عمر اى خبيـث ملحد چه تـو دشمنى خدا را
كه به ما سـوى فكنـدى هـمه فتـنه و بـلا را

دل اگر خدا شناسى تو مخـوان وِرا مسلمـان
كه نـكرد او پرستـش به خـدا قسـم خـدا را

بـه خـدا كـه در دو عالـم اثـر از صـفا نمانـد
چو كسى گرفته باشد ره و رسم اين دغـا را

به جز از عمر كه گويد به على وقت مـردن
كـه دخـول نار بهتر ز عـروض عار ما را

به جز از عمر كه دارد به جهان چنين تهـوّر
كـه بـســوزد از عـداوت در خـانـه خــدا را

بــرو اى بـلنـد هـمـت مــسپـار دسـت بـيـعــت
به كسى كه هـتك حرمــت بنمود مصطفى را

بقرش نمى توان گفت بشرش چه سان توان خواند
مـتـحـيــّرم چـه نـامــــــم ســــگ زاده زنــــا را

تو سرودى از تبــّرى سخنــى نفـيـس و غــرّا
صـلـه از خـدات بايـد بـه بهشــت شهــريــارا