AmirHossein
سه شنبه 06 اردیبهشت 90, 11:19 بعد از ظهر
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد الله رب العالمين و صلى الله على سيدنا محمّد و آله الطاهرين سيما بقية الله فى الارضين و اللعن على اعدائهم الى يوم الدين
ابن شهر آشوب در مناقب از "على بن معمّر" روايت مى كند، كه گفت: "امّ ايمن" بعد از شهادت فاطمه (عليها السلام) نتوانست جاى خالى صديقه كبرى (عليها السلام) را در مدينه ببيند، به مكّه بار سفر بست، در منزل "جحفه" آن چنان تشنه شد كه بر جان خود از عطش ترسيد، نگاهى به آسمان كرد و گفت: پروردگارا! من خدمتكارِ دختر پيغمبر تو هستم.
دَلوى از آب بهشت فرود آمد، از آن نوشيد، تا هفت سال گرسنگى و تشنگى احساس نكرد. (مناقب آل ابی طالب، جلد سوم، صفحه 117)
و در مناقب از "مالك بن دينار" روايت مى كند كه گفت: هنگامى كه مردم آماده حج بودند، زنى را با ضعف و ناتوانى ديدم كه مردم او را به جهت انصراف از آن سفر نصيحت مى كردند، و او نپذيرفت. در وسط باديه، مركب او از رفتن ماند، آن زن ناتوان سر به آسمان بلند كرد، و گفت: نه در خانه خودم مرا واگذاشتى، و نه به خانه خود مرا رساندى، اگر جز تو، كسى با من چنين رفتار مى كرد، شكايت او را به تو مى كردم.
ناگهان شخصى در آن صحرا نمايان شد، و در دستش زمام ناقه اى بود، به آن زن گفت: سوار شو. چون سوار شد، ناقه مانند برق خاتف از آن صحرا گذشت.
چون به مطاف رسيدم، آن زن را در حال طواف ديدم، او را قسم دادم، كه تو كيستى؟ گفت: من شهره دخترِ مسكه، و او دخترِ فِضّه خدمتكار حضرت زهرا (عليها السلام) است. (مناقب آل ابی طالب، جلد سوم، صفحه 117)
كسى كه قلب او عرش الرحمن در معرفة الله، و اراده او فانى در ارادة الله، و قدمِ ورم كرده او در محراب، شاهد استغراق او در عبادة الله است، أجر خدمت به او، دعاى مستجاب در درگاه ربّ الارباب است.
آری، آن چنان كه بر صديقه دوران، مريم دختر عمران، مائده بهشتى نازل مى شود، بر خادمه صديقه كبرى (عليها السلام) آب از بهشت فرود مى آيد.
و اگر "آصف بن برخيا" به قدرت علمٌ من الكتاب طىّ الارض مى كند، دخترِ دخترِ فضّه خدمتكار آن حضرت (عليها السلام)، كوه و دشت را به سرعتِ سيرِ برق طى مى كند.
منبع:
برگرفته از بیانات حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی
الحمد الله رب العالمين و صلى الله على سيدنا محمّد و آله الطاهرين سيما بقية الله فى الارضين و اللعن على اعدائهم الى يوم الدين
ابن شهر آشوب در مناقب از "على بن معمّر" روايت مى كند، كه گفت: "امّ ايمن" بعد از شهادت فاطمه (عليها السلام) نتوانست جاى خالى صديقه كبرى (عليها السلام) را در مدينه ببيند، به مكّه بار سفر بست، در منزل "جحفه" آن چنان تشنه شد كه بر جان خود از عطش ترسيد، نگاهى به آسمان كرد و گفت: پروردگارا! من خدمتكارِ دختر پيغمبر تو هستم.
دَلوى از آب بهشت فرود آمد، از آن نوشيد، تا هفت سال گرسنگى و تشنگى احساس نكرد. (مناقب آل ابی طالب، جلد سوم، صفحه 117)
و در مناقب از "مالك بن دينار" روايت مى كند كه گفت: هنگامى كه مردم آماده حج بودند، زنى را با ضعف و ناتوانى ديدم كه مردم او را به جهت انصراف از آن سفر نصيحت مى كردند، و او نپذيرفت. در وسط باديه، مركب او از رفتن ماند، آن زن ناتوان سر به آسمان بلند كرد، و گفت: نه در خانه خودم مرا واگذاشتى، و نه به خانه خود مرا رساندى، اگر جز تو، كسى با من چنين رفتار مى كرد، شكايت او را به تو مى كردم.
ناگهان شخصى در آن صحرا نمايان شد، و در دستش زمام ناقه اى بود، به آن زن گفت: سوار شو. چون سوار شد، ناقه مانند برق خاتف از آن صحرا گذشت.
چون به مطاف رسيدم، آن زن را در حال طواف ديدم، او را قسم دادم، كه تو كيستى؟ گفت: من شهره دخترِ مسكه، و او دخترِ فِضّه خدمتكار حضرت زهرا (عليها السلام) است. (مناقب آل ابی طالب، جلد سوم، صفحه 117)
كسى كه قلب او عرش الرحمن در معرفة الله، و اراده او فانى در ارادة الله، و قدمِ ورم كرده او در محراب، شاهد استغراق او در عبادة الله است، أجر خدمت به او، دعاى مستجاب در درگاه ربّ الارباب است.
آری، آن چنان كه بر صديقه دوران، مريم دختر عمران، مائده بهشتى نازل مى شود، بر خادمه صديقه كبرى (عليها السلام) آب از بهشت فرود مى آيد.
و اگر "آصف بن برخيا" به قدرت علمٌ من الكتاب طىّ الارض مى كند، دخترِ دخترِ فضّه خدمتكار آن حضرت (عليها السلام)، كوه و دشت را به سرعتِ سيرِ برق طى مى كند.
منبع:
برگرفته از بیانات حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی