یکی بود یکی نبود

[mostafahem]

نتیجه این فراز ها:

يَا مُفَضَّلُ أَوَّلُ الْعِبَرِ وَ الدَّلَالَةِ عَلَى الْبَارِي جَلَّ قُدْسُهُ تَهْيِئَةُ هَذَا الْعَالَمِ وَ تَأْلِيفُ أَجْزَائِهِ وَ نَظْمُهَا عَلَى مَا هِيَ عَلَيْهِ فَإِنَّكَ إِذَا تَأَمَّلْتَ الْعَالَمَ بِفِكْرِكَ وَ خَبَرْتَهُ بِعَقْلِكَ وَجَدْتَهُ كَالْبَيْتِ الْمَبْنِيِّ الْمُعَدِّ فِيهِ جَمِيعُ مَا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ عِبَادُهُ فَالسَّمَاءُ مَرْفُوعَةٌ كَالسَّقْفِ وَ الْأَرْضُ مَمْدُودَةٌ كَالْبِسَاطِ وَ النُّجُومُ مُضِيئَةٌ كَالْمَصَابِيحِ وَ الْجَوَاهِرُ مَخْزُونَةٌ كَالذَّخَائِرِ وَ كُلُّ شَيْ‏ءٍ فِيهَا لِشَأْنِهِ مُعَدٌّ وَ الْإِنْسَانُ كَالْمَلِكِ ذَلِكَ الْبَيْتِ وَ الْمُخَوَّلِ جَمِيعَ مَا فِيهِ وَ ضُرُوبُ النَّبَاتِ مُهَيَّأَةٌ لِمَآرِبِهِ وَ صُنُوفُ الْحَيَوَانِ مَصْرُوفَةٌ فِي مَصَالِحِهِ وَ مَنَافِعِهِ فَفِي هَذَا دَلَالَةٌ وَاضِحَةٌ عَلَى أَنَّ الْعَالَمَ مَخْلُوقٌ بِتَقْدِيرٍ وَ حِكْمَةٍ وَ نِظَامٍ وَ مُلَائَمَةٍ وَ أَنَّ الْخَالِقَ لَهُ وَاحِدٌ وَ هُوَ الَّذِي أَلَّفَهُ وَ نَظَّمَهُ بَعْضاً إِلَى بَعْضٍ جَلَّ قُدْسُهُ وَ تَعَالَى جَدُّهُ وَ كَرُمَ وَجْهُهُ وَ لَا إِلَهَ غَيْرُهُ تَعَالَى عَمَّا يَقُولُ الْجَاحِدُونَ وَ جَلَّ وَ عَظُمَ عَمَّا يَنْتَحِلُهُ الْمُلْحِدُون‏

پس حضرت فرمود كه: اى مفضل! اول عبرتها و دليلها بر صانع عالم تعالى شأنه، تهيّه و نظام اين عالم است و تأليف اجزاء آن و نسق آن بر وجه كمال زيرا كه اگر تأمل كنى در عالم به فكر خود و تميز كنى به عقل خود، خواهى يافت اين عالم را مانند سرائى كه بنا كرده‏اند و هر چه بندگان خدا را به آن احتياج است مهيّا كرده‏اند، پس آسمان‏
رفيع مانند سقف اين خانه است و زمين وسيع مانند بساطى است كه براى ايشان گسترانده‏اند و ستاره‏ها [ئى‏] كه به حسن انتظام بر هم چيده‏اند مانند چراغها است كه بر اين طاق مقرنس آويخته‏اند و جواهر كه در جبال و تلال مخزون است مانند ذخيره‏ها است كه براى ايشان مهيّا ساخته‏اند، و هر چيزى را براى مصلحتى قرار داده. و انسان به منزله كسى است كه اين خانه را به او بخشيده‏اند و آنچه در آن هست به او واگذاشته‏اند، و انواع نباتات را براى او مقرر داشته‏اند، و انواع حيوانات را به جهت مصالح او آفريده‏اند.
پس اين انتظام امور و اتّساق احوال، دليل واضح است بر آن كه عالم مخلوق است به تقدير و حكمت و نظام و مصلحت و آن كه خالق همه يكى است كه اين اصناف مخلوقات را با يك ديگر الفت داده و بعضى را به بعضى مربوط و محتاج گردانيده- جلّ قدسه، و تعالى جده، و كرم وجهه، و لا إله غيره، تعالى عمّا يقول الجاحدون و جلّ و عظم عمّا ينتحله الملحدون‏

[AmirHossein]

بسم الله الرحمن الرحیم
اللّهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم و اهلک عدوهم من الجن و الانس من الاولین و الاخرین

خیلی از آقا مصطفی ممنونم که روایت زیبای "توحید مفضّل" رو آوردند. إن شاء الله، بتونیم به کمک هم معنای نظم رو از توی این روایت در بیاریم.
چند تا نکته در مورد این روایت به نظر من می رسه:
1) با توجه به عبارت "أَوَّلُ الْعِبَرِ ..." که در ابتدای حدیثی که آقا مصطفی آوردند، آمده این دلیل و برهانی که امام صادق(ع) در این حدیث آوردند، از قوی ترین برهان ها و دلایل برای توحید است. کما اینکه مرحوم علامه مجلسی (ره) در جلد سوم بحارالانوار به این مطلب اشاره کرده اند.
2) نظمی که در این روایت به آن اشاره شده، یک نظم هدفمند است. دلیل بر این حرف، همان مثالی است که امام صادق (ع) در همین خطبه به آن اشاره کرده اند. طبق این مثال (تشبیه عالم به خانه ای که همه اشیاء در این خانه براساس تدبیر و تقدیر قرار داده شده است)، نظم میان اجزای این عالم، یک نظم هدفمند است زیرا در خلقت تمام اشیاء در این عالم، تدبیر و تقدیر به کار رفته تا این اجزا بتوانند هدف معینی را به انجام برسانند. بنابراین اوّلین نتیجه ای که می توانیم بگیریم این است که این نظم هدفمند، با اهمال در تضاد است. به عبارت دیگر، این عالم هستی حتماً باید مدبّر داشته باشد.

[mohhammad$adeq]

سلام برای اینکه عریضه خالی نباشه و بر حسب اتفاق از وقتم خوب استفاده کنم:

مثل ما مثه کسیه که با چشم بند وارد 1 خونه ای که در غایت نظم و ترتیب میشم
بعد به دلیل کوریمون
پامون میگیره به 1 چیز به زمین و زمان نا سزا که....
عزیز اگه چشم بگشایی میبینی که مدبری عزیز همه چیز را در جای مناسب قرار داده و اگه بی نظمی هست از اخلالاته جهولانه پسر آدم است .

[mostafahem]

بازهم در معنای نظم دقیق تر بشویم:

قَالَ فَأَخْبِرْنِي عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَ لَهُ شَرِيكٌ فِي مُلْكِهِ أَوْ مُضَادٌّ لَهُ فِي تَدْبِيرِهِ قَالَ لَا قَالَ فَمَا هَذَا الْفَسَادُ الْمَوْجُودُ فِي هَذَا الْعَالَمِ مِنْ سِبَاعٍ ضَارِيَةٍ وَ هَوَامٍّ مَخُوفَةٍ وَ خَلْقٍ كَثِيرٍ مُشَوَّهَةٍ «1» وَ دُودٍ وَ بَعُوضٍ وَ حَيَّاتٍ وَ عَقَارِبَ وَ زَعَمْتَ أَنَّهُ لَا يَخْلُقُ شَيْئاً إِلَّا لِعِلَّةٍ لِأَنَّهُ لَا يَعْبَثُ «2» قَالَ أَ لَسْتَ تَزْعُمُ أَنَّ الْعَقَارِبَ تَنْفَعُ مِنْ وَجَعِ الْمَثَانَةِ وَ الْحَصَاةِ وَ لِمَنْ يَبُولُ فِي الْفِرَاشِ وَ إِنَّ أَفْضَلَ التِّرْيَاقِ مَا عُولِجَ مِنْ لُحُومِ الْأَفَاعِي وَ إِنَّ لُحُومَهَا إِذَا أَكَلَهَا الْمَجْذُومُ لِشِبِتٍّ نَفَعَهُ»
وَ تَزْعُمُ أَنَّ الدُّودَ الْأَحْمَرَ الَّذِي يُصَابُ تَحْتَ الْأَرْضِ نَافِعٌ لِلْأَكَلَةِ قَالَ نَعَمْ قَالَ ع فَأَمَّا الْبَعُوضُ وَ الْبَقُّ فَبَعْضُ سَبَبِهِ أَنَّهُ جُعِلَ أَرْزَاقُ الطَّيْرِ وَ أَهَانَ بِهَا جَبَّاراً تَمَرَّدَ عَلَى اللَّهِ وَ تَجَبَّرَ وَ أَنْكَرَ رُبُوبِيَّتَهُ فَسَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِ أَضْعَفَ خَلْقِهِ لِيُرِيَهُ قُدْرَتَهُ وَ عَظَمَتَهُ وَ هِيَ الْبَعُوضُ فَدَخَلَتْ فِي مَنْخِرِهِ حَتَّى وَصَلَتْ إِلَى دِمَاغِهِ فَقَتَلَتْهُ وَ اعْلَمْ أَنَّا لَوْ وَقَفْنَا عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ خَلَقَهُ اللَّهُ لِمَ خَلَقَهُ وَ لِأَيِّ شَيْ‏ءٍ أَنْشَأَهُ لَكِنَّا قَدْ سَاوَيْنَاهُ فِي عِلْمِهِ وَ عَلِمْنَا كُلَّ مَا يَعْلَمُ وَ اسْتَغْنَيْنَا عَنْهُ وَ كُنَّا وَ هُوَ فِي الْعِلْمِ سَوَاء

ترجمه:گفت بفرمائيد آيا خداوند را در ملك خود شريكى هست يا مخالفى در تدبير آفرينش دارد؟ فرمود: نه.
گفت پس اين فساد موجود در جهان از قبيل درندگان زيانبخش و جنبندگان وحشت‏انگيز و موجودات نفرت‏انگيز، كرمها، پشه‏ها، مارها، عقرب‏ها از چيست با اينكه شما عقيده داريد هر چه را خلق نموده علت و جهتى دارد و كار بيهوده نميكند.
فرمود: مگر تو خود نمى‏گوئى كه عقرب‏ها براى ناراحتى مثانه و خصيه‏ها خوب است و براى كسى كه در رختخواب ادرار مى‏كند و بهترين پادزهر از گوشت افعى به دست مى‏آيد، گوشت آنها را اگر جذامى بخورد برايش نافع است و عقيده دارى كرمهاى قرمز زير زمين براى بيمارى آكله نافع است.
فرمود: اما مگس و پشه و كيك و برخى از آنها را روزى براى پرندگان قرار داده و با آنها خوار مى‏كند متكبران و ستمگرانى را كه بر خداى خود تكبر مى‏ورزند و انكار خدائيش مى‏كنند. ضعيف‏ترين موجود را بر او مسلط مى‏كند تا قدرت و عظمت خويش را به او نشان دهد. داخل در بينى او شد و به مغزش رسيد بالاخره او را كشت «1». در ضمن بايد بدانى كه، اگر بخواهيم علل و موجبات خلقت تمام موجودات را بدانيم كه چرا آفريده با او در علم مساوى خواهيم شد و آنچه او مى‏داند ما نيز خواهيم دانست و از او بى‏نياز مى‏شويم ما و او در علم برابر مى‏شويم‏

[mahdi10]

اين انتظام امور و اتّساق احوال، دليل واضح است بر آن كه عالم مخلوق است به تقدير و حكمت و نظام و مصلحت و آن كه خالق همه يكى است

جالب است که امام علیه السلام از هماهنگ بودن اجزا با یکدیگر نتیجه گرفته که خالق همه یکی است چرا که اگر یکی نبود هر یک با روشی مستقل از دیگری آفریده میشد دیگر این هماهنگی تنگاتنک حاصل نمی شد

[mostafahem]

همه تعریف نظم رو از توی این روایات متوجه شدند

[حامد]

من معنی نظم و از این روایت نفهمیدم!!!!!!!!!!!!!

[Parsa]

من هنوز درست متوجه نشدم. ببینید ممکنه در یه نقطه*ای از زمان شرایط برای تشکیل یه جسم یا موجود خاص فراهم شده باشه ولی* هنوز موارد مورد نیز برای ادامهٔ حیاتش( باقی* ماندن خصوصیت معرف آن موجود) فراهم نباشه، به این ترتیب به طور متولی* تشکیل شده و از بین میرود تا زمانیکه شرایط لازم فراهم گردد و این موجود تداوم پیدا کند، به همین ترتیب این موجود میتواند در کامل شدن شرایط تشکیل و تداوم یک موجود دیگر ایفای نقش کند.همینطوری کل موجودات شکل میگیرند و یک حالت پایدار در سیستم به وجود میاید که اگر موجودی بخواهد غیر از حالت پایدار خود شکل دیگری پیدا کند به زودی به علت نامناسب بودن شرایط حیاتش از بین میرود. ولی* با این همه تفسیر چند تا سوال مطرح می*شه
اولاً نقطه شروع این زنجیره کجاست و چگونه تعیین میشود؟
ثانیا خصوصیت ذاتی و شرایط حیات موجودات چگونه و توسط چه کسی* تعریف میگردد؟
سوال آخر اینکه آیا ممکن موجودی به وجود بید که هیچ فایده*ای نداشته باشه؟

[YE ASHENA]

نه معنی نظم و فهمیدم نه سوال های parsa رو،آقا زیر دیپلم الهیات حرف بزنید منم بفهمم...

[mostafahem]

نظمی که در این روایت به آن اشاره شده، یک نظم هدفمند است. دلیل بر این حرف، همان مثالی است که امام صادق (ع) در همین خطبه به آن اشاره کرده اند. طبق این مثال (تشبیه عالم به خانه ای که همه اشیاء در این خانه براساس تدبیر و تقدیر قرار داده شده است)، نظم میان اجزای این عالم، یک نظم هدفمند است زیرا در خلقت تمام اشیاء در این عالم، تدبیر و تقدیر به کار رفته تا این اجزا بتوانند هدف معینی را به انجام برسانند. بنابراین اوّلین نتیجه ای که می توانیم بگیریم این است که این نظم هدفمند، با اهمال در تضاد است. به عبارت دیگر، این عالم هستی حتماً باید مدبّر داشته باشد.

امیر حسین نتیجه خوبی از روایت گرفته که نظم در روایت مقابل اهمال است.این مطلب در
ادامه توحید مفضل مشهود است.اما تعریف نظم:
يَا مُفَضَّلُ أَوَّلُ الْعِبَرِ وَ الدَّلَالَةِ عَلَى الْبَارِي جَلَّ قُدْسُهُ تَهْيِئَةُ هَذَا الْعَالَمِ وَ تَأْلِيفُ أَجْزَائِهِ وَ نَظْمُهَا عَلَى مَا هِيَ عَلَيْهِ فَإِنَّكَ إِذَا تَأَمَّلْتَ الْعَالَمَ بِفِكْرِكَ وَ خَبَرْتَهُ بِعَقْلِكَ وَجَدْتَهُ كَالْبَيْتِ الْمَبْنِيِّ الْمُعَدِّ فِيهِ جَمِيعُ مَا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ عِبَادُهُ فَالسَّمَاءُ مَرْفُوعَةٌ كَالسَّقْفِ وَ الْأَرْضُ مَمْدُودَةٌ كَالْبِسَاطِ وَ النُّجُومُ مُضِيئَةٌ كَالْمَصَابِيحِ وَ الْجَوَاهِرُ مَخْزُونَةٌ كَالذَّخَائِرِ وَ كُلُّ شَيْ‏ءٍ فِيهَا لِشَأْنِهِ مُعَدٌّ وَ الْإِنْسَانُ كَالْمَلِكِ ذَلِكَ الْبَيْتِ وَ الْمُخَوَّلِ جَمِيعَ مَا فِيهِ وَ ضُرُوبُ النَّبَاتِ مُهَيَّأَةٌ لِمَآرِبِهِ وَ صُنُوفُ الْحَيَوَانِ مَصْرُوفَةٌ فِي مَصَالِحِهِ وَ مَنَافِعِهِ فَفِي هَذَا دَلَالَةٌ وَاضِحَةٌ عَلَى أَنَّ الْعَالَمَ مَخْلُوقٌ بِتَقْدِيرٍ وَ حِكْمَةٍ وَ نِظَامٍ وَ مُلَائَمَةٍ وَ أَنَّ الْخَالِقَ لَهُ وَاحِدٌ وَ هُوَ الَّذِي أَلَّفَهُ وَ نَظَّمَهُ بَعْضاً إِلَى بَعْضٍ جَلَّ قُدْسُهُ وَ تَعَالَى جَدُّهُ وَ كَرُمَ وَجْهُهُ وَ لَا إِلَهَ غَيْرُهُ تَعَالَى عَمَّا يَقُولُ الْجَاحِدُونَ وَ جَلَّ وَ عَظُمَ عَمَّا يَنْتَحِلُهُ الْمُلْحِدُونَ‏
ترجمه: پس حضرت فرمود كه: اى مفضل! اول عبرتها و دليلها بر صانع عالم تعالى شأنه، تهيّه و نظام اين عالم است و تأليف اجزاء آن و نسق آن بر وجه كمال زيرا كه اگر تأمل كنى در عالم به فكر خود و تميز كنى به عقل خود، خواهى يافت اين عالم را مانند سرائى كه بنا كرده‏اند و هر چه بندگان خدا را به آن احتياج است مهيّا كرده‏اند، پس آسمان‏ رفيع مانند سقف اين خانه است و زمين وسيع مانند بساطى است كه براى ايشان گسترانده‏اند و ستاره‏ها [ئى‏] كه به حسن انتظام بر هم چيده‏اند مانند چراغها است كه بر اين طاق مقرنس آويخته‏اند و جواهر كه در جبال و تلال مخزون است مانند ذخيره‏ها است كه براى ايشان مهيّا ساخته‏اند، و هر چيزى را براى مصلحتى قرار داده. و انسان به منزله كسى است كه اين خانه را به او بخشيده‏اند و آنچه در آن هست به او واگذاشته‏اند، و انواع نباتات را براى او مقرر داشته‏اند، و انواع حيوانات را به جهت مصالح او آفريده‏اند.
پس اين انتظام امور و اتّساق احوال، دليل واضح است بر آن كه عالم مخلوق است به تقدير و حكمت و نظام و مصلحت و آن كه خالق همه يكى است كه اين اصناف مخلوقات را با يك ديگر الفت داده و بعضى را به بعضى مربوط و محتاج گردانيده- جلّ قدسه، و تعالى جده، و كرم وجهه، و لا إله غيره، تعالى عمّا يقول الجاحدون و جلّ و عظم عمّا ينتحله الملحدون.