وقتی که عباس به لفظ جلاله قسم می*خورد
کربلا نه تنها بروز و ظهور عظمت عباس بود، بلکه ظهور ادب و معرفتی بود که عباس از ام البنین فراگرفته بود. ام البنین که فرزندان خویش را فدایی حسین می*داند. فرزندانش را برای فدا شدن در رکاب امام زمانشان تربیت کرده است؛ از این رو تاکید و قسم حضرت عباس فدایی شدن برای امام زمانش است، او در حالی به سمت قومی که حق امام زمان خویش را پایمال کرده اند، خارج می شود که قسم به لفظ جلاله می خورد که خود را فدای حسین کند.
خروج او را از خیام و حمله به دشمنان این گونه تصویر کرده*اند: «...سپس عباس، سقای لشکر امام حسین علیه السلام خارج شد، در حالی که می گفت قسم می خورم به خدای عزیز و عظیم؛ با صدق و درستی سوگند می*خورم به مکه و زمزم، به مسجد الحرام که امروز همه بدنم را به خون خضاب خواهم کرد (در راه حسین آغشته به خون خواهم کرد) در راه حسینی که صاحب فخر و امام اهل فضل و کرم است.» (7)