نمایش نسخه قابل چاپ
+قال الصادق عليه السّلام: رحم اللَّه شيعتنا خلقوا من فاضل طينتنا و عجنوا بماء ولايتنا يحزنون لحزننا و يفرحون لفرحنا.امام صادق عليه السلام فرمود: خدا رحمت كند شيعيان ما را كه از زيادى گل ما بوجود آمده و با آب ولايت (و محبّت) ما خمير شدهاند، در غم ما غمگين و در شادى ما شادمانند.(الحكم الزاهرة با ترجمه انصارى - ص 467)
امام زمان علیه السلام میفرماید:هیچ*یک از شیعیان ما بیمار نمی*شود مگر اینکه ما هم به خاطر بیماری او، بیمار می*شویم. از شادی او شاد می*شویم و از غم او غمگین، هیچکدام از شیعیان ما هر جا که باشند -در شرق یا غرب زمین- از ما پنهان نیستند..بحارالانوار، ج65، ص167
حال چگونه باید شاد شویم و شادی کنیم که امام زمان علیه السلام هم از شادی های ما شاد شود؟؟؟؟؟؟؟.....
حال که می دانیم امام زمان از غم ما غمگین میشوند چگونه باشیم که باعث غم ارباب نشویم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟.....
واقعا سئوال خوبیهنقل قول:
نوشته اصلی توسط ABASS
بهتره این سئوال اینطوری مطرح کنیم مومنی که با شادی اون امام زمان شاد می شه چگونه شادی می کنه؟؟؟؟
- امام صادق (ع) فرموده اند : که خداوند به داود پیغمبر وحی فرستاد ای داود به وجود من شادی کن و از یاد من لذت ببر و با مناجات من متنعم باش.
منبع : امالی صدوق ، ص118
- امام صادق (ع) فرموده اند : شایسته است مسلمان عاقل ساعتی از روز خود را برای کارهایی که بین او خداوند انجام می گیرد اختصاص دهد و ساعتی برادران ایمانی و دوستان خود را ملاقات کند و در امور معنوی و اخروی با آنان گفتگو نماید و ساعتی نفس خود را با لذائذ و مشتهیاتش که گناه نباشد آزاد بگذارد و این ساعت لذت ، آدمی را در انجام وظائف دوساعت دیگر کمک می کند.
منبع : کافی 5 ، ص87
- رسول اکرم (ص) در وصایای خود به حضرت علی (ع) فرموده : سزاوار نیست انسان عاقل به سفر برود مگر برای سه منظور یا برای تجارت و تحصیل درآمد و اصلاح معاش یا برای نیل به کمالات معنوی و تعالی روح و ذخیره ی معاد یا برای تفریح و تفرّج و جلب لذائذ مباح.
منبع : وسائل 3 ، ص177
- امام باقر (ع) فرموده اند: انس مطبوع و لذّت بخش مردان با ایمان در سه چیز است : بهره مندی از زنان و شرکت در بزم دوستان و برادران و خلوت کردن با خداوند در نماز شب.
منبع : سفینه 2 ، لها،ص519
بهترین کارها نزد خداوند،شاد کردن مومنان است (پیامبر اکرم ص )
در بهشت سرایی است که به آن"شادی سرا"گفته می شود و تنها کسی وارد آن می شود که ایتام مومنان را شاد سازد (پیامبر اکرم ص )
بوی خوش،عسل و نگریستن به سبزه شادی می آورد(پیامبر اکرم ص )
هر که روز عاشورا،روز سوگواری و اندوه و گریه اش باشد خداوند عزوجل روز قیامت را روز شادی و سرور او قرار دهد (امام رضا ع )
امام صادق عليه السلام : إن أحبَبتَ أن يَزيدَ اللَّهُ تَعالى في عُمُرِكَ فَسُرَّ أبَوَيكَ .
اگر دوست دارى كه خداوند، عمرت را بيفزايد، پدر و مادر خويش را شادمان كن .
بحارالأنوار : ج ۷۴ ص ۸۱ ح ۸۴
پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : إنّي وإن داعَبتُكُم فَإِنّي لا أقولُ إلّا حَقّاً
اگر چه با شما شوخى مىكنم ، ليكن هيچ گاه جز حق نمىگويم
كنزالعمّال : ج ۳ ص ۶۴۸ ح ۸۳۲۱
إنّي لَأَمزَحُ ، ولا أقولُ إلّا حَقّاً
من شوخى مىكنم؛ ولى جز حق بر زبان نمىآورم
همان، حدیث ۸۳۲۰
امام رضا عليه السلام :
يَابنَ شَبيبٍ ، إن سَرَّكَ أن تَكونَ مَعَنا فِي الدَّرَجاتِ العُلى مِنَ الجِنانِ ، فَاحزَن لِحُزنِنا وَافرَح لِفَرَحِنا
اى پسر شبيب ! اگر خوشحال مىشوى كه با ما در درجههاى عالى بهشت باشى ، براى اندوه ما اندوهناك و براى شادمانى ما شادمان باش
عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۱ ص ۳۰۰ ح ۵۸ ، الأمالي للصدوق : ص ۱۹۳ ح ۲۰۲ ، الإقبال : ج ۳ ص ۳۰ كلّها عن الريّان بن شبيب ، بحارالأنوار : ج ۴۴ ص ۲۸۶ ح ۲۳
الإمام الباقر عليه السلام :إنَّ العَبدَ لَيَكونُ لَهُ عِندَ اللَّهِ الدَّرَجَةُ السَّنِيَّةُ العَظيمَةُ الشَّريفَةُ ، فَيَبتَليهِ بِالبَلاءِ لِكَي يَنالَ تِلكَ الدَّرَجَةَ ، فَيَعدو إلَيهِ النّاسُ أفواجاً يُعَزّونَهُ ويَتَوَجَّعونَ لَهُ مِمّا أصابَهُ ، ولَو عَلِموا ما آتاهُ اللَّهُ مِن تِلكَ الدَّرَجَةَ لَم يَتَوَجَّع لَهُ أحَدٌ ، ولم يُعَزِّهِ أحَدٌ .
وإنَّ العَبدَ لَيَبتَليهِ اللَّهُ بِالشَّيءِ لِيوقفَ بِهِ آخِرَتهُ ، فَيَعدو إلَيهُ أفواجٌ يُهَنِّؤونَهُ ويَفرَحونَ لَهُ لِما اُوتِيَ فِي الدُّنيا ، ولَو يَعلَمونَ ما اُوتِيَ لَهُ(1) مِن آخِرَتِهِ لَم يُهَنِّئهُ أحَدٌ ولَم يَفرَح .
(1) أي ما اُوتي له من سوء العذاب وما زُوي عنه من حسن الثواب .
امام باقر عليه السلام :همانا براى بندهاى در نزد خداوند، درجهاى ارجمند و بزرگ و باشرافتْ در نظر گرفته مىشود. پس او را با گرفتارىاى مىآزمايد تا بدان درجه نايل آيد . مردم، دسته دسته براى تسليت و همدردى در مصيبتى كه به وى رسيده، به نزدش مىشتابند ، وانگهى اگر از درجهاى كه خدا به او عطا كرده باخبر بودند، كسى با او همدردى نمىكرد و تسليت نمىگفت . همانا بندهاى را خداوند با چيزى مىآزمايد تا با آن، او را از كمال آخرتى باز دارد . پس مردم، دسته دسته براى شادباش گفتن نزد او مىشتابند و از آنچه در دنيا به وى داده شده اظهار شادمانى مىكنند كه اگر از آنچه در آخرت گرفتارش مىشود باخبر بودند ، كسى به او تبريك نمىگفت و شادى نمىكرد .
مشكاة الأنوار : ص ۵۰۴ ح ۱۶۹۰ وراجع : التمحيص : ص ۵۸ ح ۱۲۰ .
امام على عليه السلام :
سُرورُ المؤمِنِ بِطاعَةِ رَبِّهِ ، وحُزنُهُ عَلى ذَنبِهِ
شادى مؤمن ، به فرمانبرى پروردگارش و اندوه او به گناه خود است .
غررالحكم : ج ۴ ص ۱۳۶ ح ۵۵۹۴ ، عيون الحكم والمواعظ : ص ۲۸۶ ح ۵۱۶۴
امام صادق عليه السلام :
كَم مِمَّن كَثُرَ ضِحكُهُ لاعِباً يَكثُرُ يَومَ القِيامَةِ بُكاؤُهُ ، وكَم مِمَّن كَثُرَ بُكاؤُهُ عَلى ذَنبِهِ خائِفاً يَكثُرُ يَومَ القِيامَةِ فِي الجَنَّةِ سُرورُهُ وضِحكُهُ
چه بسا كسانى كه بيهوده بسيار مىخندند و در روز رستاخيز، بسيار مىگريند و چه بسيار كسانى كه بر گناهان خويش فراوان مىگريند و ترسانند ؛ امّا در روز قيامت ، در بهشت، بسيار شادمان و خندان اند
عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۲ ص ۳ ح ۶ عن أحمد بن الحسن الحسيني عن الإمام الرضا عن أبيه عليهما السلام ، بحارالأنوار : ج ۷۶ ص ۵۹ ح ۷
در روایت ذیل چند معیار برای شاد بودن و جلوگیری از حزن ارائه شده است:
امام باقر عليه السلام :
دَخَلَ مُحَمَّدُ بنُ مُسلِمِ بنِ شِهابٍ الزُّهرِيُّ عَلى عَلِيِّ بنِ الحُسَينِ عليهما السلام وهُوَ كَئيبٌ حَزينٌ ، فَقالَ لَهُ زَينُ العابِدينَ عليه السلام : ما بالُكَ مَغموماً ؟ قالَ : يَابنَ رَسولِ اللّهِ ، غُمومٌ وهُمومٌ تَتَوالى عَلَيَّ؛ لِمَا امتُحِنتُ بِهِ مِن جِهَةِ حُسّادِ نِعمَتي وَالطّامِعينَ فِيَّ ، ومِمَّن أرجوهُ ومِمَّن أحسَنتُ إلَيهِ ، فَيَخلُفُ ظَنّي .
فَقالَ لَهُ عَلِيُّ بنُ الحُسيَنِ عليه السلام : اِحفَظ عَلَيكَ لِسانَكَ ؛ تَملِك بِهِ إخوانَكَ .
قالَ الزُّهرِيُّ : يَابنَ رَسولِ اللَّهِ ، إنّي اُحسِنُ إلَيهِم بِما يَبدُرُ مِن كَلامي .
قالَ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ عليه السلام : هَيهاتَ هيهاتَ ! إيّاكَ أن تُعجَبَ مِن نَفسِكَ بِذلِكَ ، وإيّاكَ أن تَتَكَلَّمَ بِما يَسبِقُ إلَى القُلوبِ إنكارُهُ وإن كانَ عِندَكَ اعتِذارُهُ؛ فَلَيسَ كُلُّ مَن تُسمِعُهُ نُكراً يُمكِنُكَ أن توسِعَهُ عُذراً .
ثُمَّ قالَ : يا زُهرِيُّ ، مَن لَم يَكُن عَقلُهُ مِن أكمَلِ ما فيهِ كانَ هَلاكُهُ مِن أيسَرِ ما فيهِ .
ثُمَّ قالَ : يا زُهرِيُّ ، أما عَلَيكَ أن تَجعَلَ المُسلِمينَ مِنكَ بِمَنزِلَةِ أهلِ بَيتِكَ ؛ فَتَجعَلَ كَبيرَهُم مِنكَ بِمَنزِلَةِ والِدِكَ ، و تَجعَلَ صَغيرَهُم مِنكَ بِمَنزِلَةِ ولَدِكَ ، وتَجعَلَ تِربَكَ مِنهُم بِمَنزِلَةِ أخيكَ ! فَأَيُّ هؤُلاءِ تُحِبُّ أن تَظلِمَ ؟ ! وأيُّ هؤُلاءِ تُحِبُّ أن تَدعُوَ عَلَيهِ ؟ ! وأيُّ هؤُلاءِ تُحِبُّ أن تَهتِكَ سِترَهُ ؟ ! وإن عَرَضَ لَكَ إبليسُ - لَعَنَهُ اللَّهُ - بِأَنَّ لَكَ فَضلاً عَلى أحَدٍ مِن أهلِ القِبلَةِ ، فَانظُر؛ إن كانَ أكبَرَ مِنكَ فَقُل : قَد سَبَقَنِي بِالإِيمانِ وَالعَمَلِ الصّالِحِ فَهُوَ خَيرٌ مِنّي ، وإن كانَ أصغَرَ مِنكَ فَقُل : قد سَبَقتُهُ بِالمَعاصي وَالذُّنوبِ فَهُوَ خَيرٌ مِنّي ، وإن كانَ تِربَكَ فَقُل : أنَا عَلى يَقينٍ مِن ذَنبي وفي شَكٍّ مِن أمرِهِ ، فَما لي أدَعُ يَقيني لِشَكّي ، وإن رَأَيتَ المُسلِمينَ يُعَظِّمونَكَ ويُوَقِّرونَكَ ويُبَجِّلونَكَ فَقُل : هذا فَضلٌ أخَذوا بِهِ ، وإن رَأَيتَ مِنهُم جَفاءً وَانقِباضاً عَنكَ فَقُل : هذا لِذَنبٍ أحدَثتُهُ؛ فَإِنَّكَ إذا فَعَلتَ ذلِكَ سَهَّلَ اللَّه عَلَيكَ عَيشَكَ ، وكَثُرَ أصدِقاؤُكَ ، وقَلَّ أعداؤُكَ ، وفَرِحتَ بِما يَكونُ مِن بِرِّهِم ، ولَم تَأسَف عَلى ما يَكونُ مِن جَفائِهِم .
وَاعلَم أنَّ أكرَمَ النّاسِ عَلَى النّاسِ مَن كانَ خَيرُهُ عَلَيهِم فائِضاً ، وكانَ عَنهُم مُستَغنِياً مُتَعَفِّفاً . وأكرَمَ النّاسِ بَعدَهُ عَلَيهِم مَن كانَ عَنهُم مُتَعَفِّفاً وإن كانَ إلَيهِم مُحتاجاً ؛ فَإِنَّما أهلُ الدُّنيا يَعشَقونَ الأَموالَ ، فَمَن لَم يُزاحِمهُم فيما يَعشَقونَهُ كَرُمَ عَلَيهِم ، ومَن لَم يَزاحِمهُم فيها ومَكَّنَهُم مِن بَعضِها كانَ أعَزَّ عَلَيهِم وأكرَمَ .
محمّد بن مسلم بن شهاب زُهرى ، افسردهدل و اندوهناك، نزد زين العابدين عليه السلام آمد . زين العابدين عليه السلام به او فرمود : «چرا اندوهگينى؟».
گفت : اى زاده پيامبر خدا! غم و غصههايى پى در پى بر من وارد مىشوند ؛ چه اين كه از كسانى كه به نعمتهاى من حسادت مىورزند و به ديده طمع در من مىنگرند در رنج و محنت ام ؛ كسانى كه به آنان اميد دارم و نيز كسانى كه به آنان خوبى مىكنم ، امّا گمانم به خطا مىرود [و اميدم از آنان نااميد مىشود] .
زين العابدين عليه السلام به او فرمود : «زبانت را نگه دار، تا برادرانت را از آنِ خود سازى» .
زُهرى گفت : اى زاده پيامبر خدا! من با سخنان خود ، به آنان نيكى مىكنم .
زين العابدين عليه السلام فرمود : «هرگز، هرگز ! مبادا براى اين كار ، گرفتار خودشيفتگى گردى ! نكند چيزى بر زبان آورى كه احساس نادرستىِ آن، زودتر بر دلها نشيند ، گرچه بتوانى براى آن توجيهى ارائه كنى . چنين نيست كه به هر كس كه سخن غريبى بگويى ، بتوانى عذرت را نيز به گوش وى برسانى» .
سپس فرمود : «اى زُهرى ! هر كس كه خردش، كاملترين ويژگى او نباشد ، نابودىاش، آسانترين خصوصيت او خواهد بود» .
سپس فرمود : «اى زُهرى ! چه اشكالى دارد كه مسلمانان را چون خانوادهات بشمارى و بزرگشان را در جايگاه پدرت بدانى و كوچكشان را در جايگاه فرزندت و همسالت را به منزلت برادرت ؟ حال به كدام يك از اينان دوست دارى ستم كنى ؟ كدام يك از اينان را دوست دارى نفرين كنى ؟ آبروى كدام يك از اينان را دوست دارى بريزى ؟ اگر هم ابليس - كه نفرين خدا بر او باد - در تو اين پندار را پديد آورد كه تو بر يكى از اهل قبله برترى دارى ، بنگر كه اگر وى بزرگتر از تو بود، بگو : پيش از من ايمان آورده و عمل صالح انجام داده است . پس بهتر از من است . اگر كوچكتر از تو بود ، بگو : من پيش از او به گناهان و معصيتها روى آوردم . پس او بهتر از من است و اگر همسالت بود ، بگو : من نسبت به گناه خود ، يقين دارم و در باره او ترديد دارم . پس چرا يقينم را به خاطر شك خود ، رها كنم ؟ اگر ديدى مسلمانان به تو حرمت مىنهند ، بزرگت مىشمارند و گرامىات مىدارند ، بگو : اين فضيلتى است كه آنان به چنگ آوردهاند و اگر از آنان درشتى و روىگردانى از خودت را ديدى ، بگو : اين به سبب گناهى است كه از من سر زده است . اگر چنين كنى ، خداوند، زندگى را بر تو آسان مىكند ، دوستانت فراوان مىگردند ، دشمنانت اندك مىشوند و از نيكى مردم ، شادمان مىگردى و از درشتى و جفايشان اندوهگين نمىشوى .
اين را بدان كه گرامىترينِ مردم نزد آنان ، كسى است كه خيرش به آنان برسد و خود از آنان بىنياز باشد و از درخواست چيزى خوددارى كند . پس از او ، گرامىترينِ مردم نزدشان ، كسى است كه از درخواست كردنْ خوددارى كند ، گرچه بدانها نيازمند باشد . در حقيقت ، اهل دنيا دلبسته اموال خويش اند و هركه مزاحم دلبستگىشان نشود ، نزدشان گرامى است و اگر مزاحم اموالشان نشود و حتّى چيزى بر امكاناتشان بيفزايد ، عزيزتر و گرامىتر خواهد بود» .
الاحتجاج : ج ۲ ص ۱۵۷ ح ۱۹۱ ، تنبيه الخواطر : ج ۲ ص ۹۳ ، التفسير المنسوب إلى الإمام العسكري عليه السلام : ص ۲۵ ح ۸ ، بحارالأنوار : ج ۷۱ ص ۲۲۹ ح ۶
الحُزنُ عَلى مَصائِبِ أهلِ البَيتِامام على عليه السلام :
اندوه بر مصيبتهاى اهل بيت
إنَّ اللَّهَ تَعالَى اطّلَعَ إلَى الأَرضِ فَاختارَنا ، وَاختارَ لَنا شيعَةً يَنصُرونَنا ، ويَفرَحونَ لِفَرَحِنا ويَحزَنونَ لِحُزنِنا ، ويَبذُلونَ أموالَهُم وأَنفُسَهُم فينا ، اُولئِكَ مِنّا وإلَينا
خداوند متعال به زمين نگريست و ما را انتخاب كرد و براى ما پيروانى برگزيد كه يارىمان كنند و از شادى ما ، شادمان شوند و از اندوه ما اندوهناك ، و در راه ما جان و مال خود را نثار سازند . آنان از مايند و رو به سوى ما دارند .
الخصال : ص ۶۳۵ عن محمّد بن مسلم عن الإمام الصادق عن آبائه عليهم السلام ، جامع الأخبار : ص ۵۰۸ ح ۱۴۱۰ بزيادة «معادهم» قبل «الينا» ، غررالحكم : ج ۲ ص ۵۴۹ ح ۳۵۵۴ ، عيون الحكم والمواعظ : ص ۱۵۲ ح ۳۳۴۰ ، بحارالأنوار : ج ۴۴ ص ۲۸۷ ح ۲۶
امام رضا عليه السلام :
مَن تَرَكَ السَّعيَ في حَوائِجِهِ يَومَ عاشورا ، قَضَى اللَّهُ لَهُ حَوائِجَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ ، ومَن كانَ يَومُ عاشورا يَومَ مُصيبَتِهِ وحُزنِهِ وبُكائِهِ ، يَجعَلُ اللَّهُ عزّ وجلّ يَومَ القِيامَةِ يَومَ فَرَحِهِ وسُرورِهِ ، وقَرَّت بِنا فِي الجِنانِ عَينُهُ .
هر كس در روز عاشورا ، تلاش و كوشش براى برآوردن نيازهايش را رها كند ، خداوند، نيازهاى دنيايى و آخرتىِ او را برآورده مىسازد ، و هر كس عاشورا ، روز ماتم و اندوه و گريهاش باشد ، خداوند، قيامت را روزِ شادى و خوشحالىاش قرار مىدهد و چشمش در بهشت به ما روشن مىشود .
عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۱ ص ۲۹۹ ح ۵۷ ، علل الشرائع : ص ۲۲۷ ح ۲ ، الأمالي للصدوق : ص ۱۹۱ ح ۲۰۱ كلّها عن الحسن بن فضّال ، الإقبال : ج ۳ ص ۸۱ ، روضة الواعظين : ص ۱۸۷ ، بحارالأنوار : ج ۴۴ ص ۲۸۴ ح ۱۸
بسیاری از مطالبی که بنده دارم نقل میکنم از کتاب الگوي شادي از نگاه قرآن و حديث نوشته محمد محمدی ری شهری
انتشارات دارالحدیث قم هستش.
که البته برخی مطالبش (روایات) برای بنده قابل استفاده هست، نه کل کتاب.
جهت مطالعه میتونید به آدرس زیر مراجعه کنید:
http://www.hadith.net/n144-e9983-p1.html