از کجا معلوم روایات صحیح باشه؟؟؟

[طاها]

موضوعات قرآن (درون قرآني)
1-روايات جري و تطبيق: آيات كريمه قرآن را مي توان مانند چشمه اي زلال و پاك دانست كه در بستر تاريخ و زمان جاري بوده و همانند يك آب راكد و ثابت نيست.
يعني مصاديق آيات شريفه را نمي توان تنها منحصربه يك برهه از تاريخ يا به يك امت و قوم دانست. امام باقر(ع) از شخصي به نام عبدالرحيم درمورد آيه «انما انت منذر لكل قوم هاد» كه پيامبر ذيل آن فرموده بود «منذر من وهادي علي است» ،مي پرسد و مي فرمايد: امروز هادي كيست؟ عبدالرحيم پاسخ مي دهد: امروز هادي شما هستيد و اين مقام به شما رسيده است. امام (ع) فرمود: «صدقت يا عبدالرحيم! ان القرآن حي لايموت و الآيه حيه لاتموت. فلو كانت الآيه اذا نزلت في الاقوام ماتوا ماتت الآيه،اماتت القرآن. و لكن هي جاريه في الباقين كما جرت في الماضين... ان القرآن حي لايموت و انه يجري كما يجري الليل و النهار و كما يجري الشمس و القمر و يجري علي آخرنا كما علي اوّلنا»(14: ج2، 203؛ 18: ج35،ص403)
علامه طباطبايي نيز براين باور است كه قرآن كريم ازحيث انطباق بر مصاديقش و بيان حالش قابل توسعه است وآيه تنها اختصاص به مورد نزولش ندارد بلكه در هر موردي مي تواند جاري باشد... (10: ج3،ص78)
از اين رو چه بسا ممكن است روايات ناظر به مورد و مصداقي باشد كه غير از مصداق آيه شريفه باشد. دراين حالت نبايد به علت عدم موافقت روايت با قرآن، روايت را كنار گذاشت ،بلكه بايد قانون جري و تطبيق را مورد توجه قرار داد.
2.روايات تخصيص:در قرآن كريم عموماتي وحود دارد كه بوسيله روايات تخصيص خورده اند.بدون ترديد روايات تخصيص موافقت ظاهري با قرآن را همراه خود نخواهند داشت.ازاين رو نبايد به اين دليل آنها را كنار گذاشت به عنوان مثال آيه مباركه «والمطلقات يتربصن بانفسهن ثلاثه قروء» (بقره (2)/228) شامل تمام زنان طلاق داده شده مي شود. ولي در سنت آيه تخصيص خورده و تنها به زناني اختصاص داده شده كه با آنان همبستري صورت گرفته باشد. و گرنه زناني كه چنين نباشند، عده هم نخواهند داشت. (20: ج1، ص171)
3. روايات تقييد:اين دسته از روايات نيز مانند روايات تخصيص فردي از افراد آيه را مورد نظر قرار مي دهد و آيه را از حالت اطلاق بيرون مي آورد. مانند آيه مباركه «ومن يقتل مومناً متعمداً فجزاؤه جهنم خالداً فيها و غضب الله عليه و لعنه واعدله له عذاباً عظيماً» كه حكم مطلق خلود در عذاب در آيه،برحسب روايات ماثوره، مخصوص موردي است كه توبه نكرده و مقتول را به علت ايمانش كشته باشد.(11: ج3، ص92)
4.روايات ناظر به بطن قرآن (تاويل):درجوامع حديثي به احاديثي برخورد مي كنيم، كه ناظر به بطن قرآن هستند. بديهي است كه ضابطه روايات عرض در اينجا چندان كارآيي ندارد. زيرا معمولاً اين روايات با ظاهر آيات قرآن موافقت ندارند.
فضيل بن يساراز امام باقر(ع) درباره روايت «ما من القرآن آيه الا و لها ظهر و بطن» سوال مي كند و امام در پاسخ مي فرمايد: «ظهره تنزيله و بطنه تاويله. منه ما قد مضي و منه ما لم يكن. يجري كما يجري الشمس و القمر...» (9: ص191)
به عنوان مثال معناي ظاهري آيه شريفه «قل ارايتم ان اصبح ماءكم غوراً فمن تاتيكم بماء معين» (ملك(67)/30) روشن است.درآن، خداي متعال نعمت حياتي آب را به مردم گوشزد مي كند و همگان را نتوجه رحمت و قدرت بيکران خود مي سازد.اما امام باقر(ع) در ذيل اين آيه بياني دارد كه معاني باطني و محتواي كلي آيه را روشن مي سازد. امام مي فرمايد: «اگر امام و پيشواي خودتان را از دست بدهيد و به او دسترسي نداشته باشيد چه خواهيد كرد؟» (15: ج2، ص727

[طاها]

واضح است كه عرضه چنين رواياتي بر قرآن كريم نتيجه مطلوبي نخواهد داشت .البته عدم موافقت آنها با قرآن نبايد سبب وانهادن آنها شود. بلكه براي پي بردن به صحت اين گونه روايت بايد به سراغ قرائن ديگر رفت.
5. روايات تفسيري مسكوت عنه: بخشي از روايات تفسيري خارج از ضابطه عرض و غير قابل ارزيابي است .بطوري كه آيات قرآن كريم نه موافق با آنها است و نه مخالف. موضع قرآن كريم نسبت به اين دسته از*آيات نيز سكوت خواهد بود.
به عنوان مثال پيامبر(ص) مراد از استطاعت در آيه شريفه «ولله علي الناس حج البيت من استطاع اليه سبيلاً» (آل عمران(3)/97) را توشه راه و مركب سواري دانسته است.*(5:ج4، ص218) ظاهر قرآن كريم پيرامون اين گونه روايات تفسيري نمي تواند موضع نفي و تثبيت داشته باشد گر چه بخش ديگري از روايات تفسيري را مي توان به علت مخالفت با آيات قرآن كنار گذاشت و ضابطه عرض درباره آنها قابل اجرا است.

ب) روايات غيرناظر به قرآن
در جوامع حديثي رواياتي مي بينيم كه ارتباط آنهابا آيات قرآن كريم محسوس و ملموس نيست و حداقل مي توان ارتباط آنها را با قرآن غير مستقيم ارزيابي نمود. بخشي از اين روايات غير مخالف و موافق با قرآن است ،كه خارج از بحث ما است اما بخشي غير مخالف و غير موافق با قرآن بوده و فراتر از ضابطه عرض مي باشند و نمي توان عدم موافقت را حمل بر عدم صدور روايات ازمعصوم نمود. مانند روايت «ان الله دحا الارض من تحت الكعبه الي مني،ثم دحاها من مني الي عرفات ،ثم دحاها من عرفات الي مني.فالارض من عرفات و عرفات من مني و مني من الكعبه» (17:ج4، ص189)
و يا روايت «سيد الطعام اللحم» (17: ج6،ص308) كه در صورت عرضه به آيات قرآن موافقتي را نمي توان يافت گر چه مخالفتي نيز مشاهده نمي شود.

ج)روايات مخالف با قرآن
بايد توجه داشت كه در مواردي روايات مخالف با قرآن را نبايد بطور كامل كنار نهاد و حكم به عدم صدور آن از معصوم نمود. بلكه ممكن است مشمول روايات تقيه و روايات نسخ باشند.
در اينگونه موارد نه تنها موافقتي با آيات قرآن مشاهده نمي گردد. بلكه مخالفت ظاهري روايات با قرآن محسوس و روشن است.
1. روايات تقيه: تقيه را سخن و عملي بر خلاف معتقدات دروني با هدف دفع ضرر جاني و مالي و... تعريف نموده اند. (22:ص49) و آيه شريفه «من كفر بالله من بعد ايمانه الا من اكراه و قلبه مطمئن بالايمان و لكن من شرح بالكفر صدراً فعليهم غضب من الله و لهم عذاب عظيم» (نحل(16)/106) را درباره جواز تقيه و در خصوص شكنجه و آزارعمار ياسر دانسته اند. با نزول اين آيه خداوند تقيه عمار ياسر را- كه جهت حفظ جان خود كلمه كفر بر زبان جاري كرده بود-به رسميت شناخت و رسول خدا در مقام تفقد از وي فرمود: «اگر كفار به سوي تو باز آمدند تو نيز هم عقيده آنان شو .خداوند در مورد تو آيه اي نازل كرده است و در آن به تو فرمان مي دهد كه كفار به سوي تو آمدند تو نيز در ظاهر به سوي آنان رو و هم عقيده با آنان شو!» (19:ص226)
از اين رو دربرخي موارد ممكن است روايتي را خلاف آيات قرآن و سنت نبوي بيابيم، چنان كه امام رضا (ع) به اين مسئله اشاره نموده و فرموده است كه سخنان ما مطابق با كلام نبوي است ،مگر به علت خوف ضروري كه گاهي اوقات حادث مي شود «لانا لا نرخص فيما لم يرخص فيه رسول الله و لا نامر بخلاف ما امر به رسول الله الا لعله خوف ضروره...» (3: ج27، ص113،ح33354)

[طاها]

شيخ طوسي در كتاب استبصار، روايت 187 از قول زراره آورده است: به ابوجعفر (امام باقر(ع)) گفتم: عده اي معتقدند كه گوش ها جزء صورت مي باشد. اما پشت آن مربوط به سراست .امام پاسخ داد:اما در وضو گوش ها شستن و مسح كردن ندارند پس از آن در روايت 188 مي نويسد: حسين بن سعيد از يونس از علي بن رئاب نقل مي كند كه او گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم: آيا دو گوش جزء سراست؟ فرمود:آري. گفتم: آيا هنگام مسح سر گوش را هم بايد مسح كنم؟ امام فرمود: آري.
شيخ طوسي آنگاه متذكر مي شود كه اين خبر محمول بر تقيه است ،زيرا با مذهب و فتواي اهل سنت موافقت دارد. ضمناً مفاد حديث با قرآن نيز در تعارض است.چنانكه اين مطلب را كتاب تهذيب الاحكام بيان نموده ايم.(12:ج1، ص331)
بزرگاني چون آيه الله بروجردي به اين باوربود كه فقه شيعه بايد در كنار فقه اهل سنت مورد بررسي و تحليل قرار گيرد چرا كه فضاي صدور روايات، غالباً فضاي تقيه و ارعاب بود.
2. روايات نسخ: نسخ يعني برداشته شدن حكم سابق- كه به ظاهر هميشگي بوده- بوسيله تشريع لاحق،بطوريكه امكان جمع بين دو حكم نبوده و تنافي بيان آنها روشن باشد.(21: ص412)
گر چه طبق قول مشهور اخبار آحاد نمي توانند به عنوان ناسخ آيات شريفه عمل نمايند،اما خبر متواتر و قطعي الصدور مي تواند حكم قرآن را نسخ نمايد.از اين رو بطور قدر متيقن ،نسخ احكام آيات شريفه قرآن بوسيله آيات و روايات قطعي الصدور ميسراست اميرمومنان علي(ع) يكي از روابط ميان قرآن و حديث را چنين برشمرده است: «بين مثبت في الكتاب فرضه و معلوم في السنه نسخه و واجب في السنه اخذه و مرخص في الكتاب تركه» (6:خطبه1) يعني: چه بسا كه حكمي در قرآن ثابت شده اما در سنت نسخ آن حكم تصريح شده باشد. بنابراين روايات ناسخ،مخالف آيات منسوخ قرآن قلمداد مي شوند و در صورت عرضه اينگونه روايات به قرآن ،ضابطه عرض حكم به كنارنهادن آنها مي كند. اما يك محقق بايد به اين مسئله توجه وافر داشته باشد كه اين روايت درمقام نسخ حكم فلان آيه بوده و عمل به روايت نه تنها جايز بلكه لازم و ضروري است.

ارتباط روايات عرض با حجيت ظواهر قرآن
ديديم كه قاعده عرضه روايات بر قرآن كريم،قاعده اي فراگير و مطلق براي پي بردن به صحت روايات نيست و در مواردي ظاهر قرآن كريم به تنهايي نمي تواند به عنوان ملاك و معيار تثبيت صدور حديث ازمعصوم نقش ايفا نمايد. اما طرح اين قاعده از جانب معصومين يك نتيجه عمومي و پيامي فراگير در بر دارد و آن امكان فهم ظاهر آيات قرآن و حجيت آنها براي عمل است. چرا كه اساساً عرضه روايات در قرآن زماني معنا مي يابد كه بتوان معاني و مفاهيم آيات را فهميد و سپس در مقام داوري و قضات برآمد و گرنه بدون فهم آيات چگونه مي توان آن را معيار و شاخص قرار داد؟ در واقع موضع قرآن-حتي اگر مخالف روايات و يا مسكوت عنه هم باشد- باز هم دلالت بر حجيت ظواهر قرآن مي كند.
در اينجا دو اشكال مطرح مي شود:

[طاها]

اشكال اول: عرضه روايات بر قرآن در بحث تعارضات حديثي است نه غير آن.
در پاسخ گفته مي شود كه بررسي روايات عرض در جوامع حديثي حكايت ازآن دارد كه اين ضابطه تنها درباره احاديث متعارض مطرح نشده است و غير آن را نيز نيامده و هيچ دلالتي هم بر*آن نيست. «مااتاكم عنا من حديث لا يصدقه كتاب الله فهو باطل» (2: ج1، ص221؛ 14: ج1، ص9) اين حديث دلالت بر آن دارد كه هر حديثي كه مخالف با قرآن باشد از معصوم صادر نشده و باطل است مثال ديگر آن كه عبدالله بن عمر همسر خود را كه حائض بود در يك مجلس سه طلاقه كرد. پيامبر(ص) عمل او را رد كرده و فرمود«ما خالف كتاب الله رد الي كتاب الله»(8:ج3،ص496)
از سوي ديگر تاملي در علت صدور اين گونه احاديث اساساً اشكال وارده را رد مي كند،چرا كه وقتي پيامبر(ص) ديد كه كساني درصدد دروغ و افترا برحضرت برآمده اند،معيار و ضابطه اي وضع نمود تا بدان وسيله بتوان حديث صحيح از غير صحيح را تشخيص داد و فرمود « سيكذب علي كاذب كما كذب علي من كان قبلي فما جاءكم عني من حديث وافق كتاب الله فهو حديثي و ما خالف كتاب الله فليس ما حديثي» (4: ص24)
همانطور كه ملاحظه مي گردد در اين روايات اشاره اي به بحث تعارضات نشده است. علاوه برآن، به فرض پذيرش اشكال فوق بازهم خللي در بحث حجيت ظاهر قرآن پيش نمي آيد،چرا كه در باب تعارضات نيز ما نيازمند آنيم كه آيات قرآن را فهميده و به آن عمل كنيم.به عبارت ديگر براي آنكه دانسته شود كدام يك از دو روايت مخالف با قرآن است ناگزير آيات را فهميد و سپس روايت مخالف با قرآن را كنار گذاشت.
نگارنده مقاله بر اين باور است كه اساساً قاعده و ضابطه عرض معياري براي تثبيت صدور حديث ازمعصوم(ع) است. همانطور كه گذشت سبب صدور روايات عرض نيز دلالت برآن دارد كه شاخصي براي تشخيص روايت صحيح وضع شده باشد و طرح روايات عرض بعنوان مرجح در باب تعارضات موضوعي است كه بعد از عصر نبوي (ع)شكل گرفت و در واقع يكي از فروعات قاعده عرض است.بلكه تنها مي توان گفت يكي از كاربردهاي مهم قاعده عرض آن است كه به عنوان مرحج درباب تعارضات حديثي نقش ايفا مي كند. چنانچه اين موضوع دركلام معصومين و مباحث علماي اماميه به چشم مي خورد. (3: ج27، ص118؛ 13: ص326-327)
اشكال دوم: گفته مي شود كه فهم روايات با شاخص قرآن و از سوي ديگر فهم قرآن با روايات مستلزم دور است و چنين چيزي امكان ندارد.پاسخ آنكه اساساً طرح اين مساله اشتباه است چون در بخش اول كه گفته شده «فهم روايات با شاخص قرآن» ،كسي چنين چيزي ادعا نكرده بلكه قرآن كريم معياري براي ارزيابي صحت روايات است و ارزيابي صحت روايات غيراز فهم و تفسيرآن است .علاوه براين در بحث ارزيابي روايات با قرآن نيز گذشت كه اين ضابطه كلي و مطابق نيست.دربخش دوم هم كه آمده است «فهم قرآن با روايات» مناقشاتي چند وارد است:
1.بين معناي ظواهر آيات قرآن و تفسير و تبيين آنها تفاوت است وروايات ،مبين آيات هستند نه آنكه درك و فهم معناي ظاهري آيات منوط به روايات باشد.
2. تنها روايات،مبين و مفسرآيات نيستند ،بلكه خود قرآن هم مفسر آيات خود است، چنانكه درنهج البلاغه درباره قرآن آمده «مفسراً مجمله و مبينا غوامضه» (6: خطبه 1)
از سوي ديگر ثابت شد موضع قرآن نسبت به روايات سه گونه است: 1-مخالف با قرآن 2- غير مخالف با قرآن 3- مسكوت عنه. در تمامي موارد فوق امكان فهم و درك ظواهرآيات وجود دارد و اينكه ما به يكي از نتايج سه گانه مي رسيم دلالت بر*آن دارد كه ظواهر قرآن حجيت دارد از اين رو اشكال فوق سالبه به انتفاي موضوع است.
خاطرنشان مي شود تامل درعلت صدور روايات عرض و كاربرد آن درباب تعارضات روشن مي سازد كه فهم ظواهرآيات قرآن ميسر بوده و از حجيت برخورداراست.

[طاها]

جمع بندي و نتيجه
1.احاديث عرض ،ازجمله احاديثي هستند كه در جوامع حديثي شيعه و سني آمده و مورد اتفاق علماي اسلام هستند.
2. مساله عرضه روايات بر قرآن، نخستين بار از جانب پيامبر(ص) مطرح گشته و علت آن افزايش كذابين و وضاعين حديث در جامعه نبوي است .و هدف از*آن ارزيابي و تشخيص روايات صحيح از سقيم بوده است ،بطوري كه بعدها دربحث مرحجات حديثي در باب تعارضات نيز به كار گرفته شد.
3.آنچه در ضابطه عرض معيار است،مخالفت با ظاهر،نص و روح حاكم قرآن است بطوري كه به صورت تباين كلي باشد و عدم موافقت با قرآن را نمي توان دال بر عدم صدور دانست ،مانند روايت تخصيص،تقييد ،جري و تطبيق و موارد مسكوت عنه.
4.روايات نسخ و تقيه گرچه ممكن است مخالف با ظاهرآيات باشد، ولي الزاماً دلالت بر عدم صدور روايات نمي كند.
5. تامل درعلت صدور روايات عرض و كاربرد آن در باب تعارضات، موضوع حجيت ظواهر قرآن را روشن مي سازد.

[طاها]

فهرست منابع
1. انصاري،مرتضي. فرائد الاصول. بيروت: دارالاعتصام.
2. برقي،احمد بن محمد. محاسن. تهران:دارالكتاب الاسلاميه، 1371ق.
3. حرعاملي، محمد بن حسن . وسائل الشيعه. قم: آل البيت، 1409ق.
4. حميري، عبد الله بن جعفر. قرب الاسناد. تهران نينوي.
5. سيوطي، جلالدين. الاتقان.
6. شريف رضي. نهج البلاغه.
7. صدر،سيد محمد باقر، بحوث في علم الاصول، قم: دائره معارف الفقه الاسلامي، 1417ق.
8. صدوق، محمد بن علي. من لايحضره الفقيه. قم: اسلامي، 1413ق.
9. صفار،محمد بن حسن. بصائر الدرجات. قم: مكتبه المرعشي، 1404ق.
10. طباطبايي، سيد محمد حسين. الميزان. قم: اسلامي.
11. طبرسي،ابوعلي. مجمع البيان.بيروت: داراحياء الترات العربي،1379ق.
12.طوسي،محمد بن حسن. الاستبصار.تهران: دارالكتب الاسلاميه،1390ق.
13. طوسي، محمد بن حسن. عده الاصول.
14. عياشي،تفسير. قم: علميه، 1380ق.
15. فيض كاشاني، محسن. تفسير صافي. تهران: اسلاميه.
16. كشي، ابو عمرو. اختيار معرفه الرجال.مشهد: دانشگاه مشهد، 1348ش.
17. كليني، محمد بن يعقوب. كافي. تهران: دارالكتب الاسلاميه، 1365ش.
18. مجلسي، محمد باقر. بحارالانوار. تهران: اسلاميه.
19. معارف، مجيد. پژوهشي در تاريخ حديث شيعه. تهران: ضريح، 1376ش.
20. معرفت، محمد هادي. تفسير و مفسران. قم: التمهيد، 1379ش.
21. ـــــــــ .تلخيص التمهيد. قم:اسلامي.
22. مغنيه، محمد جواد. الشيعه و التشيع.بيروت: دارالجواد، 1409ق.
منبع:نشريه سفينه،شماره 23

[AmirHossein]

بسم الله الرحمن الرحیم
اللّهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم و اهلک عدوهم من الجن و الانس من الاولین و الاخرین

بررسی سندی. در این رابطه اگر در میان سلسله راویان حدیثی تنها اگر یک نفر از آنها فرد ضعیف یا مجهولی باشد، آن روایت از اعتبار ساقط می‏شود.

لطفا دلیل این حرفتون رو بیان کنید. (من، این کلام شما رو قبول ندارم، فعلا هم فقط به این دلیل قبول ندارم که شما برای حرفتون، دلیلی ذکر نکردید.)

چنان که امام صادق(ع) فرموده‏اند: «آنچه از ما نقل شود و با قرآن مطابقت کند بپذیرید؛ ولی اگر مخالف قرآن باشد آن را به دیوار بزنید و بدانید پیرایه‏ای است که بر ما بسته‏اند و از ما نیست».

لطفا سند روایت فوق را ذکر کنید.

بلکه منظور از حکم عقل، حکم عقل روشمند و ژرف‏کاو و حکم قطعی عقل است.

منظورتان از حکم عقل روشمند و ژرف کاو چیست؟(به نظر من این تعریف شما از حکم عقل، غیر دقیق است.)

با توجه به حجيت ظاهر قرآن اشكالات و شبه هايي در ارتباط با روايات عرض مطرح و پاسخ داده شده است.

دلیل شما برای حجیت ظاهر قرآن چیست؟ (البته شاید بهتر باشه، جواب این سوال رو در پستِ "قرآن،بدون روایت؟" بیان کنید)

بخصوص آنكه بعد از رحلت نبي اكرم با گسترش...

پیامبر (ص) به شهادت رسیده اند. (به پست "زندگی نامه حضرت محمّد(ص)" در قسمت "چهارده معصوم علیهم السلام" رجوع کنید.)

شيخ كليني در مقدمه كتاب خود عرضه روايات بر قرآن را يكي از مهمترين ضوابط در مرجحات حديثي ذكر كرده كه مي تواند در ارزيابي صحت روايات نقش موثري ايفا نمايد.

مرحوم شیخ کلینی (نور الله مرقده)، غیر از عرضه روایات بر قرآن، دیگر چه راه کارهایی برای ارزیابی صحت روایات نقل کرده است؟

اگر حديثي را مخالف قرآن يافتيم حكم به عدم صدورآن از معصوم بنماييم

اگر حدیثی را مخالف قرآن یافتیم، آیا می توانیم حکم به عدم صدور آن روایت از معصوم(ع) بنماییم؟ یا صرفا می توانیم آن روایت را قبول نکنیم؟ (فرض کردم روایت تقیه ای یا منسوخ نباشد)

.بين معناي ظواهر آيات قرآن و تفسير و تبيين آنها تفاوت است وروايات ،مبين آيات هستند نه آنكه درك و فهم معناي ظاهري آيات منوط به روايات باشد.

لطفا دلیل حرف خود را بیان کنید. (البته باز این بحث بر می گردد به "حجیت یا عدم حجیت ظواهر قرآن" که بهتر است در پست مربوطه بحث شود)

. تنها روايات،مبين و مفسرآيات نيستند ،بلكه خود قرآن هم مفسر آيات خود است، چنانكه درنهج البلاغه درباره قرآن آمده «مفسراً مجمله و مبينا غوامضه» (6: خطبه 1)

اینکه بعضی از آیات قرآن بعضی از آیات دیگر را تفسیر می کنند، دلیل بر این نمی شود که ما می توانیم قرآن را با خود قرآن تفسیر کنیم. کما اینکه در بسیاری از روایات ما را از انجام این کار نهی کرده اند. (البته باز هم بهتر است این موضوع را در پست مربوطه بحث کنیم)

در آخر، از آقا طاها به خاطر متنی که فرستادن، تشکر می کنم. اگر جواب سوالات فوق بیان بشه، در اون صورت خیلی چیزها بهتر مشخص می شه و إن شاء الله جواب سوال جناب SABA هم داده می شه.

[ehsan_8665]

با سلام
سوالهای Amirhossin سوالهای در ستیه و سوالهای من هم هست
منتها نظرتون چیه که اول ببینیم که معنی حجت طبق آیات و روایات یعنی چی ؟
اونموقع از طریق روایات ببینیم که عقل و ظواهر قران و اجماع و سنت حجت هستند یانه؟
یا اینکه کدوم حجت است و کدوم نیست
در ضمن کاربر SABAاین بحث روایات ادامه داره و تازه اولشه شما تا آخر پیگیر باشید تا مطلب مشخص بشه

[حامد]

سلام به همه دوستان
یه بحثی هم در این مورد در تاپیک " عید الزهراء " شده است ولی به خاطر امتحان دوستان ناتمام ماند
دوستان اگه خواستند اون بحث رو هم ادامه بدن
مخصوصا saba و دو ستانی که توی این تاپیک فعالند

[AmirHossein]

بسم الله الرحمن الرحیم
اللّهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم و اهلک عدوهم من الجن و الانس من الاولین و الاخرین

منتها نظرتون چیه که اول ببینیم که معنی حجت طبق آیات و روایات یعنی چی ؟

با سلام خدمت آقا احسان عزیز و همه دوستان. آقا احسان من به شما خیلی ارادت دارم ولی شرمنده فعلا به نظرم بهتره که وارد بحث "حجت" توی این تاپیک نشیم (چون خیلی بحث تو بحث می شه)

من دوست دارم، ابتدا یک جمع بندی از بحثهایی که تا الان توی این تاپیک شده بکنم و بعد راه ادامه بحث رو هم إن شاء الله نشون بدم.

طبق بحث هایی که شده، به طور کلی 4 احتمال برای وجود احادیث نا معتبر در کتب شیعه وجود داره:

1) وجود کذّابی برای جعل احادیث در هر زمان:
با توجه به اینکه، ائمه اطهار (صلوات الله علیهم اجمعین) در هر زمانی دشمنان زیادی داشته اند و این دشمنان از هر فرصتی برای مقابله با ائمه (ص) استفاده می کردند، بنابراین یکی از کارهایشان، جعل احادیث بوده است.

2) گذر احادیث در طول 1400 سال:
با توجه به اینکه، احادیث تقریبا بعد از حدود 1400 سال به دست ما رسیده است، بنابراین احتمال بروز خطا در آنها وجود دارد.

3) وجود احادیث متعارض و اختلاف احادیث:
تعارض موجود بین اخبار (احادیث) نیز می تواند احتمال وجود احادیث نامعتبر را افزایش دهد.

4) تعارض برخی از احادیث با مفروضات عقلی برخی از افراد:
ممکن است عقل گروهی از مردم، مطالب موجود در برخی از احادیث را نپذیرد، و شاید همین دسته از مردم، این احادیث را احادیث نامعتبر تلقی کنند.

خب، حالا می خواهیم به صورت کاملا علمی بررسی کنیم و ببینیم که آیا دلایل فوق واقعا به احادیث شیعه وارده و یا اینکه اصلا دلایل فوق می تونه دلیل بر کذب بودن یک حدیث باشه یا نه.
برای بررسی مورد اوّل و دوم، توصیه می کنم اگه دوستان موافق باشن،إن شاء الله، یه تاپیک جدید باز کنیم به اسم "تاریخ حدیث شیعه" و در اون تاپیک به بررسی تاریخ نقل احادیث شیعه، بررسی اصول 400 گانه شیعه و تدابیر ائمه (صلوات الله علیهم اجمعین) در مقابله با جعل احادیث و ... بپردازیم. چون به نظر من برای بررسی دو مورد اول باید حتما اطلاعات تاریخی قوی داشته باشیم.
برای بررسی مورد سوم نیز، توصیه می کنم یه تاپیک جدید به اسم "اختلاف احادیث" (یا هر اسم مناسب دیگری که مایل باشید) باز کنیم و در اون تاپیک به بررسی عوامل اختلاف احادیث و اینکه آیا اختلاف احادیث می تواند دلیل بر کذب بودن حدیث باشد یا نه و همچنین پاسخ به این پرسش که در هنگام تعارض اخبار، باید به کدام روایت عمل کرد و ... را إن شاء الله بدهیم.
در مورد آخر(مورد چهارم)، قبلا یک بحثی در تاپیک " عید الزهراء " (واقع در بخش حدیث سایت) صورت گرفته است. البته اون بحث نا تمام مانده. به نظر من در این مورد مباحث همون تاپیک رو دنبال کنیم بهتره. اگه بحث مربوط به احادیث متشابه هم توی اون تاپیک مطرح بشه، فکر کنم خوب باشه. همچنین به نظرم باید یه تعریف دقیق هم از "عقل" از دیدگاه اهل بیت (صلوات الله علیهم اجمعین) در اون تاپیک ارائه کنیم، إن شاء الله.

دوستان اگر در مورد مطالب فوق، نظری دارند، لطفا نظرشون رو بگن تا بحث بهتر پیش بره و البته اگه غیر از 4 مورد فوق، مورد دیگه ای هم هست، لطفا بگید.

یا علی (علیه السلام)