-
عشق!!!!!
نوع رابطه ما با اهل بیت (علیهم السلام)، برچه مبنایى است و بر چه مبنایى باید باشد؟ آیا مثل رابطه ملت و حاکم است؟ آیا رابطه علمى میان شاگرد و استاد است؟ آیا رابطه «محبت» و «مودت» و پیوند قلبى و درونى است، که هم کارسازتر و هم بادوامتر و ریشهدارتر است؟ قرآن کریم روى این رابطه، تاکید دارد و «مودت اهل بیت» را اجر رسالت پیامبر (ص) معرفى مىکند: (قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فى القربى) در روایات هم، مودت و ولایت، به عنوان یک «فرض» و ملاک قبول اعمال به حساب آمده است. تولاى شما فرض خدایى است قبول و رد آن مرز جدایى است هر آن کس را که در دین رسول است ولایت، مهر و امضاى قبول است دیانتبىشما کامل نگردد بجز با عشقتان دل، دل نگردد حتى اهل سنت هم طبق احادیثشان این نکته را قبول دارند و در شعر شافعى چنین آمده است: یا اهل بیت رسول الله حبکم فرض من الله فى القرآن انزله کفاکم من عظیم القدر انکم من لم یصل علیکم لا صلاة له اى خاندان پیامبر خدا! محبتشما فرض و واجب است که در قرآن آن را نازل فرموده است. در عظمت قدر شما همین بس که هرکس (در نماز) بر شما درود و صلوات نفرستد، نمازش صحیح نیست.» هرچه محبت و دلباختگى و ارتباط قلبى بیشتر باشد، تبعیت، همرنگى، همراهى و همدلى هم بیشتر خواهد شد. ایمان عاطفى به رهبرى، حتى در طاعت سیاسى و اجتماعى هم تاثیر مىگذارد و تبعیتى عاشقانه مىشود، نه صرفا تشکیلاتى و رسمى. از این رو، ارتباط شیعه با اهل بیت (علیهم السلام) را علاوه بر جنبههاى اعتقادى برمبناى علمى، احادیث و منابع دینى، باید عاطفى، روحى و احساسى قرار داد و «آگاهى عقلى» را با «عاطفه قلبى» درهم آمیخت و عقل و عشق را با هم پیوند زد. ایجاد محبت و عشق را باید از مراحل ساده، بسیط و عاطفى شروع کرد و در مراحل بعدى با بصیرت و شناختبیشتر، آن را تعمیق داد، تا آنجا که «حب»، جزء سرشت انسان گردد و «محبت اهل بیت»، جزء دین یک مسلمان و شیعه در آید و «هل الدین الا الحب»؟ براى این کار، باید زمینههاى روحى و آمادگیهاى قبلى افراد را در نظر گرفت، و الا محبت اهل بیتبه دلهاى غیر مستعد و غیر آماده نمىچسبد، آنچنان که کاشى به دیوار کاهگلى نمىچسبد. گاهى هم باید موانع را زدود، هم چنانکه در لحیمکارى، ابتدا با سنباده و مواد دیگر، چربیها، آلودگیها و جرمها را از محل مىزدایند، تا لحیم، بچسبد و جوش بخورد.
حال ما چگونه به اهل بیت محبت بورزیم؟
-
جواب سوالم؟
ما چگونه به اهل بیت لطف بورزیم؟و چگونه مورد لطف اهل یبت قرار بگیریم؟
-
یکی از محبان اهل بیت عدیّ بن حاتم طائی است.او و فرزندانش از سربازان ایثارگر و عاشق مولای متقیان علی(ع)بودند. سه پسر والا مقام او با نامهای طرفه، طریف و طارف، به خاطر اعتلای حق و نابودی باطل، جان شیرینشان را در جنگ صفین تقدیم راه خدا کردند.عدی پس از گذشت سالها از شهادت فرزندانش، روزی با معاویه برخورد میکند.معاویه برای آزار رساندن به او میپرسد: «این الطرفات؟»(طرفهها، یعنی فرزندانت کجا هستند؟)
عدی پاسخ میدهد:«در جنگ صفین، پیش روی حضرت علی(ع)به شهادت رسیدند.»
-علی در مورد تو انصاف را رعایت نکرد؟
-چرا؟
-زیرا فرزندان تو کشته شدند، اما فرزندان خود او باقی ماندند.
عدی پاسخ جانانهای میدهد و میگوید:«من انصاف را در مورد علی(ع)رعایت نکردم.»
معاویه از این پاسخ متحیر میشود و میپرسد:«چرا؟»
عدی که تمام شخصیت او محو در خصال مولای متقیان است، عاشقانه میگوید:«زیرا علی به شهادت رسید، اما من هنوز زندهام.»
در پاسخ به این سؤال که در فراق او چگونهای، میگوید:«چون مادری که جگرگوشهاش را در دامانش سربریده باشند
-
اولین و مهمترین راه ابراز محبت به اهل بیت، آگاهی از معرفت و کمالات و فضایل وجودی شخصیت آنهاست.زیرا محبتی که از طریق شناخت و معرفت به دست نیاید، یک محبت احساسی محض است.این نوع محبت، همانگونه که ممکن است خیلی سریع در قلب ایجاد شود، به همان ترتیب ممکن است خیلی سریع نیز از قلب زایل شود.به همین دلیل در روایات، یکی از وظایف مهم امت در برابر امام، معرفت نسبت به شخصیت امام است و گفتهاند، اگر کسی از دنیا برود، در حالی که نسبت به امام زمانش معرفت نداشته باشد، به سان کسی است که در زمان جاهلیت از دنیا رفته است؛ (38) یعنی قلبش به نور اسلام منور نشده است.
حال این پرسش مطرح میشود که:از چه راههایی میتوانیم نسبت به اهل بیت معرفت پیدا کنیم؟
-
طریق دیگر ابزار محبت به اهل بیت آن است که به فرمانهای آنها گوش جان بسپاریم و به فرمانهایی که برای اعتلای دین حق و تکامل روحمان صادر شده است، به صورت دقیق عمل کنیم و هنگامی که ما را از انجام برخی اعمال برحذر داشتهاند به طور کامل از آنها(محرمات) بپرهیزیم.زیرا نمیتوان ادعای محبت کسی را کرد، اما به فرمانها و نهیهای او وقعی ننهاد.بزرگترین نشانه صدق ادعای محب آن است که عملی خلاف رضای محبوبش انجام ندهد.
یکی از راههایی که میتواند برای اطاعت بیشتر ما از اهل بیت مؤثر باشد، این است که بدانیم اهل بیت چه عنایات و تفضلات خاصی نسبت به محبان خویش دارند و متّصف به چه فضایل و سجایای اخلاقی هستند.این نکته در روایات متعدد به شکلهای متفاوت بازگو شده است.
-
امام سجاد(ع)میفرمایند:«نامها پیروان ما و اسامی پدرانشان ثبت شده و شناخته شدهاند.خداوند از ما و آنان پیمان گرفته است، هرجا که ما وارد میشویم، آنان نیز وارد شوند.» (39)
امام صادق(ع)میفرماید:«ما هرجا که باشیم، شیعیانمان با ما هستند.» (40)
بر همین اساس است که امام صادق(ع)در ادامه آیه «ان الینا ایابهم ثم ان علینا حسابهم» 41 میفرماید:«چون روز قیامت فرا رسد، خداوند حسابرسی شیعیان ما را بر عهده ما میگذارد.» 42
و در حدیث دیگری نیز میفرماید:«ما برای پیروان خویش شفاعت میکنیم و خداوند هم شفاعت ما را رد نمیکند.» 43
البته عنایات اهل بیت نسبت به پیروان خویش فقط به زندگی اخروی آنها محدود نیست، بلکه بر اساس آنچه از معارف الهی به دست ما رسیده است، نقش و فایده وجودی اهل بیت حتی تنها شیعیان و پیروان آنها نیست، بلکه آنها واسطه فیض بین حضرت حق و همه مخلوقات او هستند.این معنا به صورت بسیار زیبایی در زیارت «جامعه کبیره»چنین بیان شده است:«خداوند به واسطه شما عالم آفرینش را آغاز کرد و به وسیله کتاب، آفرینش را ختم میکند و به خاطر شما باران و ابر میفرستد و به سبب شما آسمان را نگه میدارد که جز با اذن او بر زمین نیفتد و به واسطه شما غم، اندوه و رنجها از دلها برطرف میشود...» 44
