خود باختگي عمومي در مقابل سلوك‏هاي عرفاني

خود باختگي عمومي در مقابل سلوك‏هاي عرفاني
آيا به راستي چگونه مي‏توان پذيرفت كه ظهور امور عجيب و خارق العاده دليل تقرّب به خداوند و ولايت صاحبان آن باشد، با اينكه اين امور از افراد مختلف و با عقايد گوناگون حق و باطل و كفر و ايمان و الحاد و بت‏پرستي و لامذهبي، و حتي از جوكيان هندي صادر مي‏شود؟!
آيا ايشان نمي‏دانند كسي كه اين امور را به ايشان مي‏نماياند و ايشان را بر آن وا مي‏دارد و امور خارق عادت را بر دست ايشان جاري مي‏كند، چه بسا شيطاني از شياطين باشد كه جانب سپاس ضلالت و اضلال ايشان را رعايت مي‏كند؟! آری بديهی است كه شيطان نيز اولياء و دوستان و مقربان خويش را تنها نگذاشته، و در اين گونه امور حامي بي‏دريغ ايشان است.
وَإِنَّ الشَّيَاطِينَ لَيُوحُونَ إِلَي أَوْلِيَائِهِمْ
و همانا شياطين با اولياي خويش وحي و نجوي دارند.
وَمَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمَانِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ.
و هر كس از ذكر خداوند روي برگرداند بر او شيطاني مي‏گماريم كه با او همراه و هم‏نشين خواهد بود.
امام صادق عليه ‏السلام مي‏فرمايند:
إن ابليس اتخذ عرشا في ما بين السماء والارض و...
همانا ابليس ميان آسمان و زمين عرشي ساخته، و رشته‏هايي به عدد ملائكه اختيار كرده، پس چون فردي را فراخوانده اجابتش كند و در عقبش رود، و قدم‏ها نيز به سوي او كشانده شود، ابليس در نظرش ظاهر شده، و آن شخص به سوي او بالا برده شود.
و قرآن كريم مي‏فرمايد:
«هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَي مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ * تَنَزَّلُ عَلَي كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ»
آيا خبرتان دهم كه شياطين بر چه كساني نازل مي‏شوند؟! بر هر دروغ‏زن گناه‏كار؛
«وَكَذَلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَيَاطِينَ الانسِ وَالْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلَي بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ *وَلِتَصْغَي إِلَيْهِ أَفْئِدَةُ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالاخِرَةِ وَلِيَرْضَوْهُ وَلِيَقْتَرِفُوا مَا هُمْ مُقْتَرِفُونَ».
بنابراين پيداست كه ظهور امور عجيب و خارق عادت بر دست ايشان اگر موجب سوءظن به ايشان نبوده، و دليل بر نقص ايشان نباشد، هيچ دلالتي بر كمال ايشان نخواهد داشت.
صاحب كتاب قصص العلماء مي‏نويسد كه عم ايشان آخوند ملا عبد المطلب رحمه ‏الله گويد:
به زيارت امام ثامن عليه ‏السلام مشرف شدم و چندي در آن بلده مباركه اقامت داشتم. پس درويشي كه معروف به طي‏الارض بود پيدا شد و من با آن درويش رفاقت انداختم. از آن پس از او خواهش نموده كه طي‏الارض را به من تعليم كن. گفت: تو قابل نيستي. پس از اصرار بسيار گفت: اكنون كه طالب آني و خود را قابل مي‏داني پس دو شرط را با تو مي‏گويم عمل كن، از آن پس به تو طي‏الارض را تعليم مي‏نمايم، شرط اول اينكه: اين امامي كه مدفون در اين مرقد است بايد امام نداني!، دوم اينكه: تا يك هفته نمازهاي يوميه را بايد ترك كني. گفتم: چنين كنم. پس آن درويش رفت و وقت نماز رسيد، با خود گفتم كه: امام را امام دانستن امر باطني است و آن درويش را خبر از باطن من نيست، در ظاهر مي‏گويم كه او امام نيست و در باطن اعتقاد به امامت آن بزرگوار دارم. واما نماز، پس در خانه را مي‏بندم و وضو مي‏گيرم و نماز مي‏كنم، و به درويش مي‏گويم كه من نماز نكرده‏ام. پس درِ خانه را بستم و وضو ساختم و به نماز ايستادم. ناگاه ديدم درويش در نزد من حاضر شد به من گفت كه: من به تو گفتم كه تو قابل نيستي. پس برفت و او را ديگر نديدم.
قال اللّه‏ تعالي:
« مَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الاخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَمَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُؤتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِي الاخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ».
كسي كه توشه آخرت را بخواهد بر محصول او بيفزاييم، و آن كه بهره دنيا را بطلبد از آن بدهيمش و براي او در آخرت نصيبي نخواهد بود.

در تأیید همین مطلب حامد، کسی اگر اون حدیثی که درباره رویارویی آن فرد ملحد با امام صادق صلوات الله و سلامه علیه را دارد (که از آنچه درون مشت بسته حضرت بود خبر می داد به خاطر مخالفت های با نفسش و در آخر ایمان آورد و مسلمان شد.) اینجا بیاورد.