در اوایل انقلاب گوش کردن موسیقی حرام بود
نمایش نسخه قابل چاپ
در اوایل انقلاب گوش کردن موسیقی حرام بود
الف- موسیقی در احادیث و روایات:
- برخی روایات حرمت غنا و موسیقی:
1- فردی به نام *هارون بن مسلم از مسعود بن زیاد روایت شده است که گفت: من در نزد امام صادق (علیه السلام) بودم؛ شخصی وارد شد و به حضرت گفت: پدر و مادرم فدای تو، در همسایگی ما اشخاصی زندگی می*کنند که کنیزان آوازه خوان دارند، و اغلب در خانه شان بساط ساز و آواز برپاست. دستشویی خانه*ی ما نیز طوری قرار گرفته که صدای ساز و آواز آنها به گوش می*رسد و چه بسیار می*شود که من نشستن در دستشویی را طول می*دهم تا آواز آنها را بشنوم. این عمل (از نظر شرعی) چه طور است؟
حضرت فرمود: این کار را مکن.
عرض کرد: به خدا قسم من هرگز به سراغ آنها نرفته*ام و نمی*روم، بلکه فقط صدای ایشان را می*شنوم!
حضرت فرمود: مگر کلام خدا را نشنیده*ای که می*فرماید: «ان السمع و البصر و الفؤاد کل اولئک کان عنه مسئولاً» یعنی همه*ی شما روزی درباره*ی گوش و چشم و دل خود مورد بازخواست قرار خواهید گرفت و نسبت به آنچه شنیده*اید و دیده*اید و یا نسبت به آن دل بسته*اید باید حساب پس دهید!
آن فرد می*گوید: به خدا سوگند مثل این که تاکنون این آیه را از کتاب خدا نشنیده بودم نه از عجم و نه از عرب. به حضرت گفتم انشاء الله من دیگر چنین عملی را تکرار نمی*کنم و نسبت به گذشته هم استغفار می*کنم.
امام فرمود: این کافی نیست برخیز و غسل کن و هر چه قدر می*توانی نماز بخوان چون تاکنون به گناه بزرگی اشتغال داشته*ای و اگر با همین حال و بدون توبه می*مردی وضع بسیار بدی داشتی. خدا را شکر می*کنم که متوجه شدی و از او درخواست می*کنم که از هر بدی که از تو دیده صرف نظر کند. آری! خداوند فقط از کارهای زشت و قبیح کراهت دارد. پس تو نیز کارهای زشت و گناهان را برای اهلش بگذار چون هر چیزی در این عالم اهلی دارد.[1]
روزی رسول اکرم (صلی الله و علیه و آله و سلم) درباره*ی این که نوازندگان موسیقی*های حرام در صحنه*ی محشر و روز قیامت چگونه محشور می*شوند فرمود: نوازنده*ی طنبور در روز قیامت در حالی محشور می*شود که صورتش سیاه و در دستش طنبوری از آتش قرار دارد و بالای سرش هفتاد هزار فرشته ایستاده*اند که به دست هر کدام از آنها گرزی آهنی است که بر سر و صورتش می*کوبند و صاحب غنا از قبرش کور و کر و لال بیرون می*آید و زنا کننده و نوازنده نای و نوازنده*ی دایره نیز اینچنین محشور می*شوند.[2]
- یکی از یاران نزدیک حضرت علی (علیه السلام) به نام نوف بکالی نقل می*کند که شبی امیرالمؤمنین (علیه السلام) را دیدم که از خانه و بستر خویش بیرون آمده است و به سوی ستاره*ها نگاه می*کند و با خدا ناجات می کند. حضرت متوجه من شد و فرمود: ای نوف خوابیده*ای یا بیداری؟ گفتم بیدارم یا امیرالمؤمنین، حضرت فرمود: ای نوف خوشا به حال پارسایان و زاهدان در دنیا که به آخرت دل بسته*اند و از دنیا دل کنده*اند. پارسایان کسانی هستند که زمین را فرش خود و خاک را بستر خود و آب را شربت گوارای خود قرار داده*اند؛ قرآن را لباس و پیراهن خود و دعای به درگاه خداوند را ردای خویش گردانیده*اند و همچون حضرت مسیح (علیه السلام) دنیا را از خویش جدا کرده*اند. ای نوف، داوود (علیه السلام) در چنین ساعتی از شب (سحرگاهان) از خواب برمی خاست.
سپس حضرت فرمود: این همان ساعتی است که هیچ بنده*ای در آن دعا نمی*کند جز این که دعایش مستجاب خواهد شد مگر چند گروه؛ آنکه مأمور جمع آوری مالیات برای حاکم ظالم باشد (باجگیرها) یا خبرچینان و کسانی که برای ستمکاران خبرچینی می*کنند و مردم بی گناه را به آنها معرفی می*کنند یا مأموران و نظامیان حکومت*های ظالم و ستمگر یا نوازنده ساز و طنبور و طبل و یا دهل زن.[3]
- از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که حضرت فرمود: غنا و موسیقی*های حرام انسان را به نفاق می*کشد و فقر و تنگدستی را به دنبال دارد.[4]
زید شحام نقل می*کند که امام صادق (علیه السلام) فرمود: خانه*ای که در آن غنا و ساز و آوازهای حرام باشد از فجایع و بلاها ایمن نیست و دعای کسی در آن به اجابت نمی*رسد و فرشتگان الهی در آن خانه وارد نمی*شوند.[5]
از عزیزانی که در قسمت موسیقی مشغول بحث هستند تقاضا می شود اولین سوال موسیقی را در صفحه یک را جواب دهند
6- امام صادق (علیه السلام) در حدیث مناهی از پدرانش (علیه السلام) نقل می*کند: رسول خدا (صلی الله و علیه و آله و سلم) از بازی و سرگرمی* با نرد و شطرنج و کوبه (طبل) و عرطبه یعنی طنبور و عود (دو وسیله موسیقی) نهی فرموده است.[6]
7- پیامبر اکرم (صلی الله و علیه و آله و سلم) در وصیتش به علی (علیه السلام) فرمود: یا علی سه چیز قساوت قلب می*آورد: گوش فرا دادن به لهو و پرداختن به شکار (شاید مراد شکارهای تفریحی باشد) و رو آوردن به دربار پادشاهان و سلاطین.[7]
- ابی الربیع شامی*می*گوید از امام صادق (علیه السلام) در رابطه با شطرنج و نرد پرسیدم، حضرت فرمود« لاتَقرَبُوهُما» یعنی نزدیک آن دو نشوید. سپس در رابطه با غنا پرسیدم، فرمود: «وَلاخَیرُ فِیه لاتَقرَبُهُ» یعنی خیری در آن نیست، نزدیک آن مشو![8]