http://www.shia-leaders.com/wp-conte...1268186992.jpg
نمایش نسخه قابل چاپ
معاویه که بزرگ میراث*دار سقیفه است، در ادامه سیاست*های سقیفه جریان اموی را به راه انداخت. این جریان ضعیف شد ولی هیچ*گاه منقطع نگشت.
گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو»، حامد صارم؛ بسیاری از اندیشه*ها و تفکراتی که امروزه در جوامع مختلف وجود دارد معلول اتفاقاتی است که در گذشته رخ داده است. در جامعه اسلامی بسیاری از تفرقه*ها، اختلافات و انحرافات اعتقادی به علت بدعت*گذاری گذشتگانی است که امروزه از ایشان به نیکی یاد می*شود.
کسانی که تمام تلاش خویش را برای هدم و نابودی اسلام به خرج دادند و انحرافاتی بزرگ در میان مسلمانان به وجود آوردند و شدت اختلافاتی که امروز در میان مسلمانان وجود دارد نتیجه خیانت این گروه است. امروز اگر بخواهیم تفرقه*ها و اختلافات را حل کنیم باید به خیانت*کاران و جنایت*کارانی که اختلاف و تفرقه را در اسلام شدت بخشیدند توجهی ویژه داشته باشیم. بدیهی است تا ریشه اختلافات حل نشود و تا وقتی، کسانی که نهال تفرقه را آبیاری کردند شناخته نشوند رفع اختلاف ممکن نخواهد بود.
معاویه، خدعه*گر بزرگ تاریخ اسلام
معاویه، خدعه*گر بزرگ تاریخ اسلام است و نیرنگ او به حدی کارگر افتاد که تفکری سخیف را در عده*ای از مسلمانان پدید آورد. در اولین نتیجه نیرنگ او نوه پیامبر خدا در کربلا با لبی تشنه به شهادت رسید. در واقع، افرادی که دین و آیین خویش را از معاویه گرفتند و مذهب عثمانی داشتند بزرگ*ترین جنایات تاریخ بشر را رقم زدند؛ جنایتی که تمام ملائکه آسمان به خاطر آن گریستند.
عثمانی مذهب*ها فرزندان ناخلف بدعت*های معاویه بودند، بدعت*هایی که به صورت جهت*مند و با هدف خاصی از سوی معاویه پی*ریزی و پی*گیری می*شد و هدف آن تغییر مسیر دین مبین اسلام بود، تغییری که نام اسلام حفظ شود ولی حقیقتی از اسلام نباشد.
معاویه گرگی در لباس اسلام بود
در حقیقت، معاویه گرگی بود که اسلام را فقط لباسی برای خود گرفته بود و اسلام فقط برای او لباسی بود که دندان*ها و چنگال*های او را از دید مردم مخفی نگه می*داشت و از این جهت بود که اسلام را می*خواست. اما در اسلامی که رهبر آن امیرالمومنین باشد، اسلامی که ملاک حق و باطل آن و آیینی که حافظ آن امیرالمومنین باشد و در آن منافق و مومن با حب و بغض امیرالمومنین شناخته *شود گرگ خون آشامی مثل معاویه نمی*تواند آن اسلام را وسیله*ای برای تزویر خویش قرار دهد. بنابراین، واضح است که بالاترین هدف معاویه از اعمال سیاست*هایش حذف امیرالمومنین و فرزندان پاک و طاهرش از قاموس اسلام خواهد بود.
از این رو بود که معاویه سیاست سب خلیفه*الله و ولی*الله علی (ع) را در دستور کار خویش قرار داد و بی*مهابا کسی را که خداوند وجود او را ایمان می*داند مرتد خواند و فقط به بهانه خونخواهی عثمان آتش جنگ را افروخت و پس از صلح با امام حسن (ع) شیعیان حضرتش را به خاک و خون کشید.
موفقیت معاویه در ایجاد فرقه عثمانی
سیاست او تا جایی موفق شد که گروهی از مخالفین شیعه مشهور به عثمانی شدند یعنی خلافت ظاهری امیرالمومنین را قبول نکردند و حتی آن مظلوم*ترین تاریخ را به عنوان خلیفه چهارم نیز نپذیرفتند. اولین ثمره این فرزند نامشروع معاویه یعنی عثمانی*ها به قتل رساندن امام حسین و یاران باوفایش در کربلا بود، اما اثرات اعمال معاویه تا به امروز نقش پر رنگ دارد و تاثیرات معاویه در مجامع علمی غیر شیعی بسیار واضح و روشن است.
تاثیر معاویه در مجامع علمی
امروز به راحتی می*توان دید که مهم*ترین کتاب*های مخالفین و بزرگان آنها شدیدا تحت تاثیر معاویه و سیاست*های شوم او است. یکی از مسائل مهمی که از معاویه به ارث رسیده، نام*گذاری گروهی به نام اهل سنت می*باشد. اساس این نام که امروزه بسیار زیاد مورد استفاده قرار می*گیرد اموی است؛ هر چند که امروز این اسم منشا اشتباه بزرگی شده و اهل سنت گمان می*کنند که منظور اهل سنت پیامبر است و اگر کسی مخالف سنت پیامبر باشد و از اهل سنت نباشد لامحاله از اهل بدعت است. اما حقیقت چیست؟
بی شک، معاویه برای هدف شوم خود به دنبال سنت*سازی بود و از جمله سنت*هایی که او ساخت سنت بغض و برائت و دشمنی با امیرالمومنین علی (ع) است. معاویه تمام تلاش خود را انجام داد تا نام علی (ع) را از اذهان پاک و آن نور الهی و و جه خدایی را منفور*ترین شخص عالم اسلام معرفی کند.
عتراض مردم به خلیفه*ای که علی (ع) را لعن نکرد!
آن*چنان که گذشت امویان تلاش کردند سب و برائت از علی (ع) را سنت قرار دهند، سنتی که کودک صغیر بر اساس آن بزرگ *شده و پیر می*شود و انسان بزرگسال بر این روش قد خمیده می*شود، که با تاسف فراوان این کار پلید سنت موکد امویان شد تا جایی که وقتی امیر و خلیفه ایشان سال*ها پس از معاویه بر بالای منبر علی (ع) را سب و لعن نکرد بر او تاختند و فریاد کشیدند: «السنه السنه» و به او گفتند تو سنت را ترک کردی. به این ترتیب، امیر ایشان مورد مواخذه قرار گرفت که سنت را ترک کرده و از روش اهل سنت دوری گزیده است.
حال این سوال مطرح می*شود که کدام سنت دغدغه مردم بود؟ سنت رسول الله (ص) یا سنت معاویه؟ وقتی که به ترک لعن علی (ع) اعتراض می*شود مشخص می*گردد که اعتراض به ترک سنت معاویه است. به عبارتی دقیق*تر، شاید کسانی که فریاد «السنه السنه» را سر دادند حقیقتا لعن و سب علی (ع) را سنت رسول خدا می*دانستند اما در جهل مرکب به سر می*برند.
در صورت اول، اگر می*دانستند منظور از سنت، سنت معاویه است باید گفت منظور ایشان نیز از سنت، سنت معاویه بوده، اما در صورتی که نمی*دانستند این سنتی که فریاد می*زنند سنتی است که معاویه بر جای گذاشته باز هم به دنبال سنتی بودند که معاویه آن را به عنوان سنت پیامبر عرضه کرده است. اما به نظر می*رسد نیک می*دانستند که این سنت از معاویه به ایشان رسیده؛ چرا که به خاطر عدم لعن علی (ع) فریاد «السنه السنه» را سر دادند؛ هر چند اگر احتمال دوم هم صحیح باشد در نتیجه تفاوتی نمی*کند.
لذا این حقیقتی تلخ است که این اصطلاح نیز متاثر از افعال معاویه است. از این جهت، باید گفت مقصود از اهل سنت باید امویان باشند و این خط فکری جریان اموی در ملاک*های ارزش*گذاری افراد مختلف نقش اساسی دارد. خط فکری جریان اموی چیزی نیست جز عثمانی مذهب*ها و در یک کلمه سیاست امویان بغض و کینه با اهل بیت عصمت و طهارت بود و هست.
از مواضعی که می*توان صحت ادعای مذکور را ثابت کرد رجوع به ائمه جرح و تعدیل در میان مخالفین است، شاید باور کردنش بسیار سخت باشد که هم چنان مبغض بودن علی (ع) در میان ایشان از افتخارات بزرگ محسوب می*شود.
فقط عثمانی*ها مورد وثوق هستند!
نزد رجال جرح و تعدیل در علم حدیث ایشان؛ کسی پیرو سخت سنت به حساب نمی*آید مگر اینکه نزد ایشان ثابت شده باشد که او عثمانی مذهب است یعنی به بغض علی (ع)، لعن آن حضرت، برائت از آن حضرت و اینکه آن حضرت را متهم به قتل عثمان کند شناخته شود (1).
ابن حجر در معرفی عبدالله بن ادریس الازدی می*نویسد: او صاحب «سنت و جماعت» و از پیروان بسیار محکم سنت و عثمانی مذهب بود (تهذیب التهذیب). او در توثیق عبدالله بن عوف بصری می*گوید: «او موثق است و برای او است عبادت و صلابت در سنت و مخالفت با بدعت... او عثمانی بود» یا در مورد جوزجانی می*نویسد: او حریزی مذهب یعنی بر دین حریز بن عثمان دمشقی بود. حریز بن عثمان معروف به ناصبی بودن و دشمنی با اهل بیت بود. ابن حبان نیز درباره ابراهیم یعقوب که بر دین عثمانی و ناصبی است، می*گوید او صلابت در سنت داشت.
باید گفت که این چند شاهد مثال برای یافتن استعمال واژه سنت در میان مدعیان و بزرگان مذهب سنت بود. از این مختصر واضح است که ملاک ثقه و مورد اعتماد بودن و بالاتر از همه این*ها ملاک اینکه شخصی داخل در مذهب سنت باشد این است که بغض علی (ع) را داشته باشد. البته، این مهم منحصر به این چند نمونه نیست.
به راحتی باید گفت دشمنی با علی (ع) و ابراز کینه و بغض نسبت به آن حضرت در میان ایشان از هیچ ذمی برخوردار نیست که هیچ، بلکه بالاتر باعث مدح و جلالت نیز می*باشد و بی شک این تاثیر امویان بر جهان اسلام است. به یقین، ادامه سنت سب علی (ع) در کتب حدیثی ایشان به شکلی مرموز ادامه دارد و جالب اینجاست که این اشخاص از ائمه حدیث ایشان می*باشند. به عبارت دیگر، کسانی دین و حدیث را به مردم انتقال می*دهند که افتخارشان دشمنی با اهل بیت است.
شاید با این جمله مدینی عمق تاثیر معاویه را امروز درک کنیم. «قال ابن*المدینی: لم یزل مَن أدرکناه من أصحابنا یوثّقونه، کان یلعن أمیر المؤمنین (ع) و ینتقصه و ینال منه؛ مدینی می*گوید: پیوسته هر کسی را درک کردم که اصحاب ما –پیروان سنت- او را توثیق کرده*اند. این شخص توثیق شده لعن امیراامومنین می*کرد و آن حضرت را تنقیص می*نمود». گزارش مدینی حاکی از این حقیقت است که هر کسی نزد ایشان توثیق شده و خبر و روایتش را قبول می*کنند مشهور به لعن علی (ع) بوده است.
معاویه، بزرگ میراث*دار سقیفه
شیخ صدوق می*فرماید: «از علی بن حشرم روایت شده است که در مجلس احمدبن حنبل بود و ذکر علی (ع) به میان آمد. احمد بن حنبل گفت: لا یکون الرجل سنیا حتی یبغض علیا قلیلا؛ کسی سنی نیست الا اینکه مقداری بغض علی داشته باشد» (2). لذا، بعید نیست از چنین شخصی که بگوید: «من زعم ان محمدا و علیا خیر البشر فهو کافر؛ هر کس گمان کند علی و محمد بهترین بشر هستند پس او کافر است» (3).
معاویه که بزرگ میراث*دار سقیفه است در ادامه سیاست*های سقیفه جریان اموی را به راه انداخت. این جریان ضعیف شد ولی هیچ*گاه منقطع نشد و همانگونه که گذشت شهادت امام حسین (ع) در کربلا نتیجه سیاست*های معاویه بود که اسلامی ساخت که خون خلیفه خدا، برگزیده خداوند و آخرین شخص از خمسه طیبه را مباح دانست.
جریان اموی در غالب مذهب تثلیثی عثمانی به حیات خویش ادامه داد
جریان اموی در غالب مذهب تثلیثی (4) عثمانی به حیات خویش ادامه داد، سپس این جریان اموی نام سنت را برای خود مصادره کرد. نمونه*های بالا دلایل و قرائن کارسازی برای اثبات این مدعا بودند، البته با توجه به مختصر بودن این نوشتار به چند نمونه اندک اشاره شد والا مطالبی که نقل شد سیره در میان اهل حدیث مخالفین شیعه می*باشد. در این نقل قول*ها به خوبی خط فکری معاویه و اسلام تو خالی اموی نمایان است.
پی نوشت*ها:
1. تصحیح القراءة، الشیخ خالد البغدادی، ص 231 – 235.
2. شیخ صدوق، علل الشرایع، ص 467و468، ح25.
3. علی بن یونس عاملی، الصراط المستقیم الی مستحقی التقدیم، ج 3، ص224.
4. تثلیث، کنایه از اعتقاد داشتن به سه خلیفه اول است و کسانی که به چهار خلیفه قائل بودند را پیروان تربیع گفته*اند.
به نقل از :
خبر گزاری دانشجو
http://www.snn.ir/NSite/FullStory/Ne...30841&Sgr=1005
واقعا همه کلمات اهل بیت حساب شده هست
حالا شاید بهتر بفهمیم چرا اهل بیت فرمودند به مخالفین عامه بگویید