چرا وهابیت شیعیان را مشرک میدونن؟
آیا دلیلی که می آوررند توجیهی در قران و سنت دارد؟
نمایش نسخه قابل چاپ
چرا وهابیت شیعیان را مشرک میدونن؟
آیا دلیلی که می آوررند توجیهی در قران و سنت دارد؟
یکی از مطالبی که آنان می گویند اینست که : کسی که میان خود و خدا واسطه هایی قرار دهد و از آنها طلب شفاعت کند ، آنها را پرستیده و شریک برای خداوند قرار داده است .
یکی از مطالبی که آنان می گویند اینست که : بقاع متبرکه مضهر شرک هستند . در پاسخ باید گفت که نه تنها با واقعیت موجود در حرم ائمه (علیهم السلام ) مغایر است بلکه با آیات قرآن نیز مخالفت دارد. خداون در سوره ی کهف پس از آنکه داستان اصحاب کهف را بیان می دارد می فرماید : (قال الذین غلبوا علی امرهم لنتخذن علیهم مسجدا ) (آیه 21 کهف ) یعنی گروهی از مردم که از اسرار داستان اصحاب کهف آگاهی یافتند گفتند که بر آنان مسجدی بنا کنیم . خداوند این آیه را بصورت تمجید وتعریف بیان فرموده و از این کار نهی نفرموده است پس ساخت بارگاه و عبادت گاه در اطراف قبور اولیا الهی و مخصوصا ائمه (علیهم السلام ) ممدوح و پسندیده است.
در بحث شفاعت هم برادران حضرت یوسف برای طلب استغفار نزد پدرشان آمدند و از او خواستند که برایشان از خدا طلب مغفرت کند
وَ ما كانَ اسْتِغْفارُ إِبْراهيمَ لِأَبيهِ إِلاَّ عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَها إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْراهيمَ لَأَوَّاهٌ حَليمٌ (آیه 114 سوره توبه)
و طلب آمرزش ابراهيم براى پدرش جز براى وعدهاى كه به او داده بود، نبود. و [لى] هنگامى كه براى او روشن شد كه وى دشمن خداست، از او بيزارى جست. راستى، ابراهيم، دلسوزى بردبار بود. (114)
در این آیه هم حضرت ابراهیم که پیامبر خدا هست برای پدرش طلب استغفار می کند اما از همه مهمتر این آیه ای است که میارم
وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ لِيُطاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحيماً (آیه 64 سوره نساء)
و ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر آنكه به توفيق الهى از او اطاعت كنند. و اگر آنان وقتى به خود ستم كرده بودند، پيش تو مىآمدند و از خدا آمرزش مىخواستند و پيامبر [نيز] براى
آنان طلب آمرزش مىكرد، قطعاً خدا را توبهپذيرِ مهربان مىيافتند
در این آیه خداوند مومنین را هنگامی که گناهی مرتکب می شوند امر می کند که برای آنکه خداوند توبه آنها را بپذیرد به نزد پیغمبر بیایند و پیغمبر برای آنها توبه کند.
همیشه همه چی رو به نفع خودشون میدونن!!!!مسخره هم میکنن.....
یه دلایلی برای اثبات حرفشون میارن که..................!!!!!:-o
لطفا بیشتر توضیح بدیدنقل قول:
نوشته اصلی توسط mohammad.s
یعنی چی:?:
چی یعنی چی؟؟؟!!جملش رو بگو
چه دلیلی میارن نام ببر
اینکه با توجه به آیه قرآن,متعه رو حرام میدونن و میگن شیعیان زنا کار هستند
لطفا بگید چه آیه ای بعد هم دلایل آن ها را کامل شرح بدهیدنقل قول:
نوشته اصلی توسط mohammad.s
بخاري حديثي را درباره متعه (ازدواج مؤقت) نقل ميكند
كه ترجمه كامل آن را براي شما ميگذاريم :
( " عمران بن حصين ميگويد : آيه متعه در كتاب خدا نازل شد وما اين كار را با رسول خدا (ص) انجام داديم وآيه اي در تحريم آن نازل نشد وتا وقتي كه نبي اكرم (ص) از دنيا رفتند آن را منع نكردند , بعد يك مردي آمد وبه رأي خودش عمل كرد , محمد گفت : ميگويند أو عمر بود " )
توضيح :
آنجا كه ميگويد : " يك مردي آمد وبه رأي خودش عمل كرد "
منظورش اين است كه : يك مردي آن را (ازدواج مؤقت را) تحريم كرد
وآن جائي هم كه ميگويد : " محمد گفت : ميگويند أو عمر بود "
يعني : محمد بن اسماعيل بخاري (صاحب خود كتاب) گفت : او عمر بوده است
حالا نكته اينجا است
كه متاسفانه وبراي حفظ آبروي بعضي ها ونفي كردن عمل آن ها
به خلاف سنت پيامبر (ص) آمده اند در چاپهاي جديد اين جمله را برداشته اند :
" محمد گفت : ميگويند او عمر بود "
یکی از مواردی که در بحث زیارت وهابیان مطرح می کنند ، زیارت قبور توسط بانوان است . نگارندگان سنن - جز بخاریو مسلم نیشابوری - در این خصوص روایاتی را نقل کرده اند . در روایتی آمده است که رسول خدا (ص) فرمود : لعن الله زائرات القبور (1) ؛ خداوند لعنت کند زنانی را که به زیارت قبور می روند .
وهابی ها با استناد به این حدیث ، زیارت قبور را برای زنان حرام وی شمارند .
لطفا دوستان نظرات خود را در پیرامون این موضوع ارائه دهند
پی نوشت :
1-المصنف عبدالرزاق : ج3 ، ص 569
اولا حرام بودن زیارت قبرها توسط زنان ربطی به شرک شیعیان نداره
ثانیا:آیا این حدیث در روایات شیعه هم آمده؟
یعنی پس رفتن زنها برای زیارت ائمه (ع) منع دارد وشامل لعن پیامبر می شوند؟
ممانعت از رفتن زنها به زيارت اهل قبورپرسش 29:
چرا زنان شيعه به زيارت اهل قبور ميروند ولي اهل سنّت از ورود زنها به قبرستان بقيع و حجون (ابوطالب) جلوگيري ميکنند وبين زن و مرد فرق ميگذارند؟
پاسخ:
در فقه شيعه ثابت و محرز است که زيارت اهل قبور براي مرد و زن مستحب است و فرقي بين زن و مرد نيست - البته مشروط بر اينکه بيصبري و جزع نکنند - چون غرض از زيارت اهل قبور، عبرت گرفتن و تذکّر و توجه به امر آخرت و طلب آمرزش براي اموات است و در اين امر فرقي بين زن و مرد نيست ولي بين اهل سنّت اختلاف وجود دارد.
حنبليها و شافعيها گفتهاند:
زيارت اهل قبور براي زنها مکروه است مطلقاً - چه پير باشند و چه جوان - مگر اينکه رفتن آنها به زيارت مفسده داشته باشد که در اين صورت حرام است.
حنفيها و مالکيها گفتهاند:
براي زنان سالمند که خروجشان از منزل مفسده ندارد، زيارت مستحب است و براي زنهاي جوان که خروجشان از منزل مفسده دارد حرام است. [1] .
از اين اختلاف که بين چهار مذهب اصلي اهل سنّت وجود دارد معلوم ميشود آنها دليل قابل ذکري براي عدم جواز ندارند.
ولي بن باز مفتي پيشين عربستان و به تبع او پيروان وي گفتهاند:
زيارت اهل قبور براي زنها جايز نيست و حرام است. [2] .
دليل بن باز بر عدم جواز، روايتي است که در کتابهاي غيرمعروف آنها نقل شده، به اين مضمون که:
رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم لعن کرد زنهايي را که قبرها را زيارت کنند. [3] .
اما اين روايت از چند جهت مردود و غير قابل عمل است:
الف - چهار مذهب اصلي اهل تسنّن به اين روايت عمل نکرده و طبق آن فتوا ندادهاند و از آن اعراض کردهاند و اين امر نشان ميدهد که روايت از جهت سند و دلالت تمام نبوده است.
ب - «صحيح بخاري» و «صحيح مسلم» که به گفته آنها صحيحترين کتابها، بعد از قرآن عزيز و از کتب دست اوّل اهل سنّت است اين روايت را نقل نکردهاند.
ج - در «صحيح بخاري» و «صحيح مسلم» که اصحّ کتب آنهاست رواياتي وجود دارد دالّ بر اينکه در زمان رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم زنها به زيارت اهل قبور ميرفتهاند.
در يکي از آن روايات عايشه ميگويد:
شبي رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم به گمان اينکه من خواب رفتهام از منزل خارج شد، من همراه او رفتم، آن حضرت به قبرستان بقيع رفت و مقداري ايستاد و دعا کرد و برگشت من با عجله برگشتم منزل [تا آنکه گويد] به رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم گفتم: من چگونه اهل بقيع را زيارت کنم؟ فرمود بگو:
«السلام علي أهل الديار من المؤمنين و المسلمين و يرحم اللَّه المستقدمين منّا و المستأخرين وانّا ان شاء اللَّه بکم لَلاحقون» [4
در روايت ديگر است که:
رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم عبور ميکرد، زني را ديد که نزد قبري گريه ميکند. حضرت به آن زن فرمود: «از خدا بترس و صابر باش» زن گفت: از نزد من دور شو، مصيبتي که به من رسيده است به تو نرسيده است و آن زن رسولاللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را نميشناخت وقتي رسولاللَّه صلي الله عليه وآله وسلم رفت به زن گفتند اين شخص رسولاللَّه صلي الله عليه وآله وسلم بود، زن به خانه آن حضرت آمد و گفت: يا رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم شما را نشناختم، حضرت فرمود: صبر نزد صدمه أولي است «انّما الصبّر عند الصّدمة الأولي» [5] [روايت را تلخيص کردم.]
در صحيح مسلم نيز به اين روايت اشاره شده است [6] .
از اين روايت نيز معلوم ميشود که زمان رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم زنها، کنار قبر ميرفته و گريه ميکردهاند و حضرت به آن زن نفرمود چرا کنار قبر آمدي و او را نهي نکرد بلکه او را امر به صبر و تقوي نمود.
همچنين درکتابهاي اهل سنّت است که:
فاطمه زهرا عليها الصلاة والسّلام، در زمان پدرش رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم وبعد از آن حضرت به زيارت قبر حمزه و شهداي احد ميرفت ونماز ودعا ميخواند وگريه ميکرد [7] .
در وسايل الشيعه، کتاب الحج، ابواب المزار، باب 12، ضمن روايتي است که:
فاطمه زهراعليها السلام بعد از رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم هر هفته دو مرتبه به زيارت شهداي احد ميرفت، دوشنبه و پنجشنبه.
نيز اهل تسنّن نقل کردهاند که:
فاطمهعليها السلام پس از دفن رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم مقداري از خاک قبر رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را برداشت و بوييد و اين اشعار را قرائت فرمود.
ماذا علي من شمّ تربة احمد
أن لايشمّ مدي الزّمان غوالياً
صبّت عليّ مصائب لواَنّها
صبّت عليالأيّام صِرْنَ ليالياً [8] .
«کسي که تربت [خوشبوي] حضرت احمد صلي الله عليه وآله وسلم را ببويد؛ نيازي نيست که ديگر در طول زمان عطر خوشبوي غاليه ببويد»
«مصائب آن چنان سنگيني بر من فرود آمده است که اگر؛ بر روزها فروريزد همانند شبانگاهان تيره و تار خواهد شد»
همچنين نقل کردهاند که:
عايشه در مکّه مکرّمه قبر برادرش را زيارت ميکرد [9] .
و نيز نقل کردهاند که عايشه در حجرهاي که رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم و ابوبکر مدفون بودند به سر ميبرده [و قهراً کنار قبرها نماز و دعا ميخوانده] تا اينکه عمر را در آنجا دفن کردند پس از دفن عمر، عايشه بين قبرها و خودش ديواري بنا کرد [10] و از عايشه نقل کردهاند که گفت:
هميشه در حجره مقنعه و پوشيهام را بر ميداشتم «صورتم را باز ميگذاشتم» و به لباس کم اکتفا ميکردم تا اينکه عمر را دفن کردند، پس از دفن عمر دائماً خودم را به لباس محفوظ ميداشتم [روسري و پوشيه ولباسم را به طور کامل ميپوشيدم] تا وقتي که بين خودم وبين قبور ديواري بنا کردم. [11] .
همچنين احمد حنبل نقل کرده که عايشه گفت:
هنگامي که داخل حجرهام که رسول اللَّه و پدرم در آن دفن شده بود، ميشدم، لباسم را در ميآوردم و ميگفتم اينها شوهرم و پدرم ميباشند ولي آنگاه که عمر با آنها دفن شد، پس به خدا قسم داخل حجرهام نشدم مگر اين که لباسم را به خودم ميپيچيدم به خاطر حيا از عمر. [12] .
از اين قضيه که خود اهل تسنّن نقل کردهاند معلوم ميشود عايشه زائر تمام وقت قبور بوده است، چون زيارت، حضور عند المزور يعني حضور در کنار قبر است و معلوم ميشود نماز و عبادت نزد قبر شرک و نامشروع نيست و اينکه عايشه ديوار کشيده به خاطر اين بوده که عمر نامحرم بود و عايشه نميتوانست آزادانه و بدون حجاب زندگي کند.
البته عمر تا زنده بود نامحرم بود و بر عايشه لازم بود خود را از او بپوشاند نه بعد از مردن و دفن شدن او، و اين کار عايشه مبناي شرعي نداشته و ندارد و زن بايد از مرد نامحرم زنده شرم و حيا کند و خود را بپوشاند.
همچنين در صحيح بخاري [13] است که:
حسن بن حسن بن علي عليهما السلام، از دنيا رفت، زن او خيمهاي روي قبر او زد و تا يکسال آن خيمه سر پا بود، پس از يک سال خيمه برچيده شد سپس شنيدند، ندا دهندهاي ندا داد که آيا گمشدهشان را يافتند؟ ندا دهنده ديگري پاسخ داد، بلکه نا اميد شدند، پس بازگشتند.
از اين روايت معلوم ميشود که درصدر اسلام حتي يک زن، آن هم از نزديکان رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم به مدت يک سال شبانه روز در کنار قبر و روي قبرستان به سر برده و آن را حرام نميدانسته و صحابه و خلفا نيز او را نهي نکردهاند.
در هر حال راجع به جواز زيارت اهل قبور براي زنها، گذشته از آنچه بيان شد، و اکثر اهل سنّت خود نوشته و پذيرفتهاند، هم اکنون همه مسلمانان شاهد هستند که زنان مانند مردان به زيارت قبر رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم مشرّف ميشوند، به زيارت قبر حضرت زهراعليها السلام در مسجد النّبي صلي الله عليه وآله وسلم در کنار حجره آن حضرت و در روضه مبارکه ميروند و در زمان فعلي (سال 1382 ه ش) شبانه روز دو نوبت مسجد و قسمتي از روضه مبارکه را براي زيارت زنها اختصاص ميدهند و حتي زنان غير شيعه ظاهراً دو خليفه را نيز زيارت ميکنند و براي آنها زيارتنامه ميخوانند، همچنين زنان شيعه وسنّي به طور مرسوم و متعارف و بدون هيچ شک و شبههاي براي زيارت قبور ائمه بقيععليهم السلام و ساير مدفونين در قبرستان بقيع پشت بقيع حاضر و مانند مردها زيارت ميخوانند. همچنين به زيارت شهداي احد ميروند.
اکنون از اهل تسنّني که معتقدند رفتن زنها به زيارت اهل قبور جايز نيست واجازه ورود آنها را به قبرستان بقيع و ابوطالب نميدهند و ميگويند رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم زناني را که به زيارت قبور بروند لعن کرده است سؤال ميکنيم آيا رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم اين حکم را به دختر و همسرش نفرموده بود؟ آيا آنها حکم را ميدانستند و مخالفت ميکردند؟ آيا العياذ باللَّه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم دختر و همسر و تمام زنهايي را که به زيارت او يا به زيارت مدفونين در بقيع و شهداي احد رفته و ميروند مورد لعن قرار داده است؟ هرگز.
خداوند همه مسلمانان را از سخت گيريهاي افراد کوتهبين و بيدانش و بيتوجّه به تمام آنچه درتاريخ اسلام رخ داده است نجات دهد آمين رب العالمين.
[1] الفقه علي المذاهب الأربعة، ج1، کتاب الصلاة «خاتمة في زيارة القبور».
[2] مجموع فتاوي بن باز، ج 13، ص 324.
[3] ترمذي در کتاب الجنائز، ح 1056 و ابن ماجه نيز در کتاب الجنائز، ح 1576 از ابي هريره و غيره نقل کردهاند که: لعن رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم زوّارات القبور.
ضمناً کيفيت استدلال بن باز به اين روايت، در کتاب وي «مجموع فتاوي بن باز، ج 13، ص 324«و درکتاب «صلاة المؤمن القحطاني، ص 1385«آمده است.
[4] صحيح مسلم: کتاب الجنائز، ص 412، باب 35، ح 974.
[5] صحيح بخاري: کتاب الجنائز، ص 205، باب زيارة القبور، ح 1283.
[6] کتاب الجنائز، باب 8، ذيل ح 926. روايت طبق نقل صحيح بخاري چنين است:
مرّ النبيّ صلي الله عليه وآله وسلم بامرأة عند قبر وهي تبکي، فقال: اتقي اللَّه واصبري [إليان قال الراوي] فقال النّبي صلي الله عليه وآله وسلم انّما الصبر عند الصّدمة الأولي» (صحيح بخاري، کتاب الجنائز، باب زيارة القبور، ح 1283).
[7] السنن الکبري: تأليف: عبدالرازق، ج 3، ص 572 و ج 4، ص 131 و مستدرک الحاکم، ج 1، ص 533.
[8] التاريخ القويم، تأليف: محمد طاهر الکردي المکّي، ج 1، ص 196.
[9] مستدرک الحاکم، ج 1، ص 376.
[10] التاريخ القويم، ج 1، ص 193.
[11] قالت «عائشة» مازلت اضع خماري واتفضّل في ثيابي حتّي دفن عمر، فلم ازل متحفظة في ثيابي حتّي بنيت بيني وبين القبور جداراً. (التاريخ القويم، ج 1، ص 193).
والخِمار بالکسر: غطاء الوجه. ومعني اتفضّل في ثيابي اي اقتصر في لباسي... (پايان عبارت التاريخ القويم، ج 1، ص 193).
[12] عن عائشة قالت: کنت ادخل بيتي الذي فيه رسول اللَّه و أبي و اني واضعة ثوبي و اقول انما هو زوجي و ابي فلما دفن عمر معهما فواللَّه ما دخلته الا و انا مشدودة عليّ ثيابي حياءً من عمر. (همان ص208).
[13] کتاب الجنائز: ص 212 ذيل ح 329
می بینم که عباس گردن وهابی ها رو شکوند
خب شبهه بعدی بگید تا عباس هست حالشون بگیره
اهل عامه میگویند هنگام حجرت پیامبر از مکه به مدینه در غار همراه پیامبر ابوبکر(ل) هم بوده و آن ها این فضیلت را برای ابوبکر کافی می شمارند.
آیه قران هم دارد لطفا ایه را هم بیاورید.
اگر آن شب امیر المومنین (ع) در غار نبودند بالاستقلال مقام بالاتری از آن رادرک نمود که خوابیدن در بستر و رختخواب پیغمبر بود . اگر ابوبکر در لیلة الهجرة در غار بوده ولی در همان شب برای عمل نیکو و مهمتر از مصاحبت غار استقلالا آیه ( و من الناس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله والله رووف بالعباد) (1) یعنی برخی از مردمانند که از جان خود در راه رضای خداوند در می گذرند و خداوند به بندگان مهربان است
در مدح آن خضرت نازل گردید .علاوه بر این مطلب به شهادت تاریخ رفتن ابوبکر به غار فضیلتی برای وی محسوب نمی گردد زیرا ابوبکر برای خبر گرقتن از رسول خداوند (ص) به خانه پیغمبر رفت امام علی (ع) به او فرمودند که پیغمبر به طرف غار رفته ، اگر کاری داری نزد آن حضرت بشتاب ابوبکر در پی آن حضرت راهی شد و در وسط راه به پیغمبر رسید و ناچار به اتفاق آن حضرت رفتند (2)
پس معلوم می شود که آن حضرت او را با خود نبرده بلکه او بی اجازه به حضرت پیوسته و از وسط راه با آن حضرت رفته است . همچنین در اخبار ذیگر از علمای اهل عامه رسیده است که بردن تصادفی و از خوف فتنه وخبر دادن به دشمنان بوده است (3)
حال منصفانه قضاوت کنید . کدام از این دو افضلند ؟ کسی که جان خود را بخاطر پیامبر در معرض تیغ افراد کینه توزی چون ابوجهل و ابولهب قرار می دهد یا آنکه دو سه روز با ترس و اظطراب در غار همراه پیامبر بوده است ؟
اصلا آیه قرآنی در شان ابوبکر نازل نشده است:با این که عامه ها خیلی متعصبانه روی داستان غار تکیه دارند و آیه40 سوره توبه معروف به آیه غار را به ابوبکر نسبت می دهند اما می بینیم که مادرشان عایشه چنین مطلبی را انکار کرده است. از عایشه نقل شده است که گفت:هرگز در مورد ما ( خانواده ) قرآنی نازل نشده است.(4)
پی نوشت ها :
1- سوره بقره آیه 207
2- تاریخ طبری ، ج1 ص 568
3-مراجعه شود به النور و البرهان ابن صباغ
4- بخاری ج 6 ص 42 چاپ دارالفکر بیروت و تاریخ ابن اثیر ج 3 ص 199 و البدایه و النهایه ج 8 ص 96.
واضح است که این مطلب را تایید می کند که در شان و منزلت خانواده اش ( ابوبکر و . . . ) آیه قرآنی نازل نشده است. چرا که اگر منظور از (( ما )) در این گفته، او و پیامبر و . . . باشد که حرفش غلط است. زیرا خدا در قرآن پیامبرش را ستوده است. و آیه هایی نازل کرده است. اگر منظور به عنوان یکی از همسران پیامبر گفته باشد که باز غلط است چرا که خدا در قرآن گروه همسران را مورد خطاب قرار داده است. و آیه هایی برای آن ها نازل کرده است. چه به صورت دستوری و یا هر نوع دیگر. پس معلوم می شود که منظور او از (( ما )) خانواده اش است و آن هم از حالت گفتار پیداست که منظورش این است که در شان و منزلت آن ها آیه ای نازل نشده نه در مورد مطاعنشان.
احتجاج-ترجمه جعفرى ج2 564 «احتجاج حضرت حجت امام قائم، مهدى منتظر، صاحب الزمان»«- صلوات الله عليه و على آبائه الطاهرين » ..... ص : 563«احتجاج حضرت حجّت امام قائم، مهدى منتظر، صاحب الزّمان» «- صلوات اللَّه عليه و على آبائه الطّاهرين-»احتجاج-ترجمه جعفرى، ج2، ص: 563
341- سعد بن عبد اللَّه گويد: گرفتار يك ناصبى مذهب شدم كه در منازعه عقيدتى بسيار سخت گير بود، بارى پس از اتمام مناظره به من گفت: واى بر تو و بر يارانت! شما گروه رافضيان زبان به طعن مهاجرين و انصار مىگشائيد و منكر محبّت رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله بر ايشان هستيد، پس صدّيق كسى است كه بسبب سبقتش در اسلام فوق تمام صحابه است، مگر نمىدانيد كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله تنها بدين خاطر با او به غار رفت كه آنچه بر خود هراس داشت بر او نيز همان داشت، و نيز براى آنكه مىدانست او خليفه امّتش خواهد شد، و با اين كار خواست همان طور كه جان خود را حفظ مىكند او را نيز محافظت فرمايد، تا مبادا اوضاع و احوال دين پس از او مختل شود و اسلام منتظم باشد، و اينكه علىّ عليه السّلام را در فراش خود گماشت براى اين بود كه نيك مىدانست اگر او كشته شود اوضاع دين مختل نمىشود، چرا كه در ميان صحابه جايگزين او موجود است، و به هر جهت توجّهى به قتل او نكرد.سعد گويد: من جوابهايى به اين كلام او دادم ولى مجابش نكرد.احتجاج-ترجمه جعفرى، ج2، ص: 564
سپس گفت: اى گروه رافضيان شما معتقديد كه اوّلى و دوم از أهل نفاق بودهاند، و در اثبات آن استدلال به شب عقبه مىكنيد.سپس به من گفت: بگو ببينم آيا اسلام آن دو از سر طوع و رغبت بود يا كراهت و اجبار؟ من نيز از پاسخ بدان احتراز نموده و در دل گفتم: اگر بگويم از سر طوع و رغبت بوده مىگويد: در اين صورت ممكن نيست كه ايمان آن دو از سر نفاق بوده باشد، و اگر بگويم از سر اكراه و اجبار بوده، كه در آن زمان هنوز اسلام نيرو و قوّتى نگرفته بود كه اسلام آن دو از سر زور و اجبار بوده باشد، پس بدون هيچ پاسخى از نزد اين فرد مخاصم مراجعت نمودم در حالى كه از غصّه نزديك بود جگرم پاره پاره شود، پس از آن دست به قلم برده و در طومارى اقدام به نوشتن بيش از چهل مسأله غامض و مشكلى كه جوابش را نمىدانستم نمودم، و با خود گفتم آن را از احمد بن اسحاق كه مصاحب مولايمان امام حسن عسكرىّ عليه السّلام است پرسش كنم، بهمين جهت بدنبال او رفتم ولى او رفته بود، من نيز بدنبال او رفته و در مكانى به او رسيدم، و حال خود را برايش باز گفتم.به من گفت: با من به سامرّا بيا تا آن مسائل را از مولايمان امام حسن عسكرىّ عليه السّلام بپرسيم.احتجاج-ترجمه جعفرى، ج2، ص: 565
احتجاج-ترجمه جعفرى ج2 577 «احتجاج حضرت حجت امام قائم، مهدى منتظر، صاحب الزمان»«- صلوات الله عليه و على آبائه الطاهرين » ..... ص : 563سپس مولايمان فرمود: اى سعد! هر كه- در مقام خصم تو- ادّعا كرد كه «رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله با برگزيده اين امّت به غار رفت زيرا كه او همان گونه كه بر جان خود در هراس بود بر جان او نيز بيم داشت زيرا مىدانست كه او جانشين و خليفه او خواهد بود و قرار هم نبود با كسى غير از او پنهان و مخفى شود، و اينكه براى اين علىّ عليه السّلام را در فراش خود خواباند زيرا مىدانست خللى كه از قتل أبو بكر پيش مىآيد از كشته شدن او واقع نخواهد شد،زيرا فردى كه جانشين علىّ باشد در ميان صحابه موجود است»، چرا تو با اين كلام او را نقض نكردى كه: «مگر شما معتقد نيستيد كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: «خلافت پس از من سى سال است» و اين سى سال؛ مدّت عمر خلفاى راشدين (أبو بكر، عمر، عثمان و علىّ علیه السلام) است، زيرا اينان بنا بر اعتقادتان خلفاى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله مىباشند؟ زيرا گريزى جز گفتن آرى نداشت. و اگر مطلب اين باشد كه أبو بكر خليفه پس از او باشد بنا بر اين سه خليفه بعدى نيز خليفه امّت او هستند، پس براى چه تنها يك خليفه (أبو بكر) را به غار برد و آن سه را نبرد؟ پس بواسطه ترك آن سه و تخصيص أبو بكر به همراهى خود آنها را خوار ساخته، زيرا حقّ اين بود كه همان رفتارى كه با أبو بكر فرموده با ديگران نيز داشته باشد، با اين كردار حقوقشان را ناچيز شمرده و دلسوزى را بر ايشان ترك گفته پس از آنكه بر آن حضرت واجب بود بنا بر ترتيب خلافتشان بر آنان همان كند كه در باره أبو بكر انجام داد «1».احتجاج-ترجمه جعفرى، ج2، ص: 575
و امّا پاسخ به مطلبى كه خصم تو گفت كه آيا اسلام آن دو با ميل و رغبت بوده يا زور و اجبار، چرا نگفتى اسلام آن دو از روى طمع بوده، زيرا آن دو با يهوديان مجالست داشتند و از پيشگوئيهاى تورات و كتابهاى گذشتگان از خروج محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و استيلاى او بر عرب و پايان كار او خبردار مىشدند، و ايشان پيشگويى كرده بودند كه محمّد بر عرب مسلّط مىشود همان گونه كه بختنصّر بر بنى اسرائيل مسلّط شد جز آنكه محمّد ادّعاى نبوّت مىكند ولى او عارى از نبوّت بود. بنا بر اين وقتى امر رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله ظاهر و آشكار شد نزد وى شتافته و او را در شهادت لا إله إلّا اللَّه و محمّد رسول اللَّه؛ يارى كردند به طمع آنكه چون امور او استقرار يافت و خيالش راحت شد و ولايتش استقامت گرفت هر كدام به حكومت شهرى برسند، ولى چون تيرشان به سنگ خورد با همگنان خود در شب عقبه ايستادند و به بالاى آن گردنه رفتند تا مركب رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله را پس از صعود به آنجا ساقط كنند تا آن حضرت هلاك گردد، ولى خداوند متعال آن حضرت را از كيد ايشان محفوظ داشت و آنان نتوانستند كارى از پيش ببرند، و حال آن دو همچون رفتار طلحه و زبير بود آن هنگام كه نزد علىّ عليه السّلام رسيدند و به طمع آنكه هر كدام به ولايت شهرى برسنداحتجاج-ترجمه جعفرى، ج2، ص: 576
با آن حضرت بيعت كردند، ولى چون تيرشان به سنگ خورد و از رسيدن به ولايت نوميد شدند بيعت او را شكسته و بر آن حضرت شورش كردند، تا عاقبت كارشان به همان جا ختم شد كه سرانجام هر عهدشكنى است. سپس مولايمان امام عسكرىّ عليه السّلام براى نماز خود برخاست و همراهش حضرت قائم عليه السّلام نيز بلند شداحتجاج-ترجمه جعفرى، ج2، ص: 577
با سلام
وهابی ها معتقدند که نذر برای غیر خدا حرام است ، چون شبیه نذر مشرکان برای بت ها است و اصولا برای غیر خدا بدین جهت نذر می شود که غلو و اعتقاد خاصی نسبت به آن غیر وجود دارد !!
قصیمی میگوید : نذر برای غیر خدا از اشعائر شیعه است ، چون آنان به الوهیت علی و فرزندان او اعتقاد دارند (!!)(1)
ابن تیمیه در این باره این گونه اظهار نظر می کند : علمای ما قاءلند که نذر کردن درهم ، روغن ، شمع،حیوان و... بر قبر و کسانی که مجاور قبرند جایز نیست ؛ چرا که چنین نذر هایی گناه است و در روایت صحیح آمده است :((هر کس نذر کند که خدا را اطاعت کند، پس باید او را اطاعت کند و هرکس نذر معصیت کند ، پس نباید او را عصیان نماید)). (2)
وی در ادامه میگوید : در خواست چیزی از مردگان - گر چه پیامبر باشد - بدلیل ترس از شرک منع گردیده ، پس نذر برای قبور یا ساختمان آنان ، نذری حرام و باطل است ، این گونه نذر به عمل مشرکان شباهت دارد مه برای بت های خود نذر می کردند و هرکس معتقد باشد که نذر بر قبور ،نفعی یا پاداشی دارد ، او گمراهی نادان است (3)
لطفا دوستان نظرات خود را در مورد این مطلب ارائه نمایند - با تشکر
پی نوشت ها :
1-الصراع بین الاسلام و الوثنیه : ج1 ، ص 54
2-رساله ی زیارة القبور : ص 25 ؛ کشف الارتیاب : ص238
3-الملل و النحل : ص 291