مولوی و جسارت به حضرت امیرالمومنین علیه السلام

[حامد]

مولوی و جسارت به حضرت امیرالمومنین علیه السلام

مولوی خلیفه ی دومی را که فریاد میزد: “تمامی مردمان از عمر داناترند، حتی زنان پرده‏نشین!” ـ “سایه خداوند” و “معلم علوم و معارف” مى‏داند، اما خزینه علم خداوند، و بابِ علم پیامبر صلوات اللّه‏ علیهما و آلهما را تنها پهلوانی مى‏شمارد که (نعوذ بالله ) جاهل! و در معرض نفاق!! بوده، و محتاج راهنمایی عاقلان وپیران راه مى‏باشد!! او در اشعارش مى‏گوید:

گفت پیغمبر علـی را کای على* شیر حقى، پهلوان پر دلی*

لیک بر شیری مکن هم اعتمید* اندر آ در سایه نخل امید*

اندر آ در سایه آن عاقلى* کش نداند بُرد از ره ناقلی*

ظل او اندر زمین چون کوه قاف* روح او سیمرغ بس عالی طواف*

گر بگویم تا قیامت نعت او* هیچ آن را مقطع و غایت مجو*

چون گرفتت پیر، هین تسلیم شو* همچو موسی زیر حکم خضر رو*

صبر کن بر کار خضری بی نفاق* تا نگوید خضر رو هذا فراق*

چون گزیدی پیر نازکدل مباش* سست و ریزنده چو آب وگل مباش*

(مثنوى، تصحیح: استعلامى، محمد، دفتر یکم، ۲۹۷۲). همو نیز، وجودِ آن “ایمانِ مجسم” و “حقِ مطلق” را رهیافتِ هوا و هوس مى‏داند، و مى‏سراید:



چون خدو انداختی در روی من* نفس جنبید و تبه شد خوی من*

نیم بهر حق شد و نیمی هوا* شرک اندر کار حق نبود روا*

یعنی نعوذ بالله حضرت در آن لحظه شرک ورزیده اند!(خفی)