ابوعبيده گويد : من همكجاوه امام باقر عليه السّلام بودم و اول من سوار ميشدم و سپس آن حضرت، چون قرار ميگرفتيم حضرت به من سلام ميكرد و مانند مرديكه رفيقش را بتازگى نديده احوال پرسى و مصافحه ميفرمود و هنگام پياده شدن او پيش از من پياده ميشد، چون بر زمين قرار ميگرفتيم سلام ميكرد و مانند كسى كه رفيقش را بتازگى نديده احوال پرسى مينمود.من گفتم يا ابن رسول اللَّه شما كارى ميكنى كه هيچ كس از مردم نزد ما نمي كند و اگر يك بار هم بكند زياد است؟ فرمود: مگر ثواب مصافحه را نميدانى؟ دو مؤمن بهم بر ميخورند و يكى به ديگرى دست مي دهد، پس همواره گناهان آن دو مي ريزد، چنان كه برگ از درخت مي ريزد، و خدا به آنها توجه ميفرمايد تا از يك ديگر جدا شوند.




اصول كافى-ترجمه مصطفوى، ج‏لد 3 صفحه 259