نخی از پيراهن امام رضا(ع)، چشمان همسر دعبل را شفا داد

بسم الله الرحمن الرحیم
اللّهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم و اهلک عدوهم من الجن و الانس من الاولین و الاخرین

مذهب شيعه به دليل حقانيتی كه در بر داشت هميشه در طول تاريخ مورد ظلم و ستم جباران قرار می گرفت و ناچاراً در اوضاع خفقان به حيات خود ادامه می داد اما در طول تاريخ تشيع، رادمردانی بودند كه با شجاعت و از جان گذشتگی سعی در رساندن و نگهداری معارف اهل بيت(ع) داشتند و در اين راه جان خود را از دست دادند مانند رشيد هجری، ميثم تمار و مالك اشتر.

از آنجايی كه شعر در فرهنگ و ادب مردم عرب جايگاه جدی و قابل توجه داشت يک زمينه بسيار مساعد برای دفاع از حريم اهل بيت(ع) و حمله به دشمنان ايشان بود. يكي از شاعران بزرگ تشيع كه با شعرهای خود به دفاع از حقوق اهل بيت(ع) پرداخت، دعبل خزاعی بود.

وي از سخن سرايان نامور عرب بود كه در بحران استبداد و خفقان دولت آل عباس (لعنة الله علیهم اجمعین) به سر می برد و با شهامت حيرت انگيز و بی سابقه آشكارا آل عباس را هجو می گفت و عاشقانه درباره آل علی(ع) مدح و ثنا می سرود.

در شيعه بودن دعبل، بزرگان شيعه ترديدی ندارند

دعبل در ايمان و علو منزلت مشهور است. در شيعه بودن وی بزرگان شيعه ترديدی ندارند. وی امامت چهار تن از ائمه طاهرين را (از امام هفتم تا امام دهم (ع)) درک نمود. فعاليت*های سياسی دعبل در دفاع از اهل بيت(ع) از زمان هارون الرشيد(لعنة الله علیه) آغاز شد.

او كه از محبان آل عصمت بود، با اشعار خويش جناياتی را كه در حق آل علی(ع) شده بود، آشكار می كرد و با هجو در اشعارش هيبت خلفای آل عباس را می شكست و جنايت عباسيان (حبس كردن*ها، غصب اموال، كشتن* ها و مسموم نمودن *ها) را برای مردم هويدا می ساخت.

دعبل از سوی مامون تهديد به مرگ شد

اشعار بسياری در خصوص مناقب و مصائب آل رسول الله از وی به ما رسيده. نقل شده وقتی به نحوی مامون را هجو كرد، مامون او را تهديد به قتل كرد، اين بود كه دعبل فرار كرده و تا مدتی پنهانی می زيست.

همچنين دعبل در اشعارش از قاتل امام نهم(ع) به سگ تعبير كرده است، وی از آن جهت كه از هجو مخالفين و معاندين خاندان عصمت و طهارت خودداری نمی كرد اكثر مواقع در خفا می زيست و از او به عنوان جسورترين مردم تاريخ ياد شده اما مخالفان طاقت اشعار حقه دعبل را نداشتند و در نهايت وی را به شهادت رساندند.

امام رضا(ع) از اين قصيده تائيه دعبل استقبال كرده و خود نيز دو بيت به آن افزودند

يكی از مشهورترين قصايد دعبل شعر تائيه است، كه وی اولين بار در نزد علی بن موسی الرضا(ع) قرائت كرد. امام رضا(ع) از اين قصيده بسيار استقبال كردند و خود نيز دو بيت به آن افزودند: ثامن الحجج با دستان مبارك خويش 100 اشرفی طلا به دعبل عنايت فرمودند اما وی از گرفتن كيسه زر امتناع كرد و گفت من برای صله اين قصيده را عرض نكردم و از امام خواهش كرد كه از جامه* خود به او مرحمت كند تا به آن جامه تبرک جويد و سبب شرافتش شود.

امام رضا(ع) دينارها را دوباره به دعبل دادند و به او گفتند: به زودی به آنها احتياج پيدا می كنی و پيراهنی به دعبل دادند و فرمودند اين پيراهن را خوب حفظ كن، زيرا كه در اين پيراهن 1000 شب 1000 ركعت نماز خوانده*ام و هزار مرتبه ختم قرآن كرده*ام.

قصيده جناب دعبل احسن القصائد است

قصيده جناب دعبل امتيازات منحصر به فردی دارد. بعضی از بزرگان فرموده*اند كه اين قصيده احسن القصائد است و در فخر برابری دارد با تمامی مدايحی كه برای اهل بيت(ع) گفته *اند.

اين قصيده شريفه مشتمل بر 120 بيت است و تمام آن در «كشف الغمه» و «بحارالانوار» موجود است، همچنين بر اين قصيده شرحی عربی نيز نوشته شده است. محدث قمی (ره) در سفينه البحار نقل كرده است: «دعبل اين قصيده را به جامه*ای نوشته و با آن جامه محرم شده و وصيت كرده كه آن را در كفنش بگذارند.»

امام رضا(ع) به دعبل امر كردند از راه قم بازگرد كه از آنجا به تو فايده می رسد

امام رضا(ع) علاوه بر آن دينارهای رضويه و پيراهن، يک انگشتری نيز كه نگين عقيق داشت به دعبل عطاء كردند و به دعبل امر كردند كه از راه قم بازگرد كه از آنجا به تو فايده می رسد.

در راه بازگشت راهزنان به قافله دعبل حمله كردند دزدان هنگامی كه متوجه شدند پيراهن امام رضا(ع) در بارُ و بنه غافله است به احترام آن پيراهن همه اموال را به قافله بازگرداندند و ايشان را همراهی و بدرقه كردند تا به مكان امنی برسند پس از آنكه دعبل و اهل قافله به يومن و بركت اين پيراهن محفوظ ماندند جناب دعبل وارد شهر قم شدند.

اهالی قم از قضيه قصيده تائيه و خوانده شدن آن در محضر مبارک ثامن الحجج (علیه السلام) خبر دار شدند و از دعبل استدعا كردند كه آن قصيده را برای آنان نيز بخواند، پس از قرائت شعر، مردم قم به دعبل عطايای بسيار نمودند. دعبل هنگامی كه به وطن خود رسيد متوجه شد كه دزدان تمام اسباب زندگانی و خانه او را برده*اند اما هنگام مفارقتش از امام رضا(ع) ايشان 100 دنيار رضويه به او اعطا نموده بودند و فرموده بودند قبول كن زيرا به آن محتاج خواهی شد.

شيعيان آن ديار از دنانير (جمع دينار) رضويه مطلع شدند و نزد دعبل آمدند و هر دنياری را به صد درهم خريدند و برای دعبل ده هزار درهم فراهم شد و در آن وقت دعبل متوجه فرمايش امام رضا(ع) شد كه به زودی به اين صد دينار احتياج پيدا خواهی كرد.

دعبل قطعه*ای از لباس امام رضا(ع) را به چشم همسرش بست، چشمان زن شفا يافت

در همين جريان دعبل همسری داشت كه به وی بسيار علاقمند بود و هنگام رسيدن به وطن متوجه شد كه چشم او دچار عيب شده و اطباء از معالجه او درمانده شده*اند. دعبل قطعه*ای از لباس امام رضا(ع) را بر چشم همسرش بست و به بركت آن جامه چشمان زن شفا يافت.

سلام خدا بر او و همه شیعیان امام رضا (علیه السلام) باد.

منبع:
http://www.snn.ir/news-13900714096.aspx