http://www.snn.ir/Images/News/Smal_P...4682326101.jpg
نمایش نسخه قابل چاپ
گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو» - حامد صارم؛ جامعه که از مجموعه انسان*ها تشکیل شده است، در بعضی موارد خصوصیاتی مانند انسان دارد؛ انسان مریض می*شود، جامعه نیز دچار مرض می*گردد؛ انسان به یک چیزی خو می*گیرد و عادت می*کند و جدا کردن او از آنچه که بدان خو گرفته کار سختی است، جامعه نیز به مسئله*ای عادت می*کند و رها کردنش از آن عادت سخت و بعضی اوقات هم غیر ممکن می*باشد.
مسائلی که انسان به آنها عادت می*کند، می*تواند علت*های مختلفی داشته باشد و یکی از آن علت*ها مجبور ساختن انسان به یک فعل یا عمل خاص است. خود شخص یا شخص دیگری – برای نمونه مربی – انسان را وادار به انجام و تکرار عملی می*کند، در نتیجه تکرار آن عمل، آن فعل برای شخص عادت می*شود.
گاهی هم خود انسان، مداومت بر عملی دارد که آن عمل برای او عادت می*شود. عادت شدن عملی در یک انسان به همراه اثرات آن عمل خاص خواهد بود؛ به عنوان مثال مداومت در قرائت قرآن، در سنین نوجوانی و جوانی، قرآن را با گوشت و خون جوان عجین می*کند و کسی که قرآن با گوشت و خون او عجین شود، قرآنی فکر می*کند، قرآنی تصمیم می*گیرد و قرآنی هم عمل می*کند.
سیاستمداران و عالمان، فرهنگ سازان جامعه هستند
جامعه نیز به همین صورت است؛ اگر جامعه بر یک عمل یا اعتقاد، توسط حاکمان سیاسی، اصحاب رسانه یا فرهیختگان و عالمان خو بگیرد، آن اعتقاد یا عمل با جامعه عجین شده و جامعه بر اساس آن اعتقاد حرکت و عمل می*کند؛ چه آن عمل و اعتقاد صحیح باشد یا سقیم.
اگر در جامعه*ای تلاوت قرآن رواج داشته باشد و جامعه بر این عادت شکل بگیرد، یکپارچه قرآنی می*اندیشد و قرآنی عمل می*کند و به طور معمول و طبیعی نسل*های بعدی بر اساس قرآن تربیت می*شوند؛ این در حالی است که اگر در جامعه موسیقی یا عقیده*ای منحرف و خلاف قرآن به هر دلیلی رواج پیدا کند، با جامعه عجین می*شود و جامعه بر اساس آن حرکت می*کند و نسل*های بعدی نیز بر اساس باطل تربیت می*شوند و طبق اعتقاد باطل فکر و عمل خواهند کرد.
معاویه جامعه را مجبور کرد بر بدترین عمل و اعتقادی که ممکن بود، خو بگیرد؛ وی بغض و دشمنی با علی (ع) را که باطل*ترین و شیطانی*ترین عملی بود که می*توانست صورت بگیرد، در زمان خویش عملی رایج و مرسوم کرد و این اعتقاد در قلب جامعه رسوخ نمود.
نگاه شیطانی معاویه فراتر از قدرت سیاسی بود
بدون شک، او به این نکته مهم عالم بود که در نسل*های آینده این تاثیر ادامه خواهد داشت؛ هنگامی که بعضی از هم پیاله*ها و هم مسلک*های او می*خواهند دست از این عمل شیطانی بردارند، هدف اصلی خویش را از این کار بیان می*دارد.
رقابت سیاسی بین معاویه و علی (ع)، هدف غایی او نبوده که اگر چنین بود همراهانش به او تذکر دادند که در رقابت برای کسب خلافت تو بر بنی هاشم پیروز شدی و صرف هزینه و کشتار به این وسعت ضرورت ندارد، اما معاویه نگاهی فراتر و شیطانی*تر از حکومت سیاسی داشت؛ او می*خواست بر این اساس باطل در جامعه رشد کند و کودکان بر اساس کفر بزرگ شوند و بزرگتر*ها پیر گردند.
در حقیقت، شیطنت بزرگ معاویه، تربیت نسلی بود که بغض و کینه علی با گوشت و خون ایشان عجین شد و چه زود این تربیت شدگان مکتب اسلام اموی، سیدالشهدا را به خاک و خون کشیدند؛ قاتلین سیدالشهدا فارغ*التحصیلان سیاست*های فرهنگی معاویه بودند، بنابراین در کربلا به طور خودکار و بدون وجود دستوری از بالا بعضی از جنایات را مرتکب شدند؛ چرا که گوشت و خون آنها با دشمنی با خاندان وحی مخلوط شده بود.
برخی از کتب علمی متاثر از فرهنگ*سازی معاویه است
این تاثیرات در فکر پیروان معاویه و در بعضی از کتب علمی قابل مشاهده است؛ ابن مدینی می*گوید: «پیوسته هر کسی را درک کردم که اصحاب ما - پیروان سنت - او را توثیق کرده*اند، این شخص توثیق شده لعن امیرالمومنین می*کرد و آن حضرت را تنقیص می*کرد.»
گزارش مدینی حاکی از این حقیقت است که هر کسی را که نزد ایشان توثیق شده و خبر و روایتش را قبول می*کنند، مشهور به لعن علی (ع) بوده است؛ هر چند مانند معاویه تصریح به دشمنی و بغض علی (ع) ندارند و مانند او رفتار نمی*کنند، اما تنها تفاوتشان با معاویه در پوسته و قشر است و در حقیقت، ایشان ثمره همان باطلی هستند که معاویه پروراند.
در نوشتار قبلی به پاره*ای از این تاثیرات اشاره شد. تاثیرات فعل معاویه تا آنجا بود که شیخ صدوق می*فرماید: «از علی بن حشرم روایت شده است که در مجلس احمد بن حنبل بود و ذکر علی (ع) به میان آمد. احمد بن حنبل گفت: لا یکون الرجل سنیا حتی یبغض علیا قلیلا؛ کسی سنی نیست الا اینکه مقداری بغض علی داشته باشد. (1)
فاجعه تفکر اموی بالاتر از این است؛ در این تفکر، ملاک حقیقت و درستی، جماعت معرفی می*شود؛ اگر چه جماعت بر باطل گرد آمده باشند.
بر اساس این تفکر، خلافت پیامبر از آن کسی است که جماعت به آن شخص اقبال داشته باشند، ولو اینکه آن شخص، کسی مثل معاویه باشد یا خبیثی مانند یزید.
همین که چنین شخصی جماعت را با خود همراه کرد، اگر چه به زور و غلبه، او حاکم از طرف خداست و اطاعتش واجب خواهد بود و خروج بر او خروج بر جانشین خداست و خروج کننده هر کس که باشد از دین خارج و خونش مباح است؛ اگر چه آن شخص فرزند پیامبر خدا و سرور اهل بهشت باشد، باید تشنه کشته شود؛ چون لزوم جماعت را نداشته است.
دوره فتنه یا فرقه چه دوره*ای است؟
گروهی از ایشان که در نوشتار*های قبلی به تفصیل بدان پرداخته شد، خلافت امیرالمومنین بعد از عثمان را به این بهانه که در طی این مدت کوتاه جماعت حاصل نشد، قبول نکردند و عده*ای با ایشان مخالفت نمودند؛ این دوره را دوره فتنه یا فرقه می*نامند، از این رو از صلح امام حسن مجتبی و غصب خلافت و جانشینی توسط معاویه استقبال *کرده و آن سالی که معاویه توانست به وسیله مکر و فریب و وعده*های دنیایی بر مخالفان خویش فائق آید را سال جماعت نامیدند.
سنت نیز سنت بغض علی (ع) بود، تا آنجا که کسی که پیرو سنت است باید اندکی بغض علی (ع) داشته باشد؛ آنها خویش را اهل سنت و جماعت خواندند و نوشتند: «قال ابن بطال سلم الحسن لمعاویة الامر وبایعه على إقامة کتاب الله وسنة نیبه ودخل معاویة الکوفة وبایعه الناس فسمیت سنة الجماعة لاجتماع الناس وانقطاع الحرب وبایع معاویة کل من کان معتزلا للقتال کابن عمر و سعد بن أبی وقاص ومحمد بن مسلمة» (2).
ابن بطال می*گوید: (امام) حسن (علیه*السلام) امارت را به معاویه تسلیم کرد و با معاویه به شرط اقامه کتاب خدا و سنت رسول الله بیعت نمود و مردم نیز با معاویه بیعت کردند. پس آن سال را سال جماعت نامیدند، به علت اجتماع مردم بر معاویه و انقطاع جنگ و هر کس که در جنگ*ها بود – از جنگ جمل تا جنگ معاویه و امام حسن (ع) – مانند عمرو بن سعد ابی وقاص و محمد بن مسلمه با معاویه بیعت کردند.
آن سال، سال جماعت نامیده ش؛د یعنی در زمان خلیفه قبلی جماعتی رخ نداده و در زمان خلافت ظاهری امیرالمومنین، وظیفه*ای بر تبعیت از علی (ع) بر گردن کسی نبوده است؛ چرا که آن سال، سال فرقه – اختلاف بوده و خلافت و حکومت حضرت به علت عدم شکل*گیری جماعت و وجود اختلافات داخلی از نظر شرعی مستقر نشده است.
تلاش برای تطهیر دامن معاویه و اصحاب جمل از کفر
ریشه*های این تفکر به عبدالله بن عمر بازمی*گردد و نتیجه آن طهارت دامن معاویه از جنایاتی است که مرتکب شد؛ چون اگر قبول کنند که علی (ع) خلیفه بوده، باید بگویند و اعتقاد قلبی داشته باشند که معاویه و اصحاب جمل کافر هستند؛ چرا که در مقابل خلیفه خروج کرده*اند، اما افسوس که خروج امام حسین بر خلیفه فاسق خمور، یزید بن معاویه کاری حرام است و تا به امروز برای دفاع از یزید کتاب*ها چاپ می*شود، در حالی که خروج بر امام علی (ع) هیچ جرمی را اثبات نمی*کند و تمام کسانی که بر علیه او خروج کردند از عدالتی که مفهوم عصمت را دارد، برخوردارند و سخن گفتن درباره این اشخاص جزایی در حد مرگ دارد.
معاویه منشا لقب*گذاری اهل سنت و جماعت بود
از این رو، منشا لقب اهل سنت و جماعت را معاویه دانسته*اند، بنابراین برخی از محققین نوشته*اند: و التلقیب بأهل السنة والجماعة کان سنة استقلال معاویة بالأمارة بعد مصالحة الحسن السبط ( ع ) فهو متأخر عن اسم الشیعة(3)؛ لقب دادن به اهل سنت و جماعت در سالی بود که معاویه بعد از مصالحه با امام حسن مجتبی (ع) در امارت بدون رقیب شد، بنابراین «اهل سنت و جماعت» اصطلاحی است که از شیعه متاخر است.
به عبارت دیگر، این لقب برخلاف شیعه از زمان پیامبر نبوده است، لذا این لقب نیز بدعتی در دین می*باشد، از این رو در کلمات اهل بیت نسبت به نقد این اصطلاح روایاتی رسیده و به طور کلی ائمه علیهم السلام معیار بودن جماعت برای رسیدن به حق و با حق بودن را تخطئه کرده*اند.
بررسی وسیع آموزه*های اهل بیت در این خصوص مجال دیگری را می*طلبد، لکن از باب نمونه به روایاتی اشاره می*شود.
از رسول خدا (ص) روایت شده است که فرمودند: «أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ عَلَى السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ جَاءَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَکْتُوبٌ بَیْنَ عَیْنَیْهِ آیِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ کَافِرا(4)؛ آگاه باشید هر کس بر دوستی آل محمد بمیرد بر سنت و جماعت مرده است ... آگاه باشید هر کس بر بغض و دشمنی آل محمد بمیرد کافر مرده است.
عنای درست اصطلاح «اهل سنت و جماعت» چیست؟
وقتی از امیرالمومنین در مورد معنای جماعت سوال می*شود، ایشان می*فرمایند: أَمَّا أَهْلُ الْجَمَاعَةِ فَأَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِی وَ إِنْ قَلُّوا وَ ذَلِکَ الْحَقُّ عَنْ أَمْرِ اللَّهِ وَ عَنْ أَمْرِ رَسُولِهِ وَ أَمَّا أَهْلُ الْفُرْقَةِ فَالْمُخَالِفُونَ لِی وَ لِمَنِ اتَّبَعَنِی وَ إِنْ کَثُرُوا (5)؛ اما اهل جماعت پس من هستم و هر کسی که از من تبعیت کند، اگر چه تعدادشان کم باشد و آنی حق است که از جانب خدا و رسول خدا باشد، اما اهل فرقه، مخالفان با من و مخالفان با شیعیان من هستند، اگر چه تعدادشان زیاد باشد.
در حقیقت امیرالمومنین در این کلام جماعت را نپذیرفته*اند، بلکه ملاک حق بودن را موافق امر خدا و رسول بودن معرفی کرده اند؛ هر گروهی که بر امر خدا و رسول خدا اجتماع کنند، آن جماعت حق هستند، اگر چه اندک باشند و امر خدا و رسول به تبعیت از علی (ع) است، از این رو اهل جماعت تابعان امیرالمومنین، علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند.
در مورد اهل سنت فرمودند: «أَمَّا أَهْلُ السُّنَّةِ فَالْمُتَمَسِّکُونَ بِمَا سَنَّهُ اللَّهُ لَهُمْ وَ رَسُولُهُ(6)؛ اما اهل سنت متمسکین به سنتی هستند که خدا و رسولش آن سنت را بنا نهادند.» بسیار واضح است یکی از سنت*هایی که خداوند آن را بنا نهاد سنت برائت و دوری از بنی امیه است؛ کما اینکه دو سوره از قرآن یعنی سوره*های قدر و کوثر به این منظور مهم نازل شدند (تفسیر برهان).
پی نوشت*ها:
1. شیخ صدوق - علل الشرایع - ص 467 و 468، ح25
2. فتح الباری - ابن حجر - ج 13 - ص 54و عمدة القاری - العینی - ج 13 - ص 283 و صحیح ابن حبان - ابن حبان - ج 15 - ص 37 – 40
3. نشأة التشیع - السید طالب الخرسان - ص 25و یادداشت*هاى استاد مطهرى (فارسی) - مرتضى مطهری - ج 6 - ص 98 – 99
4. بحارالأنوار - ج 23 - ص 233 - باب 13- أن مودتهم أجر الرسالة
5. بحارالأنوار - 32 - 221 - باب 4- احتجاجه على أهل البصرة
6. همان
یک سوال مهم من حرف شما را درباره هدف غایی معاویه قبول کردم اما سوال من اینجاست که چرا معاویه ای که به همه چیز رسید(امور دنیایی) اما درپینقل قول:
نوشته اصلی توسط حامد
این هدف غایی بود که شما می فرمایید؟
سئوال خیلی سختیه معاویه سگ دومی بود دومی در تمام ع.والم ایجاد ظلمت کرده است -رجوع کنید برهان تفسیر سوره حمد- امام زمان ریشه ظلمت را از اساس می کند دو بت را از قبر بیرون می آورد یکی از بازخواست های امام زمان از دومی قتل هابیل است خذ هذا واغتنم و تامل جیدا که از اسرار بود و فاش کردیم