18. از قرآن درمان مي طلبند: ”وَ يَسْتَثِِيرُونَ بِهِ دَوََاءَ دََائِهِمْ“ و درمان دردهاي خود را از قرآن مي*كنند.

قرآن مي*فرمايد: ”وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مََا هُوَ شِفََاُء وَ رَحْمَهٌْْ لِلْمُؤْمِنِِينَ“20 موعظه و شفايي براي سينه ها و قلب هاي شما و هدايت و رحمتي براي عالميان از طرف پروردگارتان براي شما آمد.


19. به قرآن پاسخ مي دهند: فَإِذََا مَرُّوا بِآيَهِْْ فِِيهََا تَشْوِِيقٌ رَكَنُوا اِلَيْهََا طَمَعاً وَ تَطْلُعَتْ نُفُوسُهُمْ اِلَيْهََا شَوْقاً وَ ظَنُّوا أَنَّهََا نَصْبَ أعْيُنِهِمْ وَ إِذََا مَرُّوا بِآيَهِْْ فِِيهََا تَخْوِِيفٌ أصْغُوا إلَيْهََا مَسََامِعَ قُلُوبِهِمْ وَ ظَنُّوا أنَّ زَفِِيرَ جَهَنَّمَ وَ شَهِِيقَهََا فِِي اُصُولِ آذََانِهِمْ“ پرهيزكاران هر گاه به آيه*اي برسند كه در آن تشويق باشد با علاقه فراوان به آن رو آورند و روح جانشان با شوق در آن خيره شود و آن را همواره نصب العين خود مي سازند، و هرگاه به آيه اي برخورد كنند كه در آن بيم باشد، گوش هاي دل خويشتن را براي شنيدن آن باز مي كنند و صداي ناله و بهم خوردن شعله هاي آتش با آن وضع مهيبش در درون گوششان طنين انداز است.

امام سجاد (عليه السلام) مي فرمايند: ”آيات قرآن گنجينه هايي است كه هر گاه گنجينه اي باز شد سزاوار است به آنچه در آن است دقت كني.“21 امام صادق (عليه السلام) فرمودند: ”سزاوار است براي عبدي كه در مقابل مولاي خود به نماز مي ايستد، ترتيل را در قرائت آيات رعايت كند و وقتي آيه اي را مرور كرد كه در آن ذكر بهشت و ذكر آتش است، از خدا بهشت را طلب كند و پناه به خدا برد از آتش؛ و وقتي ”يََا اَيُهَا النََّاسُ وَ يََا اَيُهَا الَّذيِِنَ آمَنُوا“ اي مردم و اي اهل ايمان, را قرائت كرد بگويد:” لَبَّيْكَ رَبُّنََا“بله, گوش به فرمانم اي خداي ما.