نخستين کتابي که در اسلام در موضوع حديث تاليف شد، کتاب علي عليه السلام بود که رسول خدا بر اميرالمومنين املاکرد و حضرت علي عليه السلام با خط خويش کتاب را نوشت. در اين کتاب تمام حلال و حرام خدا موجود است. حضرت علي عليه السلام کتابي نيز در ديات نوشتند.(1) پس از حضرت علي عليه السلام، ائمه طاهرين و شيعيان در تاليف کتب حديثي اهتمام چشمگيري داشتند. اين در حالي بود که بعد از شهادت رسول مکرم اسلام، دستور ممنوعيت نقل حديث و کتابت حديث از سوي زمامداراني که خود را خليفه پيامبر مي دانستند، صادر شد و برخي مکتوبات حديثي که توسط اصحاب رسول خدا نوشته شده بود، توسط دومين زمامدار به بهانه جمع آوري قرآن به آتش کشيده شد.(2)
هر چند تا زمان عمر بن عبدالعزيز ممنوعيت کتابت حديث در ميان جامعه غيرشيعه ادامه داشت اما کتابت حديث و ارزشي که شيعيان براي حديث قائل بودند، هيچ گاه دستخوش تغيير نشد و شيعيان به تبع ائمه طاهرين خويش حريص بر حفظ و گردآوري احاديث نبوي و سپس روايات معصومين عليهم السلام بودند. توجه شيعه به حفظ و جمع آوري حديث به حدي است که حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها احاديث مکتوب پيامبر را عدل حسن و حسين خويش مي داند.(3) لذا از صدر اسلام تاکنون مي توان مکتوبات شيعي را در عرصه حديث پيگيري کرد.