بازكاوي تاريخ و آموزه‌هاي آيين زرتشت

بازكاوي تاريخ و آموزه*هاي آيين زرتشت


نويسنده: رسول رضوي

در ميان فلات پامير و فلات آناتولي، فلاتي وجود دارد كه از شمال به درياي خزر و از جنوب به خليج فارس و درياي عمان منتهي مي*شود. اين فلات پل ارتباطي غرب و شرق و يگانه راه تعامل تمدن*هاي باستاني بين*النهرين، مصر و يونان با تمدن*هاي چين و هند بوده است. آثار به جامانده از برخي ساكنين بومي غرب اين منطقه كه در كوه*هاي زاگرس و منطقه خوزستان تمدني، به نام «اوراتور» و «كيلام» به وجود آورده بودند، نشان مي*دهد اينان در باورهاي خود، تحت تأثير اديان بين*النهرين بوده و معابد و مراسمي همانند معابد و مراسم ديني تمدن*هاي سومر، بابل و آشور داشته*اند. «زيگورات» چغازنبيل كه آثارش از دل*تپه*هاي نزديك شوش بيرون آورده شده ، شدت اين تأثيرپذيري در معماري معابد كيلامي را نشان مي*دهد. اين نوع از ارتباط و پيوستگي بين ساكنين فلات ياد شده و بين*النهرين بعد از مهاجرت آريايي*ها در سمت شمال شرقي به اين فلات از بين رفت و تازه*واردان كه با ورود خود، فرهنگ و رسوم جديدي را به ارمغان آورده بودند، علاوه بر قلع و قمع ساكنين بومي، نام اين منطقه را نيز به افتخار نام قبيله خود «ايران»، ناميدند.
اطلاعات ما درباره باورهاي ديني مهاجرين تازه وارد آريايي به فلات ايران چندان زياد نيست و آنچه از سوي برخي مستشرقين و با استناد به آثار ديني و باستاني باقي*مانده از نژاد هند و اروپايي ارائه شده، معرف نوعي طبيعت*پرستي و تعدد خدايان است. هرچند به نظر مي*رسد اين مطلب نتيجه مستقيم تجزيه و تحليل اطلاعات تاريخي نباشد و مستشرقين ياد شده بيشتر تحت تأثير فرضيه*هاي پيشيني و خودساخت خود بوده باشند.

بر اساس داده*هاي تاريخي، باورهاي ديني ساكنين فلات ايران از سه هزار سال قبل تا ورود اسلام به اين سرزمين با نام*هايي چون «آيين مغان»، «آيين مهرپرستي»، «آيين مجوس»، «آيين زرتشت»، «آيين زروان»، «آيين مزدك»، «آيين مانوي» و... شناخته مي*شده، ولي دانستن حد و مرز اين نام*ها و چگونگي ظهور، تطور، تكامل، سقوط و اضمحلال آنها در طول سده*هاي طولاني و دست يافتن به اصول و فروعشان، مهم*ترين چالش پژوهش*گران معاصر بوده است.
ما براي بازكاوي تاريخ باورهاي ديني ايرانيان قديم از دو منبع و مرجع مي*توانيم استفاده كنيم: اولين منبع، مربوط به اطلاعاتي مي*شود كه از آثار باستاني و كتيبه*هاي به جامانده از حكومت ماد و امپراطوري*هاي هخامنشي، اشكاني و ساساني به دست مي*آيد و با كمي خوش*بيني مي*توانيم كتابي كه امروزه به نام اوستا شناخته مي*شود و ساير كتاب*هاي اقماري آن را از زمره همين منابع به حساب آوريم.
دومين منبع، آثار نويسندگان باستاني تمدن*هاي غيرايراني، مثل تمدن يونان و روم و يا حتي نويسندگان و مورخين تمدن اسلامي است كه اطلاعات گران*بهايي از باورهاي ديني ايراني كهن به ما ارائه مي*دهند.
آنچه به صورت سنتي بين بيشتر محققين و پژوهشگران متداول شده، اين نظريه است كه آريايي*هاي ايراني همانند خويشاوندان هندي خود، باورهاي طبيعت*پرستانه*اي داشتند، ولي با ظهور پيامبري به نام «زرتشت» به سمت توحيد و يگانه*پرستي، گرايش پيدا كردند. بنابراين ساكنين ايران را بايد زرتشتي دانست كه «اوستا» كتاب مقدس آنها بوده و حتي مسلمانان، به هنگام ورود به فلات ايران به دليل همين كتاب آنها را از زمره اهل كتاب به حساب آوردند.
اين طرز تلقي كه باورهاي ديني زرتشتيان امروزي ايران و پارسيان هند را بازمانده باورهاي ديني ايران باستان مي*داند تمام اطلاعات تاريخي را بر اين فرضيه تطبيق داده و عرصه را بر ارائه نظريه*هاي نو و جديد، تنگ مي*كند.
تمام داده*هاي تاريخي كه از آثار ساختماني و كتيبه*هاي باستاني دوره ماد، هخامنشي، اشكاني و... به دست مي*آيد و همچنين گزارش*هاي مورخين يوناني و نويسندگان اسلامي با چنين پيش*فرضي تجزيه و تحليل مي*شود؛* ليكن اين نظريه با چندين چالش هم مواجه است و بايد به اين سئوال*ها پاسخ دهد كه:

1ـ* تاريخ دقيقي براي ظهور زرتشت به عنوان پيامبر آيين مزديسني، وجود ندارد. عده*اي تاريخ ظهور او را ششصد سال قبل از ميلاد و برخي شش هزار سال قبل از ميلاد دانسته*اند.
بنابراين نمي*توان گفت آريايي*ها از چه زماني با آيين زرتشت آشنا شده*اند و پنج هزار و چهارصد سال مدتي نيست كه بتوان آن را ناديده گرفت.
2ـ محل تولد زرتشت مردد بين آذربايجان، ري و افغانستان است و اگر تولد او را شش*هزار سال قبل از ميلاد و منطقه «آذربايجان» يا «ري» بدانيم ديگر نمي*توانيم بگوييم وي از نژاد آريا بوده و يا در ميان آريايي*هاي افغانستان به پايتختي بلخ به تبليغ آيين خود پرداخت؛ زيرا در آن زمان آريايي*ها هنوز به منطقه خراسان بزرگ و فلات ايران وارد نشده بودند.
3ـ در مورد زرتشت اطلاعات چنداني وجود ندارد و آنچه به دست ما رسيده بيشتر ساخته ذهن برخي نويسندگان زرتشتي در دوره اسلامي است كه سعي در ارائه چهر*ه*اي شبيه به چهره پيامبران بني*اسرائيل از زرتشت داشته*اند. در برخي از اين نوشته*ها مطالبي كه درباره تولد، كودكي، نوجواني، معجزات و... آورده شده، نوعي تقليد ناقص و ناپخته از زندگي پيامبراني چون حضرت ابراهيم، حضرت موسي و حضرت عيسي مي*باشد.
4ـ كتابي كه «اوستا» ناميده مي*شود به احتمال، بعد از ورود مسلمانان به ايران جمع*آوري شده تا اينان خود را اهل كتاب معرفي كنند، زيرا اولاً*: قديمي*ترين نسخه اوستا كه به خط «دبيره» نوشته شده مربوط به 1325 ميلادي مي*باشد، يعني حدود هفتصد سال پيش، كه در دانمارك نگهداري مي*شود. ثانياً:* اعراب كه زماني زير سلطه ساسانيان بودند و آنها را از نزديك مي*شناختند ايرانيان را صاحب كتاب نمي*شمردند و حتي به پيامبر اسلام و حضرت امير*المؤمنين علي(ع) اعتراض كردند كه چرا با آنها همانند اهل كتاب رفتار مي*كنند. بنابراين آريايي*هاي دوره ساساني كتاب شناخته شده*اي نداشتند و در برخي روايات تنها به اين نكته اشاره شده كه يكي از مشركين مكه، در برابر قرآن، قصه*هاي باستاني ايران را مي*خواند تا مردم را به سوي خود جلب نمايد.
ثالثاً: بر فرض در دوره ساساني كتابي به نام اوستا بوده الان دليلي در دست نيست كه كتاب اوستاي كنوني همان كتاب باشد.
4ـ حتي اگر باور كنيم كه اوستا كتاب مقدس زرتشتيان بوده باز اوستاپژوهان اعتراف مي*كنند كه تنها قسمتي از بخش گاتها به زرتشت تعلق دارد. و بقيه آن يا به دوران قبل از زرتشت باز مي*گردد يا به دوره بعد از زرتشت؛ * بنابراين نبايد اوستاي كنوني را كتاب مقدس زرتشت به حساب آورد.
حال با اين تشتت چند هزار ساله و غير مستند بودن كتاب اوستاي موجود، چگونه مي*توان ادعا كرد كه آيين زرتشت دين ايران باستان و اوستاي كنوني، كتاب مقدس آنان بوده است.

براي پاسخ به سئوال*هاي بالا و يافتن دين ايرانيان باستان مي*توان نظريه جديدي را مطرح كرد كه با متون و آثار تاريخي به جا مانده، تناسب و سنخيت بيشتري دارد و مي*تواند به عنوان نظريه*اي جديد مورد نقد و نظر قرار گيرد و انحصار نظريه قبلي را از بين ببرد.
بر اساس نظريه جديد دين عمومي ايرانيان كهن و به تعبير ديگر دين مادر در فلات ايران، «آيين مجوس»* بوده است كه در طول تاريخ تغيير و تحولات و شاخه*هاي متعددي پيدا كرده است. يكي از اين شاخه*ها «آيين زرتشت» بوده كه توسط زرتشت تبليغ مي*شده، ولي همين شاخه هم بعدها تغيير و تحولات فراواني به خود ديده و با به قدرت رسيدن دولت ساساني تنها قرائتي خاص از آيين زرتشت رسميت يافته و مورد حمايت اين دولت قرار گرفته است و زرتشتيان امروزي با كمي تغيير و تحول ادامه*دهندگان سنت زرتشتي* همان قرائت خاص هستند و نمي*توان آنها را نماينده آيين زرتشت كه از سوي زرتشت تبليغ مي*شده يا آيين مجوس كه دين عمومي و اصلي ساكنين فلات ايران بوده است به حساب آورد.
ادله اين نظريه را مي*توان در موارد ذيل، چنين خلاصه كرد:
1ـ* روايات اسلامي بين آيين مجوس و آيين زرتشت فرق مي*گذارند. به عنوان مثال امام صادق(ع) در پاسخ فردي كه سئوال مي*كند آيا «زرتشت»*پيامبر مجوس بوده، مي*فرمايد: «زرتشت در ميان مجوس با زمزمه آمد و ادعاي نبوت كرد و عده*اي از آنان به او ايمان آورده و عده*اي او را انكار كرده و بيرونش كردند تا اينكه در بيابان طعمه درندگان شد.»
در حالي كه در روايتي ديگر امام(ع) كشته شدن پيامبر مجوس و سوخته شدن كتابش را توسط مردم دانسته و نام او را جاماسب معرفي مي*كند و مي*فرمايد: «مجوس پيامبري داشت كه او را كشتند و كتابش را سوزاندند. او كتابي كه در پوست دوازده هزار گاو نوشته بود را به ميان آنان آورد و به او جاماسب گفته مي*شد. » بنابر مفاد اين حديث، مي*توان گفت كه نام مجوس از جاماست اخذ شده و اين كتاب ربطي به اوستاي فعلي نداشته و تطبيق اين روايت و احاديث همگون بر كتاب اوستايي كه ادعا شده در دوره هخامنشي، بوده و در حمله اسكندر سوخته ادعايي بي*دليل است.
3ـ از ميان نويسندگان اسلامي مؤلف «تاج العروس» به خوبي بين آيين مجوس و آيين زرتشت فرق گذاشته و مي*نويسد: «مجوس بر وزن صبور مردي بود كه گوش*هاي كوچك كه براي ملت مجوس ديني وضع كرد و مردم را به آن فرا خواند، به طوري كه بعضي*ها گمان كرده*اند آن «زردشت» فارسي نيست؛ زيرا زردشت بعد از ابراهيم بوده در صورتي كه مجوس دين قديم است و زردشت بعدها آن را تجديد كرده و تغييراتي داده است كلمه مجوس معرب «منج گوش» است»
از ميان مستشرقين هم برخي معتقد به دوگانگي بين آيين زرتشت با آيين اصلي ايرانيان كهن بوده*اند و معتقدند «تا اندازه*اي قطعي است كه يك دين مزدايي نه تنها پيش از زرتشت وجود داشته، بلكه دير زماني پس از او هم بي*آنكه برخوردي با ساختمان دين او داشته باشند، وجود داشته است من ميان دين مزدايي و دين زرتشت كه تنها پرداخت ويژه*اي از دين مزدايي است، جدايي مي*نهم.»

3ـ شاهان هخامنشي كه قدرت و حكومت خود را لطف و مشيت خداوند و نعمتي از سوي او مي*دانستند در كتيبه*هاي خود اشاره*اي به زرتشت و آيين او نمي*كنند و اثري از وجود اهريمن و امشاسپندان كه گويا از نوآوري*هاي زرتشت بوده به چشم نمي*خورد. همين امر باعث شده كه تقريباً اكثر پژوهش*گران اذعان كنند كه هخامنشيان زرتشتي نبودند و هردوت، متولد 484 قبل از ميلاد، كه گزارشي نسبتاً جامع از ايران ارائه مي*دهد، نامي از زرتشت و آيين زرتشتي نمي*برد. اين در حالي است كه هخامنشيان نه تنها خود موحد بودند، بلكه ارتباط تنگاتنگي با آيين يهوديت و پيروان آن داشتند. به عنوان مثال كوروش كه از سوي يهوديان «مسيح»* ناميده مي*شد در فرماني مي*نويسد: «من كوروش، پادشاه پارس، اعلام مي*دارم كه خداوند خداي آسمان*ها، تمام ممالك جهان را به من بخشيده است و به من امر فرموده است كه براي او در شهر اورشليم كه در يهودا است خانه*اي بسازم، بنابراين از تمام يهودياني كه در سرزمين من هستند، كساني كه بخواهند مي*توانند به آنجا بازگردند و خانه خداوند اسرائيل را در اورشليم بنا كنند، خداوند همراه ايشان باشد.»
اين ارتباط در دوره شاهان بعدي نيز ادامه پيدا كرد. حمايت بي*دريغ داريوش، خشايارشا و... كه قسمتي از آنها در عهد عتيق، يعني كتاب مقدس يهود، منعكس شده نشانگر رابطه ديني و مذهبي بين شاهان هخامنشي و آيين يهوديت است، در حالي كه در ميان آيين زرتشت و پيروان آن با آيين يهوديت چندان ارتباطي وجود ندارد.
همچنين نشانه*اي بر تقديس آتش و يا در دخمه گذاشتن مردگان به جاي دفن كردن در عصر هخامنشيان وجود ندارد. مقبره*هاي بجامانده از شاهان هخامنشي در تخت جمشيد، نقش رستم و پاسارگاد نشان مي*دهد كه آنان مردگان خود را دفن مي*كردند؛ در حالي كه تقديس آتش و برج خاموشان از اصول مهم و مناسك اصلي آيين زردشت است و به همين دليل از شاهان ساساني مقبره*اي بر جاي نمانده است.
4ـ شاهان اشكاني را نيز نمي*توان زرتشتي ناميد و وجود اسم «مهرداد» كه نام چندين شاه اشكاني بوده نشانه*اي از گرايش اين شاهان به آيين مهرپرستي است نه آيين زرتشت. هرچند در اين دوره هم ارتباط مردم ايران با آيين يهوديت ادامه داشته و منتظر ظهور مسيح اين قوم بوده*اند، چنانكه در انجيل متي به اين مطلب اشاره شده كه چند مجوس ستاره*شناس از مشرق زمين به اورشليم آمده پرسيدند كجاست آن كودكي كه بايد پادشاه يهود گردد...» شاهان اشكاني نيز مردگان خود را به خاك مي*سپردند و وقتي امپراطور روم از آديابن مي*گذشت دستور داد گورستان شاهان پارت را ويران سازند و استخوان*هاي مردگان را بيرون آورند.
ساسانيان نيز كه خود را مبلّغ آيين زرتشت مي*دانستند،* منكر گرايش اشكانيان به كيش زردشتي بودند و خودشان نه تنها رابطه*اي با يهوديان و مسيحيان اهل كتاب نداشتند، بلكه سخت*گيري*هايي نيز بر آنها اعمال مي*كردند؛ چنان*كه در تلمود اشاره شده كه اردشير اول يهود را از اعمال كيفرهاي سخت بر هم*دينان خود محروم ساخت. و در كتيبه كرتير به صراحت مي*نويسد: «... ولي اهريمن و ديوان را ضربت*ها و درد و رنج فراواني نصيب شد و آيين اهريمن و ديوان از كشور رخت بر بست و به دور افكنده شد و كاهنان يهود و بودايي و برهمنان و نزاريان و زنديكان از هم فروپاشيد و تصويرهاي خدايشان منهدم گشت و پرستش*گاه*هاي ديوان نابود شد و به جايگاه ايزدان بدل گشت ».
بنابراين آييني كه امروزه به نام زرتشت معروف شده، تنها قرائتي خاص و يا شعبه*اي از آيين زرتشتي است كه در زمان ساسانيان و به همت آنان رسميت يافت و خود اين آيين نيز هرچند در فلات ايران و در ميان پيروان آيين مجوس ظهور يافته بود تفاوت*هاي اساسي با آيين مجوس كه از سوي قرآن در رديف اديان داراي كتاب و در مقابل مشركين قرارگرفته، دارد. به خصوص بر آيين زرتشتي باقي مانده از عصر ساساني انتقادهاي جدي وارد است كه به برخي از آنها اشاره مي*شود:

ـ چندگانه پرستي و قديم بودن عالم: بر اساس برخي از سرودهاي گاتاها اهورامزدا مانند خداي متعال و برتر از همگان مورد پرستش قرار مي*گرفته، ولي اين ديدگاه بعدها تزلزل*يافته و نوعي چندگانه پرستي و تعدد قدما وارد اين آيين شده و امشاسپندان نيز در خور پرستش معرفي شدند. هرچند بعد از ورود اسلام به سرزمين ايران براي احياي دوباره توحيد در آيين زرتشت تلاش*هايي صورت گرفت، اما باز مي*توان آثاري از تعدد قدما در اين آيين را به دست آورد. چنانكه گفته*اند: «بهدنيان گويند اهرمن از زمان پديد آمد و هم ايشان گويند كه فرشتگان و آسمان*ها بوده و هستند و باشند» برخي معتقدند كه در اوستا به سه خدا اشاره شده چرا كه در فرهنگ زرتشتي موجودات به سه دسته تقسيم مي*شوند:
الف)* خودَاتا (خود آفريده و خود ساخته) برخي از ذوات طبيعت مثل مكان، زمان به معني زروان، روشني بي*پايان، تاريكي بي*كران، آسمان اعلي، خودآفريده هستند و خدايان اين آيين هستند.
ب) مزداداتا (آفريده مزدا) جهان مادي و جسماني، آنچه نيكو و براي انسان مفيد است توسط مزدا آفريده شده است.
ج) دَوَهَ داتا (آفريده اهريمن): موجودات زيان*بخش و پليد از قبيل مگس، مورچه، وزغ،* ملخ،* سرما، بيماري، ديوها و...
بنابراين خالق هستي اهورامزدا و اهريمن هستند كه اولي خوبي*ها و دومي بدي*ها را آفريده و اين همان ثنويت است، اما چون موجودات ديگري نيز خود آفريده مي*باشند، ثنويت به تثليث يا چند خدايي تبديل مي*شود. به همين دليل برخي اعتقاد دارند كه در آيين زرتشتي اهورامزدا و امشاسپندان در خور پرستش هستند كه همان تعدد در معبود مي*باشد.
2ـ پرستش طبيعت: مظاهر طبيعت همچون خورشيد و ماه و آتش در آيين زرتشت مورد نيايش قرار مي*گيرد؛ هرچند در برخي از متون اخير اين مظاهر به عنوان قبله نيايش معرفي مي*شوند.
3ـ* نژاد پرستي: هر چند برخي ادعا كرده*اند كه دعوت زرتشت فراگير و جهاني بوده و او همگان را به آيين خود دعوت مي*كرده، ولي شاهد تاريخي نشان مي*دهد كه همه پيروان آيين زرتشت، نژاد آريايي داشته و از ديگر نژادها كسي در جرگه پيروان زرتشتي در نيامده و همين نژادپرستي از عوامل مهم پيدايش نظام طبقاتي و ازدواج با محارم شده است. «كرتير» از بنيانگذاران زرتشتي ساساني در سنگ نوشته*اي كه از او باقي مانده مي*نويسد: «بسيار ازدواج*ها ميان محرمان برقرار نمودم »* از ديدگاه اين آيين جان ديگران ارزشي ندارد. به عنوان مثال پزشكي كه مي*خواهد عمل جراحي ياد بگيرد بايد اول روي ديوپرستان (غيرزرتشتي) آزمايش كند و اگر سه ديوپرست به دست او مرد، او ديگر نبايد بر مزداپرستان پزشكي كند.

4ـ* نظام طبقاتي: جامعه ساساني كه نماد جامعه مورد نظر آيين زرتشت بوده از چهار طبقه تشكيل شده بود: 1ـ آژون(روحانيان) 2ـ*ارتش تاران 3ـ كشاورزان 4ـ صنعتگران و هر طبقه*اي محدوديت*ها و امتيازهاي خود را به ارث مي*گذاشت و امكان ترقي از طبقه*اي به طبقه ديگر وجود نداشت علم و ثروت و قدرت در اختيار طبقه بالا بود و طبقات پايين امتيازي جز كار و بردگي نداشتند.
5ـ انحصارگرايي علمي:* يك از ويژگي*هاي جامعه زرتشتي ساساني انحصاري بودن آموزش در دست موبدان و طبقه كاهن بوده است، چنانكه گفته*اند: «موبد را بايد لغت پهلوي غير را نياموزد چه يزدان به زردشت گفته است كه اين علم را به فرزندان خود تعليم كن.»
6ـ حكومتي شدن دين: همان*گونه كه گذشت آيين زرتشت فعلي باقي*مانده قرائتي خاص از آيين زرتشت است كه از سوي ساسانيان تبليغ مي*شد و در حقيقت آييني دولتي بود و اردشير بابكان كه نگاهبان آتش بود بعد از برپايي آتشكده بزرگ شاهي منصب كاهني آن را بر عهده داشت و موبدان موبد،* شناخته مي*شد و در فهرست درباريان وي از موبدان موبد نامي نبود. به همين دليل كرتير در سنگ*نوشته خود با افتخار قلع و قمع پيروان ديگر اديان و مذاهب و برپايي آتشكده*ها را از افتخارات خود مي*شمارد، وي مي*گفته: «آنان (موبدان و شاهان) برادران يكديگرند از يك زهدان زاده شده*اند و هرگز از يكديگر جدا نمي*شوند» و نتيجه چنين امري دستوري شدن دين و احكام آن بود كه با صلاحديد شاه تغيير مي*يافت.
ـ غير عملي بودن احكام و مناسك اوستا: آموزه*هاي موجود در اوستا به خصوص احكام عملي كه در بخش ونديداد آمده بيشتر به مسائلي درباره تقدس سگ، احكام دفن مرده، زن حائض و... اشاره كرده كه به چند نمونه از آنها اشاره مي*شود:
لف) تقديس سگ: در ونديداد سگ از مقام بسيار بالايي برخوردار است و احكام زيادي را به خود اختصاص داده است. به عنوان مثال، هر كسي استخواني سخت و ناجويدني به سگ گله و خانگي بدهد مجازات «پشوتنو» را به دنبال دارد. همچنين اگر سگي را بترساند به گونه*اي كه در گودال افتاده و آسيبي ماندگار به او برسد، باز مجازات پشوتنو به دنبال دارد. اصطلاح پشوتنو به معني مرگ ارزان، گناه نابخشودني كه مرتكب آن با دادن تاوان بخشوده نمي*شود و در بعضي مواقع به معني گناهي كه مجازات آن دويست تازيانه «اَسپهه ـ* اَشترا» و دويست شلاق «سَرَوشو ـ چَرَن»* است. آمده است.
از ديگر احكام مربوط به سگ مجازات كسي است كه سگ آبي را بكشد، او براي جبران عمل خود بايد ده هزار بسته هيزم سخت خشك، ده هزار هيزم نرم خشك از چوب*هاي خوش بو، ده*هزار بَرْسمَ (شاخه*هاي تازه بريده شده) ده*هزار شير پاك و... را به روان سگ آبي بدهد بعد ده هزار مار، ده*هزار سگ*نماي (گربه)، ده هزار سنگ پشت، ده*هزار قورباغه*اي كه در خشكي زندگي مي*كند، ده*هزار مور دانه كش، ده*هزار مور گودال كن، ده هزار كرم خاكي، ده هزار مگس را كشته و ده هزار گودال ناپاك را پر كند و ده*ها كار ديگر كه هر كس از شنيدن آنها حيران مي*ماند. همچنين مجازات كسي كه پيكر مرده سگي را بر زمين بيندازد دو هزار ضربه شلاق است.

ب) احكام مربوط به زنان: در اصطلاح ونديداد كلمه «دشتان» به معني قاعدگي، عادت ماهانه زنان كاربرد دارد و احكام بسيار پيچيده و سختي به دنبال دارد، چنين زني بايد دور از ديگران و در «دشتانستان» كه جايي متروك و دور از آتش و آب و مردمان است ساكن شود. در ظرف**هاي فلزي كم*بها به او غذا مي*دهند لكن بايد غذاي كم بخورد تا نيرو نگيرد. بعد او را با گُميز(ادرار گاو) در دو گودال شستشو مي*كنند سپس در گودال سوم با آب شستشو مي*شود. و در تابستان بايد 200 مورچه بكشد و اگر زمستان بود بايد 200 حشره گزنده و آسيب*رسان را از بين ببرد. حال اگر زني بچه مرده به دنيا آورد بايد او را در آلونكي دور از آب و آتش و مردم حبس كرد او بايد 3 يا 6 يا 9 جام گميز«ادرار گاو نر» بنوشد تا رحم او پاك شود. بعد از آن مي*تواند شيرگرم ماديان يا گاو را بنوشد ولي نمي*تواند آب بنوشد تا 3 شب بايد به اين گونه بماند بعد از 3 شب تن و جامه خود را با گميز آميخته با خاكستر و آب در كنار 9 گودال بشويد بعد تا 9 شب بدين منوال تنها مي*ماند. بعد از آن تن و جامه خويش را با ادرار گاو و آب مي*شويد تا پاك شود.

ج) مجازات دفن مرده: از ديدگاه اوستا زمين پاك است و نبايد مرده را در آن دفن كرد؛ زيرا مرگ سلاح اهريمن است و موجب آلودگي امشاسپندان مي*شود. بلكه او را بايد در دخمه*اي گذاشت تا خوراك حيوانات مردار خوار شود. و مجازات كسي كه مرداري را در آب يا آتش بيفكند سنگين بوده، چنين كسي هرگز رستگار نشده و ديگر باره پاك نمي*شود و يا كسي كه پيكر مرده را نبسته و با مفرغ و سنگ در زمين استوار نكند 400 ضربه شلاق است كشيدن جامه بر روي مرده مجازات سنگيني دارد و اگر جامه چرمي بر همه تن مرده بكشد مجازات او دو هزار تازيانه خواهد بود. و هر كس مرده*اي يا لاشه سگي را در زمين دفن كند و يكسال در زمين بماند نيز دو هزار تازيانه است و اگر دو سال بماند ديگر بي*توبه خواهد بود و با جريمه و كفاره تطهير نمي*شود.
اگر كسي ناخواسته با مرده*اي برخورد كرد طريقه پاك شدن او اين است كه تن خود را سي بار با گميز(ادرار گاو نر) بشويد و با دست خود سي بار خود را بمالد و هزار قدم برود تا كسي صداي او را بشنود اگر نكرد يك سوم گناهش بخشيده مي*شود باز هزار قدم برود اگر كسي كمك نكرد دو سوم گناهش و بار سوم هم اگر كمك نكردند تمام گناهش بخشيده مي*شود. حال كسي اگر در حال دويدن به آب يا درخت كرده مجازاتش 800 ضربه شلاق است.
پسر مرده هم خانه*اي كه پدر در آن مرده را خراب مي*كند؛ زيرا خانه*اي كه كسي در آن مرده بدشگون است.
8ـ وجود واسطه بين خداوند و بندگان و بخشش گناهان از سوي كاهنان زرتشتي از ويژگي*هاي آيين زرتشتي است. در كتاب دبستان مذاهب مي*نويسد: «چون پسر پانزده ساله شود، دانا دستوري را به دستوري در پذيرد و بي*دستوري و مشورت او كاري نكند كه هيچ كوفه(ثوابي) بي*رضاي دستور، پسند دادار نيست و دستور را نزد يزدان پايه*اي است كه سه يك گناه تواند بخشد و دستور پيشوا و داناي امت زرتشت را گويند.» برخي از وظايف مهم موبدان عبارت بوده از شنيدن اعترافات، عفو گناهكاران و تعيين ميزان كفارات كه هر سه وظيفه، نشانگر وساطت بين خدا و بندگان و عدم دسترسي مستقيم به اهورامزدا مي*باشد. اين وساطت در عبادت و انجام فرائض كه ريشه در نژادپرستي و نظام طبقاتي جامعه زرتشي داشت باعث دوري مردم از آموزه*هاي آيين زرتشت شد و اين آيين در نهايت تبديل به وسيله*اي براي تثبيت قدرت شاهان و موبدان گشت

سلام
شما فرمودید:

نقل قول:

---

تفاوت*هاي اساسي با آيين مجوس كه از سوي قرآن در رديف اديان داراي كتاب و در مقابل مشركين قرارگرفته

---

در کجای قرآن صحبتی از دین ایران باستان آمده است؟
من می دانم این احکام مضحکی که ذکر کردید در هیچ کتابی منسوب به آیین زرتشت نیامده
متاسفانه شما اکثر مطالبتان در این فروم بدون سند است و هیچ نگاه حقیقت بینی این احکام مضحک را از زرتشتیان کنونی ایرانی مشاهده نکرده است شما می توانید به زرتشتیان مقیم تهران مشاهده کنید ببینید چگونه زندگی می کنند.لطفا با این مطالب بی اساس بار خود را سنگین نکنید :x

سلام دوست عصبانی :P :P :twisted: :twisted:

مجوس در قران بگرد پیدا می کنی همچنین در روایات بعد ادرسش اینجا بذار تا این نقص جبران شه :lol: :lol: :lol:

اقای نگاه حقیقت بین عصبانی

فهمیدیم که بچه تهرانی ---شوخیه ها دعوا را نندازی ---

اینکه عمل نمی کنن اشکال به خودشونه که چرا به کتابشون عمل نمی کنن یا قبولش ندارن که در این صورت چرا تبلیغش می کنن یا اونقدر خذعبل که قابل عمل نیست

باز این عمل نکردن که شما با چشم حقیقت بین دیدی رد بر اونهاست

:lol: :lol: :o