20. اهل ركوع و سجود هستند: ”فَهُمْ حََانُونَ عَلََي اَوْسََاطِهِمْ مُفْتَرِشُونَ لِجِبََاهِهِمْ وَ أَكُفَّهُمْ وَ رُكَبَهُمْ وَ أَطْرََافُ أَقْدََامِهِمْ“ متّقين در پيشگاه الهي به ركوع مي روند، جبين، پيشاني و دست و زانوي و قدم*هاي پايشان را آنها به هنگام سجده بر خاك مي سايند.

امام صادق (عليه السلام) فرمودند: ”بر شما باد به طولاني كردن ركوع و سجود، زيرا وقتي يكي از شما ركوع و سجده خود را طولاني كند، ابليس ندا دهد از پشت سر او كه: واي بر من! اطاعت كرد و عصيان كردم، سجده كرد و اباء كردم.“22 امام باقر (عليه السلام) مي فرمايند: ” كسي كه ركوع خود را تماماً به جا آورده و حق آن را اداء كند، وحشت قبر به او راه پيدا نمي كند.“23

21. طالب رهايي از عذاب می کنند: ”يَطْلُبُونَ إِلَي اللهِ تَعالََي فِي فَكََاكِ رِقََابِهِمْ“، از خداوند متعال آزادي خويش را (از عذاب) طلب مي كنند.24

امام علي(عليه السلام) در نامه اي به امام حسن (عليه السلام) چنين نوشته اند: ”وَ لََا تَكُنْ عَبْدَ غَبْرِكَ فَقَدْ جَعَلَكَ اللهُ حُرّاً.“25 و بنده غير خودت نباش، در حالي كه خدا تو را آزاد قرار داده*است. رسول گرامي اسلام چنين مي فرمايند: ”اي مردم، روان هاي شما و نفس هاي شما در گرو اعمال شماست، پس با استغفار و توبه رهايشان كنيد.“ 26