امامت امام موسى كاظم (ع):

مفضّل بن عمر روايت مى‏كند، وقتى كه امام صادق- عليه السّلام- از دنيا رفت، وصيت كردند كه امام بعد از ايشان امام موسى كاظم- عليه السّلام- است.
ولى برادرش عبد اللَّه نيز ادّعاى امامت كرد؛ چون بزرگترين فرزند آن حضرت، و معروف به عبد اللَّه أفطح (( چون كه پاهاى عبد اللَّه صاف بود. لذا به او عبد اللَّه افطح مى‏گفتند و پيروان او را فطحى مى‏گويند كه يكى از فرقه‏هاى شيعه مى‏باشند.)) بود.
امام كاظم- عليه السّلام- دستور داد تا در وسط خانه هيزم جمع كرده و انباشتند، سپس شخصى را به دنبال برادرش عبد اللَّه فرستاد تا آنجا بيايد. پس وقتى كه نزد امام- عليه السّلام- آمد، بزرگانى از شيعه نزد امام كاظم- عليه السّلام- نشسته بودند.
وقتى كه عبد اللَّه نشست، امام دستور داد هيزم ها آتش گرفته و شعله ‏ور شدند. و مردم نفهميدند كه هيزم ها چگونه آتش گرفتند. وقتى كه شعله‏ هاى آتش زبانه كشيد، حضرت به داخل آتش رفت و آنجا نشست و در همان حال، مدّتى با مردم مشغول صحبت شد. سپس لباسش را جمع كرد و از ميان آتش بيرون آمد.
سپس رو به برادرش عبد اللَّه كرد و فرمود: اگر گمان مى‏كنى كه بعد از پدرت تو امام هستى، پس تو هم برو و در ميان آتش بنشين.
گفتند: در اين هنگام ديديم كه رنگ عبد اللَّه متغيّر شد. پس برخاست و در حالى كه ردايش را مى‏كشيد. از خانه امام موسى كاظم- عليه السّلام- خارج شد.