فقط عثمانی*ها مورد وثوق هستند!

نزد رجال جرح و تعدیل در علم حدیث ایشان؛ کسی پیرو سخت سنت به حساب نمی*آید مگر اینکه نزد ایشان ثابت شده باشد که او عثمانی مذهب است یعنی به بغض علی (ع)، لعن آن حضرت، برائت از آن حضرت و اینکه آن حضرت را متهم به قتل عثمان کند شناخته شود (1).

ابن حجر در معرفی عبدالله بن ادریس الازدی می*نویسد: او صاحب «سنت و جماعت» و از پیروان بسیار محکم سنت و عثمانی مذهب بود (تهذیب التهذیب). او در توثیق عبدالله بن عوف بصری می*گوید: «او موثق است و برای او است عبادت و صلابت در سنت و مخالفت با بدعت... او عثمانی بود» یا در مورد جوزجانی می*نویسد: او حریزی مذهب یعنی بر دین حریز بن عثمان دمشقی بود. حریز بن عثمان معروف به ناصبی بودن و دشمنی با اهل بیت بود. ابن حبان نیز درباره ابراهیم یعقوب که بر دین عثمانی و ناصبی است، می*گوید او صلابت در سنت داشت.

باید گفت که این چند شاهد مثال برای یافتن استعمال واژه سنت در میان مدعیان و بزرگان مذهب سنت بود. از این مختصر واضح است که ملاک ثقه و مورد اعتماد بودن و بالاتر از همه این*ها ملاک اینکه شخصی داخل در مذهب سنت باشد این است که بغض علی (ع) را داشته باشد. البته، این مهم منحصر به این چند نمونه نیست.

به راحتی باید گفت دشمنی با علی (ع) و ابراز کینه و بغض نسبت به آن حضرت در میان ایشان از هیچ ذمی برخوردار نیست که هیچ، بلکه بالاتر باعث مدح و جلالت نیز می*باشد و بی شک این تاثیر امویان بر جهان اسلام است. به یقین، ادامه سنت سب علی (ع) در کتب حدیثی ایشان به شکلی مرموز ادامه دارد و جالب اینجاست که این اشخاص از ائمه حدیث ایشان می*باشند. به عبارت دیگر، کسانی دین و حدیث را به مردم انتقال می*دهند که افتخارشان دشمنی با اهل بیت است.

شاید با این جمله مدینی عمق تاثیر معاویه را امروز درک کنیم. «قال ابن*المدینی: لم یزل مَن أدرکناه من أصحابنا یوثّقونه، کان یلعن أمیر المؤمنین (ع) و ینتقصه و ینال منه؛ مدینی می*گوید: پیوسته هر کسی را درک کردم که اصحاب ما –پیروان سنت- او را توثیق کرده*اند. این شخص توثیق شده لعن امیراامومنین می*کرد و آن حضرت را تنقیص می*نمود». گزارش مدینی حاکی از این حقیقت است که هر کسی نزد ایشان توثیق شده و خبر و روایتش را قبول می*کنند مشهور به لعن علی (ع) بوده است.