حمید
دوشنبه 23 خرداد 90, 07:27 بعد از ظهر
معاویة ابن وهب تعریف می کرد:
روزی برای ورود به محضرِ امام صادق(ع) اجازه خواستم.
اجازه ورود دادند. وارد شدم، در حالی که امام(ع) در سجاده نماز مشغولِ نماز بود.
پس از نماز، امام سر بر سجده گذاشت.
شنیدم که با پروردگارش مناجات می کرد و می گفت:
...
خدایا!
بارالها!
رحمت خاصه*ات را
بر صورت*هایی را که در عزای اباعبدالله الحسین در زیر آفتاب سوختند،
و بر گونه*هایی را که بر ضریحِ اباعبدالله قرار گرفتند،
و بر چشم*هایی که اشک*شان برای ما سرازیر گردید،
و بر دلهایی که برای ما بی طاقت شد و آتش گرفت،
و بر ناله* و فریادهایی که برای ما زده شد
ارزانی دار.
خدایا!
من
آنها و بدنهایشان را به تو می*سپارم
تا در عطشِ روز قیامت
در حوض کوثر
یکدیگر را ملاقات کنیم.
_____________________
- این را ثقة الاسلام کلینی در صفحه 583 از جلد 4 اصول الكافی نقل کرده است. حدیث مفصلی است...
- عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ:
اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام ؛ فَقِیلَ لِی «ادْخُلْ»
فَدَخَلْتُ فَوَجَدْتُهُ فِی مُصَلَّاهُ فِی بَیْتِهِ فَجَلَسْتُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ
فَسَمِعْتُهُ وَ هُوَ یُنَاجِی رَبَّهُ وَ یَقُولُ:
«یَا مَنْ خَصَّنَا بِالْكَرَامَةِ وَ خَصَّنَا بِالْوَصِیَّةِ وَ وَعَدَنَا الشَّفَاعَةَ وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ مَا بَقِیَ وَ جَعَلَ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْنَا اغْفِرْ لِی وَ لِإِخْوَانِی وَ لِزُوَّارِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ الَّذِینَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ رَغْبَةً فِی بِرِّنَا وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَكَ فِی صِلَتِنَا وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِیِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ إِجَابَةً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا وَ غَیْظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا أَرَادُوا بِذَلِكَ رِضَاكَ فَكَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ وَ اكْلَأْهُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ اخْلُفْ عَلَى أَهَالِیهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ الَّذِینَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَفِ وَ اصْحَبْهُمْ وَ اكْفِهِمْ شَرَّ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ كُلِّ ضَعِیفٍ مِنْ خَلْقِكَ أَوْ شَدِیدٍ وَ شَرَّ شَیَاطِینِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْكَ فِی غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ وَ مَا آثَرُونَا بِهِ عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَهَالِیهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَیْهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِكَ عَنِ الشُّخُوصِ إِلَیْنَا وَ خِلَافاً مِنْهُمْ عَلَى مَنْ خَالَفَنَا فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِی قَدْ غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِی تَقَلَّبَتْ عَلَى حُفْرَةِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمِ الصَّرْخَةَ الَّتِی كَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُكَ تِلْكَ الْأَنْفُسَ وَ تِلْكَ الْأَبْدَانَ حَتَّى نُوَافِیَهُمْ عَلَى الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ»
فَمَا زَالَ وَ هُوَ سَاجِدٌ یَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاءِ
فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْتُ «جُعِلْتُ فِدَاكَ لَوْ أَنَّ هَذَا الَّذِی سَمِعْتُ مِنْكَ كَانَ لِمَنْ لَا یَعْرِفُ اللَّهَ لَظَنَنْتُ أَنَّ النَّارَ لَا تَطْعَمُ مِنْهُ شَیْئاً وَ اللَّهِ لَقَدْ تَمَنَّیْتُ أَنْ كُنْتُ زُرْتُهُ وَ لَمْ أَحُجَّ»
فَقَالَ لِی: «مَا أَقْرَبَكَ مِنْهُ فَمَا الَّذِی یَمْنَعُكَ مِنْ إِتْیَانِهِ»
ثُمَّ قَالَ: «یَا مُعَاوِیَةُ! لِمَ تَدَعُ ذَلِكَ»
قُلْتُ: «جُعِلْتُ فِدَاكَ لَمْ أَدْرِ أَنَّ الْأَمْرَ یَبْلُغُ هَذَا كُلَّهُ»
قَالَ: «یَا مُعَاوِیَةُ! مَنْ یَدْعُو لِزُوَّارِهِ فِی السَّمَاءِ أَكْثَرُ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُمْ فِی الْأَرْضِ»
روزی برای ورود به محضرِ امام صادق(ع) اجازه خواستم.
اجازه ورود دادند. وارد شدم، در حالی که امام(ع) در سجاده نماز مشغولِ نماز بود.
پس از نماز، امام سر بر سجده گذاشت.
شنیدم که با پروردگارش مناجات می کرد و می گفت:
...
خدایا!
بارالها!
رحمت خاصه*ات را
بر صورت*هایی را که در عزای اباعبدالله الحسین در زیر آفتاب سوختند،
و بر گونه*هایی را که بر ضریحِ اباعبدالله قرار گرفتند،
و بر چشم*هایی که اشک*شان برای ما سرازیر گردید،
و بر دلهایی که برای ما بی طاقت شد و آتش گرفت،
و بر ناله* و فریادهایی که برای ما زده شد
ارزانی دار.
خدایا!
من
آنها و بدنهایشان را به تو می*سپارم
تا در عطشِ روز قیامت
در حوض کوثر
یکدیگر را ملاقات کنیم.
_____________________
- این را ثقة الاسلام کلینی در صفحه 583 از جلد 4 اصول الكافی نقل کرده است. حدیث مفصلی است...
- عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ:
اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام ؛ فَقِیلَ لِی «ادْخُلْ»
فَدَخَلْتُ فَوَجَدْتُهُ فِی مُصَلَّاهُ فِی بَیْتِهِ فَجَلَسْتُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ
فَسَمِعْتُهُ وَ هُوَ یُنَاجِی رَبَّهُ وَ یَقُولُ:
«یَا مَنْ خَصَّنَا بِالْكَرَامَةِ وَ خَصَّنَا بِالْوَصِیَّةِ وَ وَعَدَنَا الشَّفَاعَةَ وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ مَا بَقِیَ وَ جَعَلَ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْنَا اغْفِرْ لِی وَ لِإِخْوَانِی وَ لِزُوَّارِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ الَّذِینَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ رَغْبَةً فِی بِرِّنَا وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَكَ فِی صِلَتِنَا وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِیِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ إِجَابَةً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا وَ غَیْظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا أَرَادُوا بِذَلِكَ رِضَاكَ فَكَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ وَ اكْلَأْهُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ اخْلُفْ عَلَى أَهَالِیهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ الَّذِینَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَفِ وَ اصْحَبْهُمْ وَ اكْفِهِمْ شَرَّ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ كُلِّ ضَعِیفٍ مِنْ خَلْقِكَ أَوْ شَدِیدٍ وَ شَرَّ شَیَاطِینِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْكَ فِی غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ وَ مَا آثَرُونَا بِهِ عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَهَالِیهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَیْهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِكَ عَنِ الشُّخُوصِ إِلَیْنَا وَ خِلَافاً مِنْهُمْ عَلَى مَنْ خَالَفَنَا فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِی قَدْ غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِی تَقَلَّبَتْ عَلَى حُفْرَةِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمِ الصَّرْخَةَ الَّتِی كَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُكَ تِلْكَ الْأَنْفُسَ وَ تِلْكَ الْأَبْدَانَ حَتَّى نُوَافِیَهُمْ عَلَى الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ»
فَمَا زَالَ وَ هُوَ سَاجِدٌ یَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاءِ
فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْتُ «جُعِلْتُ فِدَاكَ لَوْ أَنَّ هَذَا الَّذِی سَمِعْتُ مِنْكَ كَانَ لِمَنْ لَا یَعْرِفُ اللَّهَ لَظَنَنْتُ أَنَّ النَّارَ لَا تَطْعَمُ مِنْهُ شَیْئاً وَ اللَّهِ لَقَدْ تَمَنَّیْتُ أَنْ كُنْتُ زُرْتُهُ وَ لَمْ أَحُجَّ»
فَقَالَ لِی: «مَا أَقْرَبَكَ مِنْهُ فَمَا الَّذِی یَمْنَعُكَ مِنْ إِتْیَانِهِ»
ثُمَّ قَالَ: «یَا مُعَاوِیَةُ! لِمَ تَدَعُ ذَلِكَ»
قُلْتُ: «جُعِلْتُ فِدَاكَ لَمْ أَدْرِ أَنَّ الْأَمْرَ یَبْلُغُ هَذَا كُلَّهُ»
قَالَ: «یَا مُعَاوِیَةُ! مَنْ یَدْعُو لِزُوَّارِهِ فِی السَّمَاءِ أَكْثَرُ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُمْ فِی الْأَرْضِ»