مفاخره ی*امیرالمومنین علیه*السلام و امام حسین علیه*السلام
رسول*خدا صلی**الله*علیه*و*آله*و*سلم* و *امیرالمومنین علیه*السلام، کنار هم نشسته بودند که امام حسین علیه*السلام بر آن دو بزرگوار وارد شدند. پیامبر صلی*الله*علیه*و*آله*و*سلم ایشان را در آغوش گرفتند و در دامان خود نشاندند و بین دو چشم و لبانشان را بوسیدند. امام حسین (ع) در آن زمان شش سال داشتند.
علی علیه*السلام عرض کرد: یا رسول الله! کداممان نزد شما محبوب*تر است؟ من یا حسین؟
پس حسین علیه*السلام عرض کرد: پدرم! کسی که شرفش بالاتر باشد نزد نبی دوست داشتنی*تر و از حیث منزلت به او نزدیکتر است.
حضرت علی (ع) به فرزندش فرمود: آیا با من مفاخره می*کنی؟
عرض کرد: بلی! اگر مایل باشید.
من پیشنیان را به طرف بهشت رهبری می*کنم. من از طرف رسول خدا (ص) منصب قضاوت دارم.من از طرف خدا ماموریت یافتم آیات سوره برائت را برای اهل مکه قرائت کنم. من کسی هستم که خداوند تبارک و تعالی او را از میان آفریدگانش برگزیده است. من ریسمان محکم الهی هستم که خداوند بندگانش را در قرآنش دستور داده به آن چنگ بزنند.
عموی من حمزه سیدالشهدا است که بهشت برین، جایگاه اوست. برادرم جعفرطیار است که با فرشتگان در بهشت پرواز می*کند.
من پرچم خدایم بر صراط. من خانه خدایم که هرکس در آن وارد شود در امان است و هر کس که بولایتم و محبتم تمسک نماید از آتش در امان است.
من قاتل پیمان شکنان اهل جمل و ستمگران اهل صفین و خارج شدگان از دین ام. من کشنده کافرانم و پدر یتیمان و پناه بیوه زنان هستم.
من آن کسی هستم که فردای قیامت از ولایتم سئوال می*شود.
در آیه شریفه "لتسلن یومئذ عن النعیم"، من آن نعمت خداوند تبارک و تعالی هستم که بر بندگانش ارزانی داشته*است.
من کسی هستم که پروردگار عالم درباره ا*م و در شأنم فرموده *است: امروز دین شما را کامل کردم و نعمت را بر شما تمام نمودم و خشنود گشتم که اسلام دین شما باشد.
پس کسی که مرا دوست داشته باشد مسلمان واقعی است و مومنی است که دین او کامل است.
من کسی هستم که به سبب او هدایت شدید. درباره من و دشمن من، خداوند تبارک و تعالی فرموده*است: و قفوهم انهم مسئولون
أنا الذی قال رسول الله (صلى الله علیه وآله) فی من کنت مولاه فعلی مولاه ، أنا صلاة المؤمن ، أنا حی على الصلاة ، أنا حی على الفلاح ، أنا حی على خیر العمل
من کسی هستم که بر علیه دشمنانم عذاب نازل شد. یعنی کسی*که ولایتم را انکار نمود. و او نعمان بن حارث یهودی لعنت خدا بر او بود.
اصحاب و همراهان من فردای قیامت دوستان من هستند که از دشمنانم دوری کرده و اظهار بیزاری نموده*اند. هنگام مرگ، آنها در مرتبه شهدا و صدیقین می باشند که در پیشگاه الهی خوشحال و شادمان بسر می برند.
من کسی هستم که جبرئیل امین درباره او ندا داد: شمشیری جز ذوالفقار نیست و جوانمردی جز علی نمی*باشد.
من در پیروزی و فتح مکه مدال افتخار داشتم. من دو بت لات و عزی را بر زمین کوبیدم و شوکت آنها را شکستم. هبل اعلی و مناه ثالثه را من ویران کردم. من بر شانه رسول خدا (ص) بالا رفتم و بتها را فرو ریختم. من بت یغوث و یعوق و نسر را شکستم.
انگشتری خود را به فقیری بخشیدم. در بستر پیامبر(ص) آرمیدم و خود را به خطر انداختم تا او را از مشرکین حفظ کنم.
من کسی هستم که جنیان از خشم و غضب من هراسناکند. خدا به سبب من عبادت می شود و مترجم وحی الهی و مظهر علم خداوندم.
من قسمت کننده بهشت و دوزخ می*باشم.
