موسی بن جعفر آینه تمام نمای پیامبر

حضرت موسی بن جعفر علیه السلام یکی از ائمه ای است که آینه تمام نمای رسول خدا است و سنت ایشان و رسول خدا باید سرمشق و الگوی همه شیعیان آن امام همام باشد. در وصف امام موسی بن جعفر علیهما السلام گفته*اند:
«در خواندن قرآن از همگان خوش‏صداتر بود، و چنان بود که هر گاه قرآن می*خواند محزون می*شد (یا با صوت حزین می*خواند) و مردم از تلاوت قرآنش می*گریستند، و مردم مدینه آن حضرت را زینت متهجدین (نماز شب‏خوانان، و شب زنده‏داران) می*نامیدند، و به لقب کاظم (فروخورنده خشم) نامیده شد، براى آنکه هر چه از دست ستمکاران کشید خشم خود را فرو خورد و بردبارى کرده (بر آنان نفرین نکرد) تا اینکه در زندان و زنجیر دشمنان و ستمگران از دنیا رفت و شهید گشت». (1)

سخاوت ویژگی آشکار امام هفتم

سخاوت یکی از بارزترین صفات و ویژگی*های ایشان بود. توجه به اینکه یکی از سیاست*های ظالم زمان ایشان فشار اقتصادی به شیعیان می*باشد. بنی هاشم و محبین عترت پیامبر در سختی و تنگنا زندگی می*کردند. کسانی که مدعی محبت و ارادت نسبت به اهل بیت هستند باید از این ویژگی اهل بیت درس بگیرند و زندگی خویش و عادات و رسوم خود را بنابر آنچه که از اهل بیت رسیده است تنظیم کنند.

داشتن سخاوت وقتی اهمیت بیشتری پیدا می*کند که اکثریت مردم یا طبقه متوسط جامعه در اداره معیشت خود با مشکل مواجه هستند. مورخین و محدثین زهد و مهربانی و سخاوت را از بارزترین صفت*های ایشان ذکر کردند و درباره ایشان آورده*اند:
«آن حضرت مهربان*ترین مردم به خانواده و خویشاوند خود بود، و از فقراى مدینه در شب*ها تفقد و نوازش می*فرمود، و زنبیل*هائى که در آن پول طلا و نقره و آرد و خرما بود براى ایشان مى‏برد و به آنان می*رساند و آنان نمی*دانستند از کجا مى‏آید و چه کسى مى‏آورد».

سخاوت ایشان زبانزد همه بوده است. محمدبن عبد الله بکری می*گوید:
«وارد مدینه شدم و می*خواستم پولى در مدینه قرض کنم، ولى دستم به جائى بند نشده درمانده شدم، پیش خود گفتم: خوب است پیش موسى بن جعفر علیهما السّلام بروم و گرفتارى خود را به او بگویم، پس به قریه نقمى (که در اطراف مدینه بود) و آن حضرت مزرعه‏اى در آنجا داشت رفتم، حضرت پیش من آمده و غلامى همراهش بود که در دست او غربالى بود و در میان آن غربال تکه‏هاى گوشت کباب کرده بود، و چیز دیگر جز آن نبود، پس آن جناب از آن خورد و من نیز با او خوردم سپس از حال من پرسش کرد، من سرگذشت خویش را براى آن جناب بیان کردم، حضرت داخل خانه شده و پس از اندک زمانى بیرون آمده به غلام خود فرمود: از اینجا برو، سپس دست خود را دراز کرده کیسه به من داد که در آن سیصد دینار پول بود آنگاه برخاسته رفت، من نیز برخاسته سوار مرکب خود شده باز گشتم». (2)

شیخ مفید دراین*باره می*فرماید:
«و گروهى از دانشمندان گفته‏اند که احسان و بخشش حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام از دویست‏ دینار تا سیصد دینار بود، و کیسه‏هاى پول اعطائى موسى علیه السّلام ضرب المثل بود». (3)