سلفی گری ؛ بدعت یا مذهب

سلفیه:
پدیده ای انحصار طلبانه و مدعی مسلمانی که همه را جز خود کافر می داند. آنها با به تن کردن جامه سلف صالح که همان پیشینیان و صحابی رسول خدا هستند با حذف دیگران از جامعه و کنار گذاشتن آنها به سوی یگانه شدن پیش رفته و از رویی دیگر با ادعای وحدت، شمشیر تکفیر و تفرقه را کشیده و جامعه را به سوی چند دستگی می کشاند.


ابن تمیمه از پیشوایان اندیشه سلفیه:
نسبت او بر می گردد به احمد بن عبدالحلیم بن عبدالسلام بن عبداالله بن خضر، تقی الدین، ابوالعباس، ابن تمیمه احرانی، الحنبلی است که در شهر حران در سال 661 ه.ق متولد و درسال 727 ه.ق در دمشق وفات یافت. در خانه ای به دنیا آمد که اعضای آن یک قرن پرچمدار مذهب حنبلی بوده اند او بعد از 6 سال با سایر خانواده خود به جهت هجوم تاتار هجرت کرده و وارد دمشق شد در آنجا پدرش به تدریس در مسجد جامع دمشق مشغول شد. پدرش او را برای رسیدن به درجه اجتهاد و نشستن بر کرسی درس آماده کرد تا آنکه بعد از وفات پدر بر کرسی درس نشست.

او سالیان زیادی به خاطر عقاید انحرافی اش در زندانهای مختلف در مصر و غیره بود. او در زمانی به نشر عقاید خود پرداخت که با پیشرفت اسلام در اروپا و شکست اندلس که برای غرب بسیار تلخ و ناگوار بود تا آنجا که به فکر انتقام از جهان اسلام برآمدند و در حمله ای دامنه دار به فلسطین قبله اول مسلمین جنگهای صلیبی را که حدود 200 سال در بین سالهای 489 الی 690 به طول انجامید و در همان زمانی که مصر و شام با صلیبیان در جنگ بودند و امت اسلامی با طوفانی مهیب تر یعنی حمله مغولان به رهبری چنگیز خان که در آن آثار ارزشمند اسلامی را نابود یا غارت میکردند مواجه بود؛ چنانکه ابن اثیر از نویسندگان اهل سنت مینویسد مصیبتهای وارده بر مسلمین از سوی مغول چنان سنگین بوده که مرا یارای نوشتن آن نیست، وای کاش مادر مرا نمی زاد.

و از طرفی نوه هلاکوخان به وسوسه وزیر یهودیش سعد الدوله ابهری در اندیشه فتح مکه و تبدیل آن به بت خانه افتاد که خوشبختانه با بیماری نوه هلاکوخان و قتل سعد الدوله این فتنه بزرگ عملی نشد.

در چنین اوضاع حساسی که دنیای اسلام در حمله ناجوانمردانه شرق و غرب قرار داشت ابن تمیمه دست به نشر افکار خود زد وشکاف تازه ای را در اسلام به وجود آورد تا آنجا که همگان به مخالفت با افکار باطل ابن تمیمه در مناطق شامات که مهد علم و دانش بود پرداختند و با اعتراضات علما و دانشمندان مذاهب مختلف اهل سنت و شیعه مواجه و باعث انزوای ابن تمیمه و افکار و عقاید وی گشت تا آنجا که به بوته فراموشی سپرده شد. افکاری که در آن مدعی بودند به بهانه بازگشت به اسلام سلف به بیان عقاید و نظریات سخیفی در مسایل گوناگون به ویژه در باب توحید و شرک پرداختند که این دخالتها باعث شد تا افکار و عقاید مسلمانان نزد یکتاپرستان جهان و مذاهب دیگر زیر سوُال رود.

بر اساس اعتقادات احمد بن حنبل (رییس فقه حنبلی) که عقل گرایی و عقلانیت را منکر شده و تنها راه ورود را سماء و شنیدن می دانستند به نظر آنها توجه به ظاهر آیات و احادیث نبوی در عقاید عدم توجه به عقل است.

شیخ عبدالعزیز عز الدین سیروان می گوید: روش احمد بن حنبل درباره عقیده و کیفیت تبیین آن همان روش سلف صالح است او می گفت از او شنیدم که می گوید: اصول نزد ما تمسک به آن چیزی است که اصحاب رسول خدا به آن تمسک کردند و نیز اقتدای به آنهاست،از هر آنچه آنها سخن می گفتند سخن می گفت و درباره هر آنچه آنها سکوت می کردند، سکوت می کرد. تا آنجا که گروهی از احبار و رهبانان یهود از قبیل کعب الاحبار و وهب بن منبه که در ظاهر اسلام آورده بودند به خود اجازه دادند تا برای مردم در همه زمینه های فقه، توحید، شرک، فلسفه و عقاید سخن بگویند در نتیجه جامعه اسلامی با حجم زیادی از اسرائیلیات در حدیث مواجه شد و به هر حدیثی در مسایل اعتقادی اعتماد شد که همین آشفتگی در مسایل کلامی منجر به استهزاء اسلام از طرف دیگر ادیان شده است.

پیدایش سلفیه جدید (وهابیت):
حقیقت این است که بین سلفیه و وهابیت فرقی نیست آنها دو روی یک سکه اند و همان عقاید و افکار سلفیه گذشته را دارند اینها در جزیرة العرب وهابی حنبلی هستند و هنگامی که افکار خود را به خارج صادر می کنند به اسم سلفی خود را معرفی می کنند.

واقع امر این است محمد بن عبدالوهاب کسی است که مردم را به افکار ابن تمیمه و قدمای حنابله دعوت کرد کسانی که ادعای سلفی گری داشتند همان هایی بودند که با جعل حدیث تجارت کرده و از این راه نفقه زندگی خود را به دست می آوردند و سر سلسله آنها معاویة بن ابی سفیان بود.

ابن ابی الحدید از استادش ابی جعفر نقل می کند که: معاویه به سمرة بن جندب از صحابی رسول خدا صد هزار درهم داد تا روایت جعل کند که آیه «و من الناس من یعجبک قوله فی الحیاة الدنیا و یشهد الله علی فی قلبه و هو انه الخصام» در مذمت علی (ع) نازل شده و آیه «و من الناس من یشری به نفسه البتغاء مرضات الله و الله رئوف بالعباد» در شأن ابن ملجم مرادی نازل شده او نپذیرفت، قول دویست هزار دینار داد نپذیرفت تا به چهار صد هزار دینار رسید آن گاه قبول کرد.