هنگامي كه خدا دشمنان پيامبر را مفتضح و جان ايشان را حفظ كرد
اميرالمؤمنين عليه السّلام از طرف خداوند در غدير خم منصوب شد و سپس پيامبر صلى اللَّه عليه و آله حركت كرد تا به گردنه «هرشى» رسيد و آن عده جلوتر رفتند و بر سر راه پنهان شدند، ولى اين بار هم خداوند آنان را مفتضح كرد و پيامبرش را حفظ نمود.
وقتى وارد مدينه شدند همگى در خانه ابوبكر جمع شده و بين خود نوشتهاى نوشتند و آنچه درباره خلافت تعهّد كرده بودند در آن ذكر كردند. اوّلين مطلب آن شكستن پيمان و ولايت على بن ابى طالب عليه السّلام بود و اينكه خلافت از آن ابوبكر و عمر و ابوعبيده است و سالم نيز با آنان است و از اين عده خارج نمىشود.
اين صحيفه دوم را سى و چهار نفر امضاء كردند كه چهارده نفر همان كمينكنندگان در گردنه هرشى بودند كه عبارت بودند از ابو بكر و عمر و عثمان و معاويه و عمرو عاص و طلحه و ابو عبيده جراح و عبد الرحمن بن عوف و سالم مولى ابى حذيفه و معاذ بن جبل و ابو موسى اشعرى و مغيرة بن شعبه و سعد بن ابى وقاص و اوس بن حدثان.
بيست نفر ديگر عبارت بودند از: ابو سفيان، عكرمه پسر ابو جهل، خالد بن وليد، بشير بن سعيد، سهيل بن عمرو، صهيب بن سنان، ابو الاعور اسلمى، صفوان بن اميّه، سعيد بن عاص، عيّاش بن ابى ربيعه، حكيم بن حزام، مطيع بن اسود مدرى و چند نفر ديگر كه هر كدام از اينان جمعيّت عظيمى را بدنبال خود داشتند كه سخنشان را مىپذيرفتند و از آنان اطاعت مىكردند.
نويسنده اين صحيفه سعيد بن عاص اموى بود و در محرم سال دهم هجرت آن را نوشت. سپس آن را به ابوعبيده جراح سپردند و او آن را به مكه فرستاد. آن صحيفه همچنان در كعبه مدفون بود تا زمان عمر كه آن را از محلش بيرون آورد. (11)