنگین تر و عمیق تر از مصیبتی است که بر جوامع علمی وارد می شود؛ چرا که حضرت موسی بن جعفر علیه السلام می*فرماید: «هنگامی که مومنی فقیه بدرود حیات می*کند رخنه*ای در اسلام به وجود می*آید که آن رخنه قابل جبران نیست» (1)

ادعای شیعه بودن ما وقتی صادق است که معارف خود را از صادق آل محمد اخذ کرده باشیم

هر عالمی به اندازه محدودیت ظرفیت وجودیش حامل علم است و هیچ*گاه عالمی نیست که حامل تمام علوم باشد و وقتی مرگ چنین عالمانی باعث رخنه و شکاف در اسلام می شود، اگر عالمی که حامل تمام علوم پیامبران الهی و حامل علومی باشد که دست تمام بشر از آن علوم کوتاه است، این دنیا را ترک کند چه مصیبت جانکاهی برای بشریت خواهد بود؟ از آن سخت*تر این است که با وفات عالمی که حامل علوم انبیا است نسبت به علمی که از او باقی مانده بی*توجهی شود و ارزشی برای میراث علمی او قائل نباشیم.

با ناسف باید گفت همیشه در هر زمان که در سوگ امامی از ائمه هدی می*نشینیم باید دو سوگواری انجام دهیم؛ با یک چشم به مصیبت از دست دادن آن بزرگ ندبه کنیم و با چشم دیگر بر غربت علوم ایشان زاری کنیم تا شاید روزی به خاطر آوریم که ادعای شیعه بودن ما وقتی صادق خواهد بود که معارف و علوم خویش را از صادق آل محمد صلی الله علیه و آله اخذ کرده باشیم.

نباید فراموش کرد که وقتی مرگ عالمی فرا می*رسد که میراث علمی او نابود شود؛ چرا که بقا عالم به قالب جسدیش نیست بلکه به بقا علمش در میان بازماندگانش می*باشد امیر المومنین فرمودند:«َ الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِيَ الدَّهْرُ أَعْيَانُهُمْ مَفْقُودَةٌ وَ أَمْثَالُهُمْ فِي الْقُلُوب‏»(2) عالمان باقی هستند مادامی که روزگار باقی است اجساد ایشان در میان مردم مفقود است ولی امثال ایشان (علوم عالمان) در قلوب باقی خواهد بود.