اشتباه نکن!!!علی اکبر خیلی بهتر از منه
حضرت علي اکبر (ع)، فرزند حسين بن علي بن ابيطالب(ع) و ليلي بنت ابي مرة بن عروة بن مسعود ثقفي در اوايل خلافت عثمان بن عفان، يازدهم شعبان سال 33 هجري قمري در مدينه به دنيا آمد و در سن 28 سالگي در کربلا به شهادت رسيد.
از نظر وجاهت و زيبايي، ملاحت و دلربايي، شبيه*ترين مردم به رسول خدا (ص) بود. همچنين داراي صورت و سيرتى جذاب و طبع بلند، منظره مليح، داراى ادب و تربيت بى*نظير، و پيوسته با خضوع و خشوع و با صلابت و بزرگوار بود.
علي اکبر همچنين داراي صداي خوشي بود، به گونه*اي که گاهي كه اباعبداللّه الحسين(ع) براي صوت قرآن جدّ عزيزش دلتنگ ميشد، به علي ميفرمود: «علي جان! برايم قرآن بخوان تا از آن لذت و بهره برم.»
او در ويژگى*هاى معنوى و فضايل علمى و اخلاقي، رشد جسمى و اجتماعى و کمالات روحى و مناقب نفسانى و سجاياى ملکوتى در ميان تمام بنى*هاشم و ياران پدر بزرگوارش امام حسين بن علي(ع) کم نظير بود. اين روحيه قوي و صفات شايسته، چنان ابهت و عظمت به علي اكبر داده بود كه افزون بر دوستان، دشمنان اهل بيت نيز به برتريهايش اعتقاد و اعتماد داشتند و اعتراف ميكردند.
روزي معاويه از اطرافيانش پرسيد: چه كسي در اين زمان براي خلافت مسلمانان بر ديگران برتري دارد و براي حكمراني بر مردم از ديگران سزاوارتر است؟ اطرافيان متملق به ستايش خليفه پرداختند و او را لايق اين منصب معرفي كردند. ولي معاويه گفت: نه چنين نيست؛ «اولي الناس بهذا الامرعلي بن الحسين بن علي، جدّه رسول اللّه و فيه شجاعة بنيهاشم و سخاه بني اميه و رهو ثقيف»: شايستهترين افراد براي امر حكومت، علي اكبر فرزند حسين است كه جدّش رسول خداست و شجاعت بنيهاشم، سخاوت بني*اميه و زيبايي قبيله ثقيف را در خود جمع كرده است.
شجاعت و دلاورى على اكبر و رزم آورى و بصيرت دينى و سياسى او، در سفر كربلا به ويژه در روز عاشورا تجلى كرد. از ميان خاندان هاشمي، نخستين كسي كه در كارزار كربلا به ميدان شتافت، علي اكبر بود. همچنين زماني که امام حسين بن علي(ع) از منزلگاه «قصر بنى مقاتل» گذشت و خوابي به او دست داد و پس از بيدارى «انا لله و انا اليه راجعون» گفت و خداوند را حمد کرد. وقتي على اكبر سبب اين حمد و استرجاع را پرسيد، حضرت فرمود: در خواب ديدم سوارى مىگويد: اين كاروان به سوى مرگ مىرود. علي اکبر پرسيد: مگر ما بر حق نيستيم؟ امام فرمود: چرا. علي اکبر عرض کرد: فاننا اذن لا نبالى ان نموت محقين؛ پس باكى از مرگ در راه حق نداريم.
در پايان خوب است راجع به اين*که آيا حضرت على اکبر(ع) داراى خانواده و فرزندانى بوده است يا نه، مطلبي گفته شود که با توجه به زيارتنامه*هاي حضرت به نظر مي*رسد که ايشان نيز داراي اهل و عيال بوده*اند.
زيارت نامه ايشان عبارت است از: صلى الله عليک و على عترتک و اهل بيتک و آبائک و ابنائک. همچنين سفارش امام صادق (ع) به ابو حمزه ثمالى که فرمود: چون به قبر حضرت رسيدي، ضع خدک على القبر! و قل: صلى الله عليک يا ابا الحسن! که با توجه به اين فراز، ايشان فرزندى به نام حسن داشته است.
به علاوه بنا بر برخى روايات، نظير روايت «احمد بن نصر بزنطي»، حضرت على اکبر(ع)، ام ولد (کنيز) داشته است و از او صاحب فرزند بوده است.
هرچند برخى از علماى انساب تصريح کرده*اند که از آن بزرگوار اولادى نمانده و نسل امام حسين (ع) تنها از طريق امام چهارم حضرت سجاد(ع) ادامه پيدا کرده است.
