جریان شیعه شدن سلمان حدادی

http://8pic.ir/images/f4lbtoc04oi5dlo8rp.jpg
سلمان حدادی هستم، فرزند لقمان حدادی متولد 1361 در سنندج. پدرم تا سال 54 نظامی و عضو ارتش بود و آن سال، از ارتش کناره گرفت و زمانی که کاک احمد مفتی زاده در سنندج، با تاسیس مدرسه*ی قرآن، حرکت دینی در کردستان آغاز کرد، به جمع کاک احمد و فاروق فرساد و حسن امینی و.... پیوست. پس از انقلاب، بعد از زاویه پیدا کردن جنبش کاک احمد با جمهوری اسلامی، در سال 61 به زندان افتاد و بعد از 2 سال و 7 ماه زندان، با عفو مسئولین نظام، از بند زندان آزاد شد.وقتی پدرم را به زندان بردند، فقط 5 روز از تولدم گذشته بود..........

و ایشان به مادرم سفارش کرد که اسم مذهبی بر فرزندمان بگذاری. مادرم که اهل کشور سوریه و شیعه مذهب بود، به خاطر محبت فراوان به صحابه جلیل القدر پیامبر و امیرالمومنین، حضرت سلمان، اسمم را سلمان گذاشت. وقتی در زندان به پدرم خبر دادند که اسم من را سلمان گذاشته اند، عصبانی شد و گفت: سلمان دیگه چه اسمی است؟ اسمش را عمر می*گذاشتی ابوبکر می*گذاشتی! خالد می*گذاشتی!با این اسم بزرگ شدم در حالی که آن زمان، از اسمم احساس شرمندگی می*کردم. با تشویق پدرم، در کنار دروس مدرسه، درس*های دینی اهل سنت را هم می*خواندم. بعد از اتمام دبیرستان، با چند نفر از دوستان به زاهدان رفتم و 3 سال دوره حدیث را در مسجد مکی، گذراندم.در آن سه سال بحث*های مختلفی با مولوی*های زاهدان داشتم، گاهی سر کلاس مطالبی می گفتند که با عقل جور در نمی*آمد و به آنها اعتراض می*کردم.*یک روز *یکی از مولوی*ها سر کلاسمان آمد و گفت: امروز*یک روایت عجیبی دیدم!* خیلی روایت جالبی است، این روایت الگویی رفتار زن وشوهر است! 5 دقیقه از آن روایت برایمان تعریف کرد. خوب که ما حساس و کنجکاو شدیم گفت: در روایت آمده است که هر وقت عایشه از دست پیامبر(ص) عصبانی می*شد به خدای ابراهیم قسم می*خورد و هرگاه از آن حضرت خوشحال می*شد به خدای محمد(ص) قسم می*خورد. گفتم: جناب مولوی. در این روایت دو مطلب باید روشن شود. 1. اینکه من الان* یک مولوی هستم، اگر کسی من را به عنوان مولوی قبول نداشته باشد ناراحت می*شوم، حالا پیامبری که جانشین خدا روی زمین و خلیفه الله است، عایشه موقع عصبانیت او را به پیامبری قبول نداشت و به خدای ابراهیم قسم می خورد، این معرفت عایشه به پیغمبر را می رساند.2. اینکه چرا عایشه از پیامبر(ص) غضبناک شد؟ آیا پیامبر(ص) در حق عایشه ظلم کرده بود که عایشه از او ناراحت شده باشد*یا بی جا ناراحت شده بود؟ پیامبری که معصوم است عایشه چه حق دارد از او ناراحت بشود؟

اهل سنت روایتی را نقل می*کنند که خداوند شب ها با الاغ از آسمان به زمین می*آید و شب های متعددی، پشت بام می رفتم و نماز شب می*خواندم تا خداوندی که پایین می آید را ببینم ولی موفق نشدم.پس از 3 سال تحصیل در زاهدان دوره حدیث به اتمام رسید و برای آموختن دوره کامل نحوه*ی جذب و تبلیغ، به رایوند پاکستان رفتم و 4 ماه در آنجا آموزش دیدم.پس از بازگشت از پاکستان امتحان کنکور دادم و در دانشگاه کرمانشاه در رشته*ی استخراج معادن قبول شدم.در دانشگاه،* یک دوست شیعه پیدا کردم به نام مهدی رضایی. فردی بسیار خوش اخلاق و خوش برخورد و با اعتقاد بود. همیشه سر به سرش می*گذاشتم و می*گفتم: حیف نیست تو با این اخلاقت شیعه باشی؟ او هم خیلی حرص می*خورد و گاهی در جوابم می*گفت: حیف نیست تو سنی باشی! ای کاش شیعه می*بودی!از این دوستی ما 4 سال گذشت و او مکرر به من می*گفت: حداقل* یک بار بیا و در روضه*ی سید الشهدا (ع) شرکت کن. من هم که دارای ریش بلند و تیپ و قیافه*ی مولوی* یا به تعبیر کردها ماموستا بودم خیلی سختم بود. به او گفتم: این کفریات چیه؟ می*گفت: حالا*یک دفعه بیا از نزدیک ببین. با اصرار زیاد، من را *یک شب محرم به مجلس روضه برد.* گوشه*ای نشستم و سید بزرگواری منبر رفت و در حین صحبت*هایش گفت: کدام *یک از شما حاضرید به خاطر خدا و اسلام، جانتان را فدا کنید و مطمئن باشید زن و بچه*تان به اسرات می روند؟ در آن زمان سید الشهدا(ع) چه دید که حاضر شد، جانش گرفته شود و اهل و اولادش به اسارت روند؟ چرا امام حسین(ع) دست به چنین کار بزرگ زد؟ امت پیغمبر(ص) چه کرده بودند و به چه روزی افتاده بودند که نوه پیغمبر(ص) ناچار شد دست به چنین کاری بزند؟هر چی فکر کردم دیدم که در شخصیت*های اهل سنت، شخصیتی مانند امام حسین(ع) پیدا نمی*شود که حاضر باشد به خاطر اسلام، دست به چنین کار بزرگ و خطرناکی بزند! این سوال مهمی بود که برایم ایجاد شد. آن شب چراغ ها را خاموش کردند و شیعیان مشغول سینه زنی شدند ولی من سینه نزدم، نشستم و برای مظلومیت سیدالشهدا (ع) خیلی گریه کردم.از این که در مذهب اهل سنت نمی*گذاشتند امام حسین(ع) را به خوبی بشناسیم ناراحت بودم، از مذهبم دلسرد شدم. ولی چون از بچگی به ما گفته بودند که شیعه*ها سفسطه می*کنند و ناحق را حق جلوه می*دهند از مذهب شیعه فراری بودم.

به همین خاطر همه*ی مذاهب اهل سنت از حنفی گرفته تا حنبلی و مالکی و شافعی را مورد مطالعه*ی جدی قرار دادم. حتی تا اختلافات ریز فقهی آنها هم مطالعه کردم که مثلا شافعی*ها می گویند: اگر مردی که وضو داشته باشد دستش به همسرش بخورد وضویش باطل می*شود ولی حنفی*ها می*گویند باطل نمی*شود، ولی هیچ کدام روح مرا سیراب نکرد.تصمیم گرفتم درباره دیگر ادیان هم تحقیق کنم هر چند که می*دانستم دین حق اسلام است ولی گفتم شاید آنها بر حق باشند و به ما اشتباه گفته*اند. با ماشین به *یزد رفتم و با بزرگان زرتشتیت صحبت کردم دیدم آنها از جنگ اهریمن و اهورا مزدا می*گویند و افسانه بافی می*کنند آنان را بر حق نیافتم. سراغ*یهودی*های اصفهان رفتم و تحریفات و مطالب مخالف با عقل در تورات را که دیدم از*یهودیت متنفر شدم. سراغ مسیحیت رفتم، انجیل* یوحنا را مطالعه کردم، با کاتولیک*های تهران صحبت کردم با پروتستان*ها حرف زدم، پروتستان ها را افرادی روشن*تر و عاقل*تر از کاتولیک ها*یافتم ولی با این وجود، اهانت ها و نسبت های ناروا به پیامبران الهی، باعث شد که از آنها فاصله بگیرم و حقیقت را در جای دیگری جستجو کنم.یک سری کامل کتاب های صادق هدایت را خواندم، کتاب* مسخ و آمریکای فرانس کافکار را مطالعه کردم، کتاب*های نیچه را خواندم که مطالبش انسان*های غافل را به پوچ*گرائی می*کشاند، کتاب*های مرحوم دکتر شریعتی را مطالعه کردم و دریافتم که دکتر، بیشتر با الفاظ بازی کرده و کتاب هایش عمق لازم که من را قانع کند، ندارد.در تهران با*یکی از دوستانم در مجالس شیطان پرستی حاضر شدم و دیدم که عقاید و رفتارشان با فطرت انسان سازگاری نداشت. به دالاهو و سرپل ذهاب کرمانشاه رفتم و با پیروان فرقه*ی اهل حق گفتگو کردم، در همان زمان جشنی بر پا کرده بودند که*یکی از شیطان پرستان*یزیدی - که در کردستان هستند – در آنجا برنامه اجرا می*کرد. صحنه*هایی که آنجا دیدم اصلا برایم جالب نبود و آن را دین آسمانی نیافتم.بعد از همه*ی این جستجوها، با احتیاط به سراغ فرق شیعه رفتم. ابتدا کتاب های شیعیان 4 امامی زیدی را مطالعه کردم که افکارشان بیشتر شباهت به فرق اهل سنت دارد تا شیعه*ی امامیه.به دیزباد نیشابور، به دیدن شیعیان اسماعیلی 6 امامی رفتم دیدم که متاسفانه هیچ تقیدی به شریعت نداشتند. زنانشان بدون حجاب در بین مردان حاضر می*شدند و راحت با مردان نامحرم دست می*دادند که به شدت از آنان متنفر شدم.

آخرین فرقه*ای که باید مورد تحقیق قرار دادم فرقه*ی شیعه*ی 12 امامی بود. ابتدا کتاب منتهی الامال را به دست آوردم و خواندم. بعد از آن به دفتر* یکی از مراجع قم رفتم و سوالات و شبهاتی که داشتم از آنجا پرسیدم و آنها هم با صبر و حوصله به من پاسخ دادند. سپس از او خواستم کتابی به من معرفی کند تا درباره*ی شیعه بیشتر تحقیق کنم که کتاب المراجعات و شبهای پیشاور را به من معرفی کرد. آن کتاب*ها را تهیه کردم و شروع کردم به خواندنشان. 6 ماه آن کتاب*ها را مطالعه کردم، مطالب آن دو کتاب را که می*خواندم دیدن صحت و سقم آن، فورا مراجعه می*کردم به کتاب* های اهل سنت *یا به نرم افزار المکتبه الشامله.با کمال تعجب دیدم مثل اینکه این روایات، واقعیت دارد. برایم سوال پیش آمده بود که چرا بعد از این همه سال، این روایات دور از چشم ما بوده و ما ندیدیم؟* اگر هم مواردی از این دست می*دیدیم و از علما می*پرسیدیم، خیلی راحت از کنار اینها می*گذشتند و*یا توجیه کردند مثلا می*گفتند: این فضیلت است نه رذیلت. در حالی که برعکس بود. مثلا آنجایی که معاویه مشغول غذا خوردن بود و پیامبر(ص) سه بار شخصی را فرستاد تا معاویه را صدا بزند ولی معاویه، نزد پیامبر نرفت و به خوردن خود ادامه داد، پیامبر او را نفرین می کند و فرمود: خداوند هیچ وقت شمکش را سیر نکند، برخی علمای اهل سنت که تحمل دیدن این نفرین را ندارند تلاش کردند آن را تبدیل به فضیلتی برای معاویه بکنند به این صورت که: پیامبر(ص) در آنجا در حق معاویه دعا کرد زیرا هر کس در این دنیا شکمش سیر شود در آن دنیا گرسنه خواهد بود و پیامبر دعا کرد که در این دنیا شکم معاویه هیچ وقت سیر نشود تا در آن دنیا گرسنه نماند!یک دفترچه*ای چاپ کردم که تحت این عنوان که "آیا شیعه حق است؟" و در آن دلائلی از کتاب*های اهل سنت آوردم که ثابت می*کرد مذهب شیعه، برحق آوردم و آن دفترچه را پخش کردم. *یک نفر این دفترچه را به پدرم داده بود. و گفته بود: این را پسر شما چاپ کرده است.

پدرم به من گفت: سلمان شیعه شده*ای؟ من هم جرات نکردم بگویم آره. تقیه کردن را هم*یاد نمی*دانستم. گفتم: اگر خدا قبول کند.گفت: نه گولت زده اند. گفتم. من*یک عمری به مردم می*گفتم شما گول شیعه ها را نخورید حالا شما به من می*گویید گول خورده ای؟* نشستم و با پدر شروع کردم به بحث و مناظره کردن. و به کمک اهل بیت(ع) با حضور ذهن کافی، توانستم جوابش را بدهم. *یکسری از دوستان پدرم آمده بودند و با آنها هم بحث کردم و آنها هم محکوم شدند. گاهی عصبانی می شدند می گفتند: تو را شیعه ها فرستادند تا ما را اذیت کنی. گفتم: من که کردستان و سنندج بودم و هستم، پیش شیعه*ها که نرفتم تا آموزش ببینم. این مطالب همه از کتاب*های خودتان است نه کتاب*های شیعه.وقتی دیدند این طوری نمی*توانند جوابم را بدهند، پدرم به من گفت: سلمان، ماشین زیر پایت چی هست؟ گفتم: زانتیا. گفت: این را بگذار کنار، برایت ماکسیما می*خرم به شرطی که دیگر هیچ اسمی از شیعه نبری.گفتم: ماکسیما نمی*خواهم.6 ماه مرتب، مرا تحقیر و اذیت می*کردند و چاره*ای جز تحمل آنان نداشتم.خانمم *یک بچه*ی تو راهی داشت و زندگی بر ما فشار می*آورد. به خانمم گفتم این طور نمی*شود زندگی کرد، من می*روم تا شغلی پیدا کنم، خانه*ای اجاره کنم و بعد دنبالت می*آیم تا از اینجا برویم. از خانه که بیرون رفتم، دیدم پدرم با چند نفر، سر کوچه ایستاده است گویا فهمیده بودند که می*خواهم از آنجا بروم. خانمم گفتم: من تا سر کوچه باهات می*آیم.گفتم: نه، همین جا بمان. ولی اصرار کرد و با من آمد به طرفشان . رفتم و به آنها گفتم: به به، شما هم سر راه مردم را می*گیرید، مثل اجدادتان.گفتند: اجداد ما کی هست؟من هم اجدادشان را برایشان نام بردم. آنها 5، 6 نفری بر سرم ریختند و*یکی*شان با چوب دستی که در دست داشت ضربه*ی محکمی از پشت به سرم زد و من آنجا افتادم و دیگر چیزی نفهمیدم.

خانمم که قصد داشت از من دفاع کند، جلو آمده بود تا مانع آنها شود، که* یکی از آنها با لگد به پهلویش زده بود، و بر اثر آن ضربه، بچه**اش را سقط کرد ولی خدا رو شکر، من آن صحنه را ندیدم.بی*درنگ* یاد مظلومیت علی(ع) می*افتم که در جلوی چشمش همسرش را زدند ولی نمی*توانست از او دفاع کند. نمی*دانم در آن صحنه چه کشید؟ واقعا او اول مظلوم عالم است.دو، سه روز که در بیمارستان بی*هوش بودم. وقتی به هوش آمدم گفتند خانمت بچه*اش را سقط کرده و من هم بر اثر ضربه ای که بر سرم وارد شده لکنت زبان گرفته* بودم و به سختی می*توانستم صحبت کنم.شبانه از بیمارستان فرار کردیم و با سختی خودمان را به ارومیه، به *یکی از دوستان سنی ام رساندیم. جریان را برایش تعریف کردم و گفتم: ما هر چه داشتیم آنجا گذاشتیم و پیش شما آمدیم. به ما کمک کنید.وی هیچ التزام عملی به مذهب نداشت اصلا نمی دانست نماز چند رکعت است.و فقط اسم سنی بر او بود به من گفت: نه ؛ تو اگر هزار قتل مرتکب می*شدی* یا هر جرمی دیگری مرتکب می*شدی، من کمکت می*کردم ولی چون که شیعه شدی از من کمکی ساخته نیست!*یاد کلام امیرالمومنین در نهج البلاغه افتادم که فرمود: آنها در باطلشان بسیار قرص و محکم هستند ولی ما در حق مان سست و بی اراده.

آنجا بود که از خانه*اش بیرون رفتم و با مقدار پولی که داشتیم، خودمان را به قم رساندیم و چون هیچ*کس را در قم نمی*شناختیم و جایی برای ماندن نداشتیم، مدت 45 روز در جمکران ماندیم. گرسنگی می*کشیدیم ولی وقتی* یاد گرسنگی و آوارگی و پای برهنه*ی اهل بیت امام حسین(ع) می*افتادم تحملش برایمان آسان می*شد.مدتی که در جمکران بودیم، لطف آقا امام زمان(عج) بود که هر طور شده *یک وعده غذایی برای ما جور می*شد. حالا*یا نذری بود* یا هیئتی می*آمد و شام می داد *یا به هر نحوی دیگر، غذا گیر ما می*آمد.شبها روی کارتون می*خوابیدم. مدت*ها گذشت *یکی از انتظامات جمکران که ما را چند روزی زیر نظر داشت، آمد و گفت: کارت شناسائی*تان را ببینم! شما کی هستید؟کارت شناسایی*ام را نشانش دادیم. وقتی اسم سنندج را دید گفت: شما اینجا چه کار می*کنید؟*با لکنت زبان شدیدی که در اثر ضربه به سرم وارد شده بود، بهش گفتیم: ما شیعه شده*ایم.گفت: کار بدی نکرده*ای آیا قم جایی دارید؟خجالت کشیدم بگویم نه، گفتیم *یک جایی داریم. رفت و 20 دقیقه بعد برگشت و گفت: 30 هزار تومان شما را بس است تا به شهر خودتان برگردید؟ گفتم: من پول نمی*خواهم!.گفت: ما شیعه ها اینقدر بی غیرت نیستیم که ناموسمان توی خیابان بخوابد و بی*تفاوت باشیم.به حرم حضرت معصومه(س) رفتیم. خیلی از بی بی خواهش و التماس کردیم گفتیم: ما به خاطر شما اینجا آمدیم هیچ جایی را بلد نیستیم. هیچ چیز هم نمی*دانیم، فقط تو را می*شناسیم.چند روزی متوسل شدیم و* روزی به* یکی از خادم*های حرم گفتیم: آقا ما گدا نیستیم ولی هرچه باشد مهمان شما هستیم و از او درخواست کمک کردم.

گفت: این خیابان را برو دفتر هر مرجعی که رسیدی آنها کمکت می*کنند.به دفتر*یکی از مراجع رفتیم. در*یکی از اتاق ها را زدیم.*یک نفر با صدای بلند گفت: بفرمایید. به داخل اتاق رفتیم و شرح حال خودمان را برای آن روحانی تعریف کردیم.او وقتی وضعیت ما را دید خیلی به ما محبت کرد و گفت: اگر می*خواهید قم بمانید جایی برای شما بگیرم.گفتم: نه می*خواهیم برگردیم ارومیه و در مدارس آنجا، کار پیدا کنم. گفت: باشد و* مقداری پول به ما داد و از آنجا خارج شدیم.از قم به تهران رفتیم. در ترمینال تهران به خانمم گفتم: تا اینجا که آمدیم و پول هم داریم بیا برویم زیارت امام رضا(ع) ، بعد از آنجا برای پیدا کردن کار به ارومیه برمی*گردیم.چادر مسافرتی تهیه کردیم و به مشهد رفتیم.یک ماشین کرایه کردیم تا ما را به* یکی از کمپ ها مسافران ببرند. راننده ماشین از ما پرسید: بچه*ی کجا هستید؟ گفتم: کردستان!گفت: ما*یک خانه داریم شبی اینقدر می*گیریم بیایید و آنجا بخوابید.گفتم: خانه که بهتر از چادر است.پول سه*شب را بهش دادم. وسائلمان را در خانه گذاشتم و غسل زیارت کردیم و رفتیم زیارت امام رضا(ع). در حرم، *یک ساعت گریه کردم که آقا، ما به خاطر شما آمده*ایم ما به خاطر جدتان آمده*ایم ما این همه سختی کشیدیم دست ما را بگیر.خیلی گریه کردم. وقتی باخانمم به خانه برگشتیم، هر چه در زدیم کسی در را باز نکرد. معلوم شد که صاحب خانه پول و وسائل*مان را برده است. خیلی حالت بدی به من دست داد. امتحان خدا بود تا میزان صبر و استقامت ما مشخص شود.اعصابم خیلی خورد بود. شب را با همه*ی سختی*هایش توی پارک نزدیک خانه گذراندیم. صبح برای شکایت از صاحب خانه به پاسگاه رفتم ولی نتیجه*ای نگرفتم، خانمم در حسینیه*ای با خانمی آشنا شد و بعد از تعریف ماجراهای ما، آن خانم بهش گفت: ما*یک اتاقی داریم می توانم در اختیار شما بگذاریم.

خیلی اصرار کرد و ما هم پذیرفتیم. و ما را به اتاقی مد نظرش برد.*یک هفته ای در آن خانه ماندیم. خانمم در طول این مدت بر اثر سختی*ها و ناراحتی هایی که کشیده بود 14 کیلو وزن کم کرده بود و دچار افسردگی شدید شده بود. هیئت مذهبی در نزدیکی خانه*مان بود و ما مرتب به هیئت می*رفتیم و در مراسمات شرکت می*کردیم. مسئول هیئت، می*دانست که مشکل ما چی هست. بعد از اتمام مراسم، به *یکی از شبکه*های ماهواره*ای اعلام کرده بود که*یک چنین شخصی با این مشکلات است و درخواست کمک دارد.* یک نفر این برنامه را دیده بود و به من زنگ زد که می خواهم شما را ببینم. ما به دیدنش رفتیم و داستان زندگی*مان را برایش تعریف کردم.آن بنده*ی صالح خدا آمد و وضعیت اتاق ما را دید و لطفی در حق ما کرد، خانه*ای برایمان گرفت و کاری برایم پیدا کرد و خانمم را هم برای معالجه دکتر برد.جریان گذشت و به صورت غیر رسمی طلبه حوزه*ی مشهد شدم. کتاب*های درسی شیعه را شروع کردم به خواندن. *یک سال بعد در سال 89 در مراسم عید حضرت زهرا(س) ، دو چیز از حضرت زهرا (س) خواستم*یکی،* یک بچه و دیگری زیارت کربلا.هفته*ی بعد *یک نفر هیئتی، مرا دید و گفت: دیشب خواب دیدم که شما و خانمت در حسینیه برای عزاداران امام حسین(ع) چایی می*ریزید.خوابش را اینگونه تعبیر کرد که باید شما و خانمت را به کربلا بفرستم. او*یک بانی پیدا کرد و ما را به کربلا فرستاد.چند وقت بعد از سفر کربلا، متوجه شدیم که بچه*ی تو راهی داریم. اولش باورمان نمی*شد، سالها از اون ضربه*ای که به پهلوی خانمم وارد شده بود می*گذشت و احتمال نمی*دادیم که دوباره حامله شود. برای اینکه مطمئن شویم خانمم باردار است، هفت، هشت مرتبه آزمایش دادیم و جواب همه*ی آنها مثبت بود. دکترها وقتی وضعیت جسمی خانمم را که دیدند گفتند: صد در صد بچه اش را سقط می*کند. یکی از دوستان گفت: همین الان نذر کن که اگر بچه*ات دختر باشد اسمش را فاطمه بگذاری و اگر پسر بود محسن. من هم نذر کردم.گذشت و ما از مشهد به قم آمدیم و همسرم را پیش خانم دکتر شبیری که متخصص زنان و زایمان است بردم.

ایشان گفت: بروید و*یک سنوگرافی سه بعدی از جنین بگیرید. جواب سنوگرافی را که دید گفت: تازه این بچه اگر کامل بشود وبه دنیا بیاید، 700 گرم وزن خواهد داشت و حتما می*میرد.این صحبت، حدودا 20 روز قبل از تولد بچه است. ما خیلی ناراحت بودیم. یک شب خانمم خواب دید که*یک خانمی از او *پرسید: می*دانی من که هستم؟گفته بود: نه. گفت: من فاطمه*ی زهرا(س) هستم، نگران و ناراحت نباش ما مواظبتیم.بعدش دستش را به گردن خانمم انداخت و روضه*ی سیدالشهدا(ع) برایش خواند و هر دوتایشان گریه کردند.خانمم گفت: با چشمان خودم دیدم که*یک طرف صورت آن خانم، کبود شده بود.بعد از چند روز دیدم خانمم درد دارد، او را پیش دکتر بردم و یک ساعت بعد ، بچه به دنیا آمد و 2 کیلو و 800 گرم وزن داشت. من خوشحال از اینکه پدر شده ام و بچه به سلامتی به دنیا آمده است. طبق نذری که کرده بودم اسمش را فاطمه گذاشتم و از آن روز تا حالا، فاطمه اصلا هیچ مریضی مانند زردی و حتی سرماخوردگی نگرفته است!اگر فاطمه را خدا به ما نمی*داد، خانمم با سختی*هائی که کشیده بود ، دوری از پدر و مادر و شهر غربت، یقینا دق می*کرد ولی الان همه*ی دلخوشی*اش دخترش است و فاطمه است که به مادرش آرامش می*دهد همانطور که اگر نبود حضرت فاطمه*ی زهرا(س) در کودکی در فضای پر اختناق مکه در کنار مادرش حضرت خدیجه(س) ، معلوم نبود حضرت خدیجه(س) زنده بماند، حضرت زهرا(س) حق حیات به گردن مادرش دارد زیرا با فشارهائی که به پیامبر(ص) و حضرت خدیجه(س) می*آمد در قبال آن فشارها حضرت زهرا(س) به مادر و پدرش آرامش می*داد . یک روز در فضای اینترنت به تالارهای گفتگو عرب*ها رفتم. *یکی از کاربران ، اسم خود را گذاشته بود محبت عمر.از او پرسیدم چرا این اسم را بر خود گذاشتی؟گفت: من در کشوری زندگی می کنم که همه اهل سنت هستند. من الجزائری هستم.و از کشور من پرسید. گفتم: ایران.

گفت:*یک سری افرادی را شما در ایران دارید که کارشان فقط سب صحابه است. از صبح تا شب در مسجد می نشینند و فحش به صحابه می*دهند.گفتم: این دروغ است هیچ شیعه*ای این کار را نمی کند.گفت: چرا شما سب صحابه می*کنید؟گفتم: تو از من سب و فحش شنیدی؟ من که به هیچ کس فحش ندادم!بعد گفتم من برشما *یک مثال می*زنم خوب دقت کن گفتم: من*یک لیوانی برای شما می*آورم که قبلا داخل آن پر از نجاست بوده آن را خالی کردم و لیوان را قشنگ *شسته*ام الان آن را پر از آب خنک و گوارا می*کنم و جلوی شما می*گذارم و لیوان دیگری بر می*دارم که نو و تمیز بوده و هیچ نجاستی به آن نخورده است، در آن هم آب خنک می*ریزم و روبرویتان می*گذارم. از کدام لیوان می*خوری؟ از آن*یکی که در آن نجاست بوده*یا آن که از اول تمیز بوده؟گفت: این که معلوم است از آن لیوانی می*خورم که از اول تمیز*یوده.گفتم: امیرالمومنین(ع) هیچ گاه محبت بتها در قلبش نرفته بود در مقابل هیچ بتی تعظیم نکرده بود و حتی*یک چشم به هم زدن شرک به خدا نورزید ولی عمر حداقل 40 سال مشرک و بت پرست بوده و کثافت شرک در وجودش رفته بود. حالا از کدام* باید تبعیت کرد؟خیلی تعجب کرد و جوابی نداشت که بدهد. چندتا کتاب را بهش معرفی کردم تا مطالعه کند.بعد از چند ماه نامه*ای به ایمیلم فرستاد که من بعد از مطالعات این کتاب*ها شیعه شدم و الان در دانشگاه دارم تبلیغ شیعه می*کنم.الحمد لله با*یک مثال ساده که خداوند به ذهنم انداخت باعث شد تا دنبال تحقیق درباره شیعه برود و نهایتا شیعه شد.

سلام
داستان بسیار زیبایی بود واقعا لذت بردم
این لینک از چنتا فیلم های آقای سلمان حدادای هست که این وقایع رو تعریف کردن براتون میگزارم


http://www.aparat.com/video/video/re...nSubmit=+&data

با سلام .
آقا حامد واقعا زیبا بود، دست شما درد نکنه .
انشا الله اجرتان با آقا امام زمان عجل الله تعالی و فرجه الشریف.