شیعه حقیقی در بیان امام حسن عسکری(ع)

[حامد]

گروه اندیشه «خبرگزاری دانشجو»- عبدالعلی مهدی؛ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در آخرین حج خویش که «حجه البلاغ» نامیده شد در خطبه ای مفصل؛ فرمودند:«یکون بعدی اثنی عشرا امیرا کلهم من قریش»؛ بعد از من دوازده امیر خواهند بود و تمام ایشان از قریش خواهند بود.در این روایت شریف که در کتب مخالفین شیعه به فراوانی نقل شده است و از روایات متواتر ایشان محسوب می*شود، پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم جانشینان خویش را منحصر در دوازده امیر قریشی می*نمایند. صاحبان امر بعد از رسول خدا تا قیام قیامت دوازده نفر خواهند بود. این دوازده نفر همان کسانی هستند که خداوند در قرآن کریم از ایشان به «اولی الامر» تعبیر می*نماید.صاحبان امری که طبق بیان حضرت حق اطاعت ایشان واجب است و از هرگونه خطایی دور هستند. این صاحبان امر فقط دوازده نفر خواهند بود. تنها شیعه است که به خوبی این دوازده نفر را شناخته است، اما مخالفین شیعه با این روایت متواتر نبوی دچار مشکل هستند؛ زیرا هیچ گاه نتوانسته*اند برای این روایت شریف دوازده مصداق بیابند. به صورتی که از زمان شهادت پیامبر تا امروز که بیش از هزار سال می*گذرد نمی*توانند دوازده جانشین برای پیامبر معرفی کنند به طوری که هیچ زمانی از وجود ایشان خالی نباشد.امام حسن عسکری علیه السلام امیری از قریش
امام حسن عسکری و فرزند ایشان ملقب به حضرت مهدی صلوات الله علیهما دو امیری هستند که سلسلسه امامت دوازده گانه به ایشان ختم می*شود. به قدرت الهی فرزند امام حسن عسکری علیه السلام تا امروز زنده هستند و آخرین فرد ائمه اثنی عشر می*باشند.
امام حسن عسکری علیه السلام مانند تمام پدران پاک و مطهر خویش، مظهر و اسوه بندگی و حجت حضرت حق می*باشد. رفتارهای ایشان و گفتارهای آن امام بزرگ الگویی عملی است برای زندگی هر کسی که خویشتن را شیعه اهل بیت می*خواند. اهل بیت عصمت و طهارت در حوزه*های مختلف، آموزه*های بسیاری را به شیعیان تعلیم داده*اند. آموزه*هایی که همه دوازده امام بر آن تاکید داشته و بر ملازمت بر آن تعالیم و عمل به آن تاکید فراوان داشته*اند.
در این میان برخی از تعالیم اهل بیت،بسیار مورد غفلت و بی توجهی قرار گرفته است. تعالیمی که با گذشت زمان و سپری شدن ایام نیاز جامعه شیعه به آن بیشتر و بیشتر می*شود. و مع الوصف هرمقدار که این نیاز بیشتر می*شود بی توجهی به این آموزه*ها و تعالیم نیز بیشتر می*شود. با گسترش زندگی شهر نشینی و به وجود آمدن شهرهای بزرگ یا به تعبیری کلان شهرها و پیچیدگی بیشتر ارتباطات، اندک اندک، ارزش*های اخلاقی و وظایف واجب اجتماعی فراموش شده و یا حدا کثر به آن به عنوان وظیفه نگاه نمی*شود، بلکه در بهترین حالت،به عنوان یک گزاره اخلاقی متروک به آن توجه می*شود.